De lente helpt mij ontzorgen

Het is lente. Ik hou van die strakke blauwe lentelucht met genadeloze zonnestraling. Het kriebelt. Het grasveld ziet er na de eerste maaibeurt weer fantastisch uit. Ik poot nieuwe rozen, ontgroen de straat en manlief heeft op Marktplaats een zet houten tuinstoelen met beweegbare rugleuning gescoord voor geen geld. "Oh, ik kom ze wel even brengen", zegt de meneer. "Mijn zoontje moet vanmiddag toch slapen en dat lukt het best als we een eindje met de auto gaan rijden." En zo heeft Wim het weer mooi geregeld. Hetzelfde doet ie met auto's en andere 'handige' spullen. Ja hij zorgt goed voor me.

Regels, ach...
Ik ben meer van: 'minder spullen, minder zorgen'. Ja, ik ben niet zo'n zorger. Dacht ik. De sloot naast ons huis hoor je elk jaar schoon te maken. Alle riet en zo moet gemaaid. Het waterschap controleert dat en we hebben al eens een standje gehad. Maar zo'n doodlopende sloot, ik zie het nut van de regel niet zo en ook dit jaar heb ik op die lastig te maaien plek het riet laten staan. Maar kijk... de meerkoet en de zwaan zijn me dankbaar. Nu hebben we vlak naast het huis een broedplaats.
Gisteren kwam toevallig net de meneer van het waterschap met een stok de diepte van de sloot weer meten. Ik voelde me schuldig, want ik had de sloot niet volgens de regels verzorgd. Hij begon het gesprek met : "Wat leuk die broedende meerkoet en zwaan naast uw voordeur." Ik zei: "Ja, we genieten daar erg van. En hoe is het met de sloot? " "Oh", zegt de man, "daar doen we sinds kort niet meer zo moeilijk over als het zo'n zijsloot betreft." "Hij is inderdaad niet diep genoeg, maar wel mooi zo. Ik zal hier geen melding van doen, u kunt het zo laten." Deze man bevordert mijn lentepret.

Genieten
Dochterlief is bijna vier weken geleden vertrokken. Te voet van Amersfoort naar Santiago de Compostella. Minimalistisch met alleen het hoognodige in de rugzak. Baan opgezegd. Eerst wilde ze al half juli in Santiago zijn, maar toen haar achillespees haar na een té snelle start tot de orde riep, heeft ze de tijd losgelaten. "Mam, ik zie nu wel wanneer ik aankom." Ze kwam er achter dat ze ook mocht genieten onderweg in plaats van vooral bezig te zijn met aan de verwachtingen van anderen te voldoen wat af te leggen afstanden per dag betreft. Oh... wat werd ik hier geconfronteerd met mijn 'opjaagmentaliteit'. Ik heb haar al vanaf de eerste schooldag lopen opjagen.... Marieke was altijd té laat. Té laat op school, té laat met het inleveren van werkstukken, té laat met... you name it. Mijn pogingen haar te laten opschieten hebben geen enkel resultaat gehad. Zij doet het op haar manier. En mijn zorgen of ze dan wel op tijd in Santiago zal aankomen... . Ik heb er vorige week zelfs van wakker gelegen. Totdat ik me besefte... ook al besluit ze op een goed moment de trein te nemen, ook al besluit ze nu al te stoppen... dat maakt me eigenlijk helemaal niet uit. Als ze maar geniet van wat ze doet. En dat doet ze nu ze zichzelf toestaat het in haar tempo te doen.

En zo ben ik me aan het ontdoen van 'zorgen'.  Zorgen of het met een ander wel goed komt. En de grap, het zijn juist zij om wie ik me die zorgen maak, die me daar nu vanaf helpen.

Hou 't maar simpel
Mijn moeder is ook zo'n voorbeeld. Mijn moeder vertelde dat ze via mijn tante, die de reis van Marieke via Facebook volgt, hoorde hoe het met Marieke gaat. Ergens vindt ze dat niet leuk. Ze hoort het liever rechtstreeks van haar kleindochter. Ik bedenk me dat dit voor haar misschien wel eens het laatste duwtje richting een internetaansluiting met een tablet met Facebook zou kunnen zijn. Afgelopen week waren we bij haar. Ik open Facebook op mijn smartphone en zeg: "Mam, kijk, nog meer leuke foto's van Marieke, en ze schrijft ook een blog. We kunnen dat nu zo voor je regelen dan kun jij haar ook volgen." Mijn moeder's reactie had ik eigenlijk kunnen voorspellen: "Mwah... voor mij hoeft dat allemaal niet. Normaal hoor ik ook weken niks van haar, dat is toch ook prima. Ik heb liever dat ze me af en toe gewoon een kaartje stuurt." Zo, na deze zinnen sta ik weer stevig met mijn voeten in de Groninger klei. Mijn moeder laat zich niet gek maken. En wat ik ook voor goede, mooie, waardevolle oplossingen verzin voor problemen die zij zelf niet heeft.... het helpt geen ene malle moer.  

Autonomie
De laatste ontzorg les van deze week kwam van manlief. Ik was weg geweest en hij deed zijn sondevoeding van 14.00 uur zelf. Soms gaat dat goed, soms niet. Deze keer was het erger dan ooit. Ik trof hem bij thuiskomst om 15.30 uur aan in een natte troep. Het was niet alleen de sondevoeding die over hem en de grond was gegaan, maar ook het water en tot overmaat van ramp ook nog een volle bloemengieter omdat Wim al dweilend met handdoeken uit zijn rolstoel was gevallen. Hij had zichzelf net weer in de stoel gehesen en zat er natjes bij. Het enige wat hij zei: "Kun je me even helpen met een droge broek?".  Dat deed ik. Eerder bleef ik thuis, of regelde een ander om die sondevoeding te geven. Maar Wim vindt dat onzin, hij wil het gewoon zelf doen. Zo ook nu. En de consequenties van als het dan mis gaat... die neemt hij. Hem hoor je er niet over. Zijn autonomie is hem dat allemaal waard.

Klein
En ik.... ik realiseer me na deze voorvallen deze week, hoe weinig mijn goede bedoelingen er eigenlijk toe doen. Laat ik maar gewoon eens gaan genieten.....