Het leven begin bij.....

Over zes maanden word ik 60. Mensen van boven de 60 vond ik tot voor kort maar oud. Eigenlijk nog steeds. Het lijkt alsof velen zo rond de 60 beginnen voor te sorteren op hun oude dag, rekening houdend met komende gebreken. Het grote huis waarin de kinderen opgroeiden wordt verkocht om plaats te maken voor een huis met meer gemak en minder tuin. De nieuwe fiets is elektrisch. Maar…. ik ben zover nog niet. Ik heb me jaren niet zo goed gevoeld als nu.

Toen ik 20 werd, was ik nog zo groen als gras. Ik herinner me er niets meer van. Mijn veertigste verjaardag heb ik niet gevierd. Mijn leven was toen niet zo leuk. Ontslag, scheiding, overlijden vader, het kwam allemaal tegelijk. Een echte midlife crisis die zo’n 7 jaar duurde voordat ik er weer een beetje zin in had. Ik besloot dat ik na zo’n dieptepunt niet ook nog een moeilijke menopauze ging hebben. Dat is me op een enkele opvlieger en een paar jaar gewrichtsklachten na, aardig gelukt. Toen ik eenmaal doorhad hoe goed magnesium helpt om die gewrichtsklachten te verhelpen, werd mijn leven steeds zonniger.

Nu ben ik 59 en een half. Grijs, nog steeds maat 38, wat rimpelig, ouderdomsvlekken her en der, energiek, opgewekt en vol levenslust. Tot voor kort helemaal niet bezig met die 60 jaar, totdat er opeens allemaal mensen om me heen aan het voorsorteren gaan. En toen vorige week iemand tegen me zei:” Ik schat jou zo’n 60 jaar”, was het duidelijk. Ik ben geen 34 meer. 

Moment voor bezinning dus 
Het grootste verschil met nog niet zo lang geleden is de rust. Ik hoef niet meer van alles nog te bereiken in mijn leven. Het idee de wereld te kunnen verbeteren heb ik ook maar losgelaten. En wat andere mensen van me vinden lijkt er ook steeds minder toe te doen. Eigenlijk voel ik me heel vrij en daardoor gelukkig. 

Dan denk ik aan de twintig jaar die achter me liggen. Dat ik veertig was lijkt nog niet zo lang geleden. Dat betekent dat ik ook al snel tachtig zal zijn. Wat moet ik dan nog hebben bijgedragen aan de wereld? 
Eigenlijk wil ik laten zien dat het eigenlijk allemaal nergens over gaat. Dat we ons druk maken om niets en dat juist die drukte, nog meer drukte veroorzaakt. We maken elkaar gek en putten daarmee niet alleen onszelf maar ook de Aarde uit. 

Ik wil laten zien wat gelukkig maakt, omdat dat mij gelukkig maakt. Geluk in het groen.

Wim zei het laatst:” Jouw tuin kan niet groot genoeg zijn”.  Dat klopt… gelukkig hoeft het niet allemaal aangeharkt en van mezelf te zijn. Doe mij maar gewoon voldoende uitzicht, mooi licht op een geelgroen landschap….. dan komt de rest ook wel. 

Reacties