Cora Postema

De pas opgerichte BCMB, Beroepsvereniging van cliëntondersteuners voor mensen met een beperking, had op 20 mei haar eerste Vakdag. Ze begonnen de dag met een prachtige presentatie van Jan Rotmans. Ik mocht in het middagprogramma samen met ‘collega’ Sprekende mantelzorger Annette Stekelenburg, twee workshops geven. En het leuke… de IKON maakt een soort van mini-documentaire over de   leefsituatie van Annette voor hun programma ‘De Wachtkamer’. Onderdeel daarvan zijn de dingen waar zij inspiratie en energie uit haalt. Nou, uit dit soort bijeenkomsten dus, en wat is er dan leuker om ook een gesprek van ons met Jan Rotmans te filmen. Jan blijkt ons via social media goed te volgen en had nog enkele tips. Cliënt? Het was een mooie bijeenkomst met zo’n 300 mensen (schat ik). Toen ze me vroegen voor het geven van een workshop, was mijn eerste vraag: “Wat zijn dan toch cliëntondersteuners?” Ik ken wel maatschappelijk werkers, maar blijkbaar is een cliëntondersteuner toch weer wat anders. Ja

Mijn dochter is op weg. Op weg van Amersfoort naar Santiago de Compostella. Alleen… lopend met een rugzak. Ik loop virtueel met haar mee, want ook in mij brengt haar wandeling van alles in beweging. Waar we normaal vaak wekenlang niets van elkaar horen, hebben we nu dagelijks contact. Dat lijkt bijzonder, en ja dat is het ook. Marieke wil al jaren naar Santiago de Compostella. Dat komt niet door haar katholieke opvoeding want die heeft ze niet. Ook geen protestantse trouwens. Ze heeft een innerlijke drive. Maar zoals dat gaat waren er voor haar ook steeds allerlei redenen om er niet aan te beginnen. Werk, geen geld, een vriendje die het maar niets vond. Maar vorig jaar stierf haar grootvader. De laatste week bracht ze regelmatig door aan zijn bed. Ze hadden mooie gesprekken. Ze vertelde hem van haar wens naar Santiago de Compostella te lopen. Hij moedigde haar aan. En zo maakte ze met hem de afspraak dat ze een jaar later zou vertrekken op zijn sterfdag en een beetje van zijn as m

Overal van die AED koffertjes opdat iedereen op elke plek zo snel mogelijk gereanimeerd kan worden. Steeds meer mensen die met een reanimatiecursus op zak naar zo'n koffertje zullen grijpen als ik op een goede dag in elkaar stort. Het beangstigt mij. De behoefte om mensen zo lang mogelijk in leven te houden, beangstigt mij al langer en regelmatig onderzoek ik bij mezelf wat dat toch is. Toen ik een goed artikel over reanimatie las in de Volkskrant van 2 mei, werd ik helemaal stil. Dat kwam door de laatste zin waarin een hulpverlener aangaf dat zijn behoefte om hoe dan ook een mensenleven te willen redden werd ingegeven door het feit dat hij het onverdraaglijk vond iemand te zien sterven....... Gezondheid en/of kwaliteit van leven? Op Twitter raakte ik in discussie over de vraag wat voorop zou moeten staan bij de zorg voor oudere mensen. Het medisch/verpleegkundig perspectief of het bieden van levenskwaliteit. Eerlijk gezegd zou dit voor mij niet eens een vraag zijn. Ook niet v