Vakantie met 'resetknop'

We zijn weer terug. Drie weken reden we in een buscamper over kleine wegen door Duitsland, Zwitserland, Italië, Frankrijk, België en Nederland. Het was leuk. Maar....
Voordat we weggaan moet er een hoop geregeld, ingepakt en netjes achtergelaten worden. Wim denkt daarin met me mee, maar ík moet het doen. En dat meedenken is lief, maar we denken in andere prioriteiten. Dus ben ik net met iets bezig, verzint Wim wat er ook nog moet. Het resultaat hiervan is dat ik me enorm chaotisch voel, niet meer goed kan denken.
Dan ben ik blij als we eindelijk weg zijn.

Genieten van het simpele leven en spontane hulp
Als we dan eenmaal weg zijn is alles oké. We leven 24 uur per dag op elkaars lip en dat gaat prima. We genieten van dezelfde dingen onderweg, lezen, spelen klaverjas met zijn tweeën en op de campings die we aandoen heb ik gemakkelijk contact met medereizigers. Medereizigers die ook nu weer spontaan aanbieden om me te helpen. Telkens weer emotioneert me dat. Mensen die je niet kent die willen helpen een rolstoel de helling op te duwen, die vragen of ze iets voor me kunnen doen. Mensen die spontaan ruimte maken voor de rolstoel om op een goede plek voor de TV voetbal te kunnen kijken. De sleutel van het gehandicaptentoilet (prachtige badkamers zijn dat) krijg ik overal aangereikt als ik er om vraag, zonder 'officiële indicatie'. Heerlijk. Het leven lijkt zo reizend heel simpel en vol helpende handen.

Ontdekkingsreis
Wim voelt zich wel afhankelijk van me. Afhankelijker dan thuis. Thuis kan hij zelf naar het toilet, kan zelf gemakkelijk in de rolstoel van de ene naar de andere plek. Kan kiezen of hij zich vermaakt achter zijn computer, de TV of gaat lezen. Nu is dat verplaatsen moeilijker en TV en computer zijn er niet. Het leesvoer ligt niet altijd voor het grijpen. Ook de tandenborstel moet ik apart klaarleggen.... niets gaat wat dat betreft vanzelfsprekend maar dat is het ook voor mezelf allemaal niet. Dat vind ik juist ook het leuke van zo rondreizend vakantievieren... het is steeds weer anders. De weg, het landschap, de plek waar je gaat staan, de mensen om je heen en de ene keer is er wel brood te koop en de andere keer niet. We zien wel hoe het komt en daar houden we allebei wel van.

Zorgeloos
Ik twitterde (bijna)niet, geen Facebook, geen e-mails, geen TV, geen krant.... we waren helemaal los van thuis. Ja, een sms-je van een vriend wiens zoon in coma was geraakt, zette ons even weer in een andere realiteit, maar verder was het leven eenvoudig, simpel, overzichtelijk en van dag tot dag. Wim had zijn sondevoeding en ik frutselde elke dag een maaltje voor mezelf in elkaar met pasta en verse groenten. Koffie, thee, vers brood met schapenkaas of honing. Wat wil een mens nog meer?

Doe mij ook thuis maar zorgeloos!
Langzaam trekken we huiswaarts. En ook thuis is het mooi weer. De wasmachine draait en ik maai het gras. Ik lees mijn mail, lees wat tweets. Ik voel me totaal vervreemd van wat ik daar lees. Zorgen om de zorg, vele ontslagen die dreigen in de zorg. Ik ben nog steeds totaal zorgeloos, terwijl ik volop zorg. Ik voel me verward. Waar gaat het eigenlijk om in het leven? Het verzamelen van zekerheden komt in volle bakken bij me binnen, terwijl ik er niet mee bezig wil zijn. Het motto van Wim is: "Beter méé verlegen dan óm verlegen". Maar ik merk dat al dat 'mee verlegen' door mij als ballast wordt ervaren. Ik wil al die overmatige zekerheid niet. Ik hoef geen reservespullen voor het geval dat..... Laat mij maar gewoon simpel en overzichtelijk leven met weinig. Dan kan het wat mij betreft ook thuis altijd zorgeloos vakantie zijn.
Waar zit de resetknop?