Zeker weten? Op zoek naar waarheid.
De afgelopen week nam ik deel aan een bijzondere discussie in een Linkedin groep van het Dutch Health Network over de vraag naar de eventuele noodzaak van voedingssuplementen. Ooit werd ik dietist, maar voedingssuplementen boeien me niet echt meer. Maar... toch zat ik in die discussie. Er was iets wat me triggerde en ik wilde weten wat dat was. In de discussie probeerden de deelnemers elkaar te overtuigen van de waarheid en steeds werd gevraagd naar wetenschappelijk bewijs. Maar sommige dingen, zoals mijn kalktabletjes tegen wintertenen, werken gewoon zonder wetenschappelijk te zijn bewezen. Moet je zonder wetenschappelijke bewijs dan maar zeggen dat het niet bestaat? Wat is waarheid?
Dan is er afgelopen vrijdag in mijn 'krachtcentrale' een workshop 'de eenvoud van het loslaten'. Begeleider Gerrit van der Heide nodigt me uit om gewoon lekker als deelnemer mee te doen, maar ik reageer met: "Joh, ik heb al zoveel losgelaten, ik beperk mij tot de rol van gastvrouw". En zo ontvangen we de deelnemers met koffie en wat lekkers en daarna maak ik witlofsoep en lekkere broodjes voor de lunch. En terwijl ik de soep sta op te scheppen lijkt het alsof ik gewoon bij de groep hoor. Enkele deelnemers beginnen hun verhalen met me te delen. Ik vertel ook over me zelf. Opeens heb ik grote behoefte die middag wel gewoon als deelnemer mee te doen. De groep vindt het oke en ik schuif aan. Geen idee waarom.
Gerrit helpt de deelnemers problemen, als gevolg van ingebakken overtuigingen van hoe het zou moeten zijn, los te laten alsof het niets is. Mooi om te zien. Maar na een uur word ik onrustig. "Wat doe ik hier eigenlijk?" vraag ik me af. Ik besluit de vraag maar gewoon hardop te stellen.
"Waarom wil je dat weten?" vraagt Gerrit. "Ja, dat wil ik gewoon weten. Ik wil weten wat ik hier toevoeg" is mijn antwoord. "Maar waarom moet je dat weten, kan je aanwezigheid hier niet gewoon genoeg zijn?", vraagt Gerrit vervolgens. Maar nee.... "dat kan niet zomaar, het moet wel meerwaarde hebben" is mijn antwoord. Van wie? Nou van mezelf natuurlijk. Toen kwam ik erachter dat ik wilde dat er liefde was, dat ik liefde bracht. "Nou dan hoef je het alleen maar te zijn... en hoe is dat?" vroeg Gerrit. En grappig.... toen ik losliet dat ik wilde weten wat ik daar te doen had, was er liefde. Dus.... het willen weten stond de liefde in de weg.
En dan weer de wetenschap....
Vandaag ging de Linkedin discussie over de voedingssuplementen verder. Nog steeds in een polariserende discussie op zoek naar de waarheid die in ogen van sommigen alleen maar wetenschappelijk aangetoond kan worden. Dan lees ik in de wetenschappelijke bijlage van NRC van 4 december het artikel: 'Wie betaalt, bepaalt'waarin wordt geschreven over een onderzoek van de Gezondheidsraad over financiering en ontwikkeling van medische kennis. Boeiend. En je weet na lezing van artikel en onderzoek dat wetenschappelijk onderzoek ook niet dé waarheid biedt.
Ondertussen weet ik na vrijdag dat dat wat je denkt zeker te weten (je overtuiging) juist het zicht op de waarheid ontneemt. Dus.... laten we blijven zoeken, vragen blijven stellen, want zeker weten zullen we het nooit!
Dan is er afgelopen vrijdag in mijn 'krachtcentrale' een workshop 'de eenvoud van het loslaten'. Begeleider Gerrit van der Heide nodigt me uit om gewoon lekker als deelnemer mee te doen, maar ik reageer met: "Joh, ik heb al zoveel losgelaten, ik beperk mij tot de rol van gastvrouw". En zo ontvangen we de deelnemers met koffie en wat lekkers en daarna maak ik witlofsoep en lekkere broodjes voor de lunch. En terwijl ik de soep sta op te scheppen lijkt het alsof ik gewoon bij de groep hoor. Enkele deelnemers beginnen hun verhalen met me te delen. Ik vertel ook over me zelf. Opeens heb ik grote behoefte die middag wel gewoon als deelnemer mee te doen. De groep vindt het oke en ik schuif aan. Geen idee waarom.
Gerrit helpt de deelnemers problemen, als gevolg van ingebakken overtuigingen van hoe het zou moeten zijn, los te laten alsof het niets is. Mooi om te zien. Maar na een uur word ik onrustig. "Wat doe ik hier eigenlijk?" vraag ik me af. Ik besluit de vraag maar gewoon hardop te stellen.
"Waarom wil je dat weten?" vraagt Gerrit. "Ja, dat wil ik gewoon weten. Ik wil weten wat ik hier toevoeg" is mijn antwoord. "Maar waarom moet je dat weten, kan je aanwezigheid hier niet gewoon genoeg zijn?", vraagt Gerrit vervolgens. Maar nee.... "dat kan niet zomaar, het moet wel meerwaarde hebben" is mijn antwoord. Van wie? Nou van mezelf natuurlijk. Toen kwam ik erachter dat ik wilde dat er liefde was, dat ik liefde bracht. "Nou dan hoef je het alleen maar te zijn... en hoe is dat?" vroeg Gerrit. En grappig.... toen ik losliet dat ik wilde weten wat ik daar te doen had, was er liefde. Dus.... het willen weten stond de liefde in de weg.
En dan weer de wetenschap....
Vandaag ging de Linkedin discussie over de voedingssuplementen verder. Nog steeds in een polariserende discussie op zoek naar de waarheid die in ogen van sommigen alleen maar wetenschappelijk aangetoond kan worden. Dan lees ik in de wetenschappelijke bijlage van NRC van 4 december het artikel: 'Wie betaalt, bepaalt'waarin wordt geschreven over een onderzoek van de Gezondheidsraad over financiering en ontwikkeling van medische kennis. Boeiend. En je weet na lezing van artikel en onderzoek dat wetenschappelijk onderzoek ook niet dé waarheid biedt.
Ondertussen weet ik na vrijdag dat dat wat je denkt zeker te weten (je overtuiging) juist het zicht op de waarheid ontneemt. Dus.... laten we blijven zoeken, vragen blijven stellen, want zeker weten zullen we het nooit!
Mooi geschreven Cora! Het blijft een eeuwige discussie vanwege het wetenschappelijk bewijs. Zoveel ik weet heeft de wetenschap nog nooit kunnen bewijzen dat we mensen een geest hebben. Hebben we die dan niet?
BeantwoordenVerwijderenMet hartelijke groet, Sabine