Cora Postema

Het boeit me waarom mensen doen wat ze doen. Daarbij ga ik er vanuit dat mensen altijd handelen vanuit de beste bedoelingen. Ja, de beste bedoelingen, ook al lijkt dat soms anders. Juist als het zo anders lijkt, wil ik ze toch vinden.... die goede bedoelingen. Bij Poetin en zorgverzekeraars vind ik dat best lastig, ze lijken vooral uit op macht. Daar beschuldigde ik ze tot deze week ook van. Totdat er binnen twee dagen enkele verhelderende artikelen verschenen. Opeens zag ik het...zowel Poetin als de zorgverzekeraar handelen met de beste bedoelingen, in het belang van de mensen. Poetin Een stoere man, die zelfs glimlacht als hij naar Maxima kijkt. Een man die een volk van wodkadrinkers bij elkaar houdt. Hoe kan zo iemand toch steeds weer ten strijde gaan in zijn buurlanden? Laten wij ons door hem manipuleren, moeten we onze troepen naar Oekraïne sturen? Wat is wijsheid? En toen las ik in de Correspondent een artikel van slavist Thalia Verkade:...

Nee, schik niet, Wim leeft nog. Ook al kan ik hem af en toe wel wurgen. Ik kan nog geen mug doodslaan, dus het valt nog wel mee. Maar toch..  toen ik een maand geleden het woord 'mantelzorgmoord' las, als vervolg op het woord 'mantelzorgboete', dacht ik... Ik kan me heel goed voostellen dat je uit machteloosheid en wanhoop degene dood wenst voor wie je zorgt. Dat je zelfs zover kunt gaan diegene te doden. Soms hoeft dat helemaal niet zo moeilijk te zijn. Ik gooi Wim weet het ondertussen ook. "Jij gooit" zegt hij als we het lachend hebben over de manier waarop ik boos word. Ja, ik gooi. Met deuren, met voorwerpen. Laatst gooide ik zelfs de sondevoeding over de vloer. Woest was ik op Wim, die me na een drukke dag nog meer vroeg. Ik liep, de deur met een knal achter me dichtsmijtend, naar buiten om mezelf te hervinden. Dat helpt. Als ik terugkom kijkt Wim me schuldbewust aan. "Eigenlijk ben ik ook wel een drammer",  zegt hij. Ik kruip bij hem in ...

We zijn weer terug. Drie weken reden we in een buscamper over kleine wegen door Duitsland, Zwitserland, Italië, Frankrijk, België en Nederland. Het was leuk. Maar.... Voordat we weggaan moet er een hoop geregeld, ingepakt en netjes achtergelaten worden. Wim denkt daarin met me mee, maar ík moet het doen. En dat meedenken is lief, maar we denken in andere prioriteiten. Dus ben ik net met iets bezig, verzint Wim wat er ook nog moet. Het resultaat hiervan is dat ik me enorm chaotisch voel, niet meer goed kan denken. Dan ben ik blij als we eindelijk weg zijn. Genieten van het simpele leven en spontane hulp Als we dan eenmaal weg zijn is alles oké. We leven 24 uur per dag op elkaars lip en dat gaat prima. We genieten van dezelfde dingen onderweg, lezen, spelen klaverjas met zijn tweeën en op de campings die we aandoen heb ik gemakkelijk contact met medereizigers. Medereizigers die ook nu weer spontaan aanbieden om me te helpen. Telkens weer emotioneert me dat. Mensen die ...