Cora Postema

Weet jij nog wat je je begin 2010 voornam voor dat jaar? Ik niet. Ik denk eigenlijk dat ik me niets voorgenomen heb en als dat zo is dan is me dat goed bevallen. Ho wacht, er was wel iets. Ik wilde mijn boek: 'Mag ik ook voor mezelf zorgen?' snel afmaken. Dat schrijven werd een worstelpartij van 200 naar 98 pagina's en op een goed moment was ik mijn eigen boek voorbij. Het voelde als verleden tijd en ik wilde daar niet steeds weer naar terug. Wel heb ik er van geleerd dat mijn boodschap het best overkomt als ik vertel over mijn eigen ervaringen, observaties en ideeen. Ook heb ik geleerd dat ik dat het beste kan op het moment dat iets actueel aan de orde is of er wanneer mij een vraag wordt gesteld. Dus... korte verhalen, columns, een bijdrage aan het oplossen of verhelderen van een actuele vraag, concretiserende vragen stellen, daar ben ik op mijn best. En toch..... Snelweg als dwaalspoor Toch denk ik nog steeds dat ik meer moet doen. Ik blijf zoeken naar wegen om snel

Weijland, Nieuwerbrug Buiten is alles wit. Als ik bij opstaan uit het raam kijk zie ik de overburen hun auto uitgraven. Wil ik er ook nog uit vandaag? De kortste dag is dichtbij. Velen hebben al kerstvakantie. De luchthavens en (spoor)wegen zijn verstopt. Ik moet denken aan het liedje van Jenny Arean: "Vluchten kan niet meer!". Nee, vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naar toe. Ik zou trouwens niet weten waar voor. Al een paar weken heb ik het gevoel dat de wereld een beetje aan me voorbij gaat. Vraag me regelmatig af waar iedereen zich eigenlijk zo druk om maakt. Ligt er sneeuw, klaagt men. Ligt er geen sneeuw klaagt men ook. Het is nooit goed. Maar in feite gaat het helemaal nergens over. Ja, over het feit dat we de illusie hebben dat het leven maakbaar en beheersbaar is, maar wat steeds weer niet zo blijkt te zijn. Gewoon omdat er veel sneeuw valt, of omdat iemand al jaren geleden was veroordeeld wegens kinderporno en toch nog steeds gewoon zijn gang kon g

De afgelopen week nam ik deel aan een bijzondere discussie in een Linkedin groep van het Dutch Health Network  over de vraag naar de eventuele noodzaak van voedingssuplementen. Ooit werd ik dietist, maar voedingssuplementen boeien me niet echt meer. Maar... toch zat ik in die discussie. Er was iets wat me triggerde en ik wilde weten wat dat was. In de discussie probeerden de deelnemers elkaar te overtuigen van de waarheid en steeds werd gevraagd naar wetenschappelijk bewijs. Maar sommige dingen, zoals mijn kalktabletjes tegen wintertenen, werken gewoon zonder wetenschappelijk te zijn bewezen. Moet je zonder wetenschappelijke bewijs dan maar zeggen dat het niet bestaat? Wat is waarheid? Dan is er afgelopen vrijdag in mijn 'krachtcentrale' een workshop 'de eenvoud van het loslaten' . Begeleider Gerrit van der Heide nodigt me uit om gewoon lekker als deelnemer mee te doen, maar ik reageer met: "Joh, ik heb al zoveel losgelaten, ik beperk mij tot de rol van gastvrou