Cora Postema

Enkele dagen geleden werd ik gebeld door een journalist van het FD, het Financieele Dagblad, voor een interview over de participatiemaatschappij. De journalist: "Ik las over je ervaring met je werkgever toen je mantelzorger werd, mag ik je daar wat vragen over stellen?  Misschien heb je ook wat tips." Ik deed mijn verhaal en voelde dat ze me heel goed begreep. Toen ik het verhaal een dag later voor commentaar teruglas was ik blij verrast. Ik las een verhaal over mij als mens, in plaats van een verhaal over mij als mantelzorger. Dat deed iets met me. Als ik mijn eigen verhaal van de afgelopen zes jaar terugkijk, dan valt me op dat ik de tijd heb gekregen om te wennen aan een nieuw leven. Een leven waarin ik opeens een partner heb die afhankelijk is van mijn zorg en aanwezigheid. Daarvóór gingen wij allebei gewoon zelfstandig onze eigen gang, in werk, in huis. We waren gelijkwaardige partners. Nu is dat anders. Acceptatie De eerste jaren na Wim's herseninfa...

Soms heb ik van die gedachten die min of meer verboden zijn. Deze keer deel ik ze toch, want af en toe vraag ik me af waar  we eigenlijk mee bezig zijn. Hebben wij ons als mensheid allemaal ten dienste van de medische wetenschap gesteld? Teveel mogelijk... Vorige week ontmoette ik na langere tijd Mieke (48 jaar) weer. Ik leerde haar ongeveer vier jaar geleden kennen. Haar man had kanker en ze was naast haar werk best druk met de zorg voor hem. We dronken af en toe eens koffie samen en deelden onze gedoetjes met onze mannen. Ze verwachtte destijds dat haar man nog hooguit twee jaar te leven zou hebben. Ze had er af en toe al helemaal genoeg van haar leven 'op te offeren' voor hem. Ons contact verwaterde een beetje en toen we elkaar vorige week weer ontmoetten, dacht ik dat haar man inmiddels zou zijn overleden. Maar nee, hij leefde nog steeds. Ze zuchtte toen ze het vertelde. "Ja, zolang medisch nog steeds weer wat nieuws mogelijk is, grijpt hij elke strohalm...