Cora Postema

Mijn partner Wim (65) slaapt elke nacht met beademing. Gewoon thuis. Nadat ik het apparaat op de tracheacanule in zijn luchtpijp heb aangesloten, vallen we samen op het ritme van 14 ademhalingen per minuut in slaap. Zo gaat het al 11 jaar, nadat hij een infarct in de hersenstam ternauwernood overleefde. Hij lag toen 3 maanden op de IC. Gelukkig mocht ik gewoon naast zijn bed zitten, zijn hand vasthouden. De beademing in de nacht bleef nodig, gelukkig kon dat ook thuis. Beademen Toen kwam Corona en de IC-crisis. Het eerste wat Wim zei:"Ik heb in ieder geval al een ademapparaat." Ja, en mij, zijn zoon of dochter om het te bedienen. In de zorg is dat beademen een 'voorbehouden handeling' die alleen door speciaal daarvoor opgeleide verpleegkundigen mag worden uitgevoerd. Op een gewone verpleegafdeling kan hij dus met zijn apparaat niet terecht. "Wat wil jij?" We kijken deze zondag samen naar Buitenhof op TV. Het gesprek met een arts gaat over de nood...

Alles is anders Het is nog maar een week geleden dat mijn dochter nog vol goede moed voor een skivakantie naar Frankrijk vertrok. Ze hadden met een man of 10 een huisje gehuurd. Spelletjes mee, voor het geval dat de skiliften en pistes gesloten zouden worden. Bij aankomst hebben ze nog pizza gegeten in een pizzeria. De dag erop gingen de pistes dicht. Maandagavond hield premier Rutte een toespraak waarin duidelijk werd hoe erg het was en dat verdere maatregelen zeker vielen te verwachten. Een paar uur later sprak president Macron het franse volk toe met nog verdergaande maatregelen. Je mag je huis niet uit als het niet strikt noodzakelijk is. De volgende dag reed mijn dochter weer naar huis. Een bijzonder ervaring rijker, want reizen in Coronatijden is niet als anders. Mijn partner Wim voelt zich niet kwetsbaarder dan anderen. "Als ik ziek word dan heb ik gewoon pech gehad", is wat hij zegt. We gaan ook nog naar vrienden op bezoek, waar we elkaars fysieke nabijheid mijden...

Mijn moeder van inmiddels 89 jaar zei altijd: " De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest." Gisteren belde ik haar om te vragen hoe het met haar gaat in deze Coronatijden. "Tja, niet zo leuk al dat gedoe met het virus", zegt ze. "Die lege schappen die ik op TV zie, doen me aan de oorlog denken, dat maakt me bang." Vorige week was ik nog bij haar, we wonen 200 km van elkaar verwijderd. We spraken toen over wat als zij of mijn man besmet zouden raken met Corona. Allebei volgens de medische statistieken 'kwetsbaar'. Ze waren er nogal laconiek onder. "Als het zo moet zijn dan is dat zo, ik zal toch ooit eens doodgaan", zei mijn moeder. Ze leeft al een paar jaar in een soort van thuisquarantaine vanwege haar kwalen die haar steeds meer immobiel maken en haar verminderde behoefte om er sowieso nog op uit te gaan. Alleen sterven? Ik lees berichten uit Italië, over mensen die zonder hun naasten om zich heen moeten sterven om uitbr...

Het is Corona tijd. Ik lees het blog van Manon van Leeuwen over de kansen die de Corona crisis in zich heeft. Blij word ik er van... Ik vertrouw er altijd op dat eens de wal het schip keert. Het schip van verwoesting, van alles kan, van steeds maar meer, van tijd is geld. Laat Corona die wal zijn. Laat de natuur zijn werk doen! Zie hier de link naar het blog van Manon. Manon loves life. So do I!