Op zoek naar wat wél helpt

Voor mij was 2016 een jaar vol beweging. Het begon ermee dat mijn gewrichten pijnlijk en op sommige plaatsen gezwollen waren. Mijn spieren deden pijn en ik kon nog geen doos tillen, geen snoeischaar samenknijpen. Ik zag onze toekomst niet heel rooskleurig, want hoe moest ik nog die rolstoel in en uit de auto pakken, Wim helpen met zijn schoenen, of hem ondersteunen met de kleine stukjes lopen? De huisarts had een complete bloedtest laten uitvoeren... niets aantoonbaars, ook geen reuma. Maar ik had wel last. "Je wordt gewoon ouder", zei de huisarts. Ondertussen ging ik aan de gang met vitamines en mineralen en ik stopte met snoepen en koekjes eten.

Begin december in de tuin van mijn moeder

Aan het begin van het jaar hadden we een bijeenkomst van de roeiclub. Tranen liepen over mijn wang, want ik had al meer dan een half jaar niet kunnen roeien. Er was wel betrokkenheid van mederoeiers en ééntje suggereerde juist te gaan doen wat ik zelf had uitgesloten. "Ga skiffen, dan kun je het helemaal doen zoals jij het kan zonder dat anderen daar last van hebben, of dat je je door anderen opgejaagd voelt." Ze bleek zelf ook iets met haar gewrichten te hebben. Dat perspectief maakte me blij. Misschien dan toch weer in een roeiboot...

Blij door wat wél kan
Wat me ook blij maakte was het idee voor de Mantelzorg Awards wat ik samen met Annette Stekelenburg en Marjo Brouns bedacht. In plaats van verhalen over wat er allemaal niet goed gaat, wilden we verhalen over wat er wél goed gaat rondom mantelzorg. Niet omdat wat er allemaal niet goed gaat niet waar is, maar om te laten zien dat het ook anders kan. Omdat het uitvinden van hoe het wél kan juist energie geeft, versterkt, bijdraagt aan zelfvertrouwen en bewustwording van soms ongekende eigen kwaliteiten.
Het uitvinden van zo'n traject voor de Mantelzorg Awards is voor mij ook een ervaring waarin ik me in ieder geval bewust ben geworden van de kracht van samenwerking met twee andere eigenzinnige vrouwen en van vertrouwen en uithoudingsvermogen. Zonder dat hadden we nu niet een finale met 10 filmpjes en verhalen van mantelzorgers waarin ze vertellen door wie zij zich gesteund voelen en waarom. Hadden we niet gehad dat er mensen zijn die zeggen: "Door de Mantelzorg Awards ben ik gaan zien dat mantelzorg over veel meer gaat dan het zorgen voor je demente moeder", of de mantelzorgers die zo blij zijn dat mantelzorg eindelijk uit het slachtofferschap wordt gehaald, dat mantelzorgers ook zelf kunnen aangeven wat ze nodig hebben of wat hen helpt. En nog heel veel meer. Zie ook www.mantelzorgawards.nl

Het helpt!
En terwijl ik zo bezig was met het uitvinden van nieuwe dingen, knapte ik fysiek langzamerhand weer op. Ik kwam er uiteindelijk op uit dat het me helpt om per dag een dosis extra magnesium en vit D te nemen. Stoppen met één van beide voel ik na enkele dagen in mijn handen. Zodra ik weer neem is de pijn binnen enkele dagen weer verdwenen. Daar heb ik geen wetenschappelijk bewijs voor nodig, bij mij werkt het. In april stapte ik weer in een roeiboot, precies zoals me was aangeraden. Ik voelde nog wel mijn pols, maar het ging. Vanaf mei heb ik nergens meer last van.

Nu is het eind december. De wereld om ons heen heeft een kort lontje. Soms maakt me dat bang. Mag ik wel blij zijn als zelfs dat agressie oproept? Is er wel ruimte voor onze positieve mantelzorgverhalen? Is er wel ruimte om te geloven in jezelf en je vermogen om zelf uit te vinden dat je geholpen bent met extra vit D en magnesium als dat wetenschappelijk niet verklaarbaar is? Mijn grootste angst is dat ik me niet meer durf te uiten omdat mensen niet meer kunnen verdragen dat ik zeg dat ik gelukkig ben. Dat ik gelukkig ben omdat ik me onafhankelijk beweeg terwijl zij zich gevangen voelen. Die vrijheidsdrang heb ik van mijn vader. Ik moest na het behalen van mijn rijbewijs eerst laten zien dat ik een band kon verwisselen voordat ik zijn auto mocht gebruiken.

Voel je vrij!

Ik gun iedereen de mogelijkheid om de vaardigheden te ontwikkelen die het mogelijk maken om je vrij te voelen. Voor mijn 85 jarige moeder is dat het bedienen van een tablet waarmee ze haar boodschappen via internet kan bestellen. Voor mij is het het vermogen om in alles toch steeds de liefde te kunnen zien. Wat is het voor jou?