Cora Postema

Mijn moeder is op 10 december 2021 overleden, voor ons onverwacht. Ja ze was al 90, maar nog scherp van geest en niet ziek in de zin van griep, corona. Toch blijkt achteraf dat ze stierf op het juiste moment. Haar motto: "Iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn!' Ouder worden Vanaf haar tachtigste voelde ze zich fysiek steeds een beetje minder gemakkelijk worden. Door de spierreuma en de spierpijn in haar benen en schouders werd ze minder mobiel. Met dagelijks een pilletje Prednisolon hield ze de pijn onder controle. Neuropathie onder haar voeten maakten het lopen beetje bij beetje onzekerder. In januari 2018 ging ze even buiten kijken of de uil nog op het plankje aan de gevel zat. Net weer binnen de deur gleed ze uit en brak haar heup. Ze kreeg een nieuwe heup en herstelde wonderwel voorspoedig. Tijdens het revalideren leerde ze weer te lopen achter een rollator. Ze wilde maar één ding. Weer thuis wonen in haar eigen omgeving. Mijn broer en ik vonden het best spann

Gevaccineerde mensen willen hun vrijheid terug. Maar welke vrijheid hebben we het eigenlijk over? Wat heb jij nodig om je vrij te voelen?  Vrijheid in verbondenheid Ik denk dat niemand helemaal vrij is. Je hoort bij een partner, familie, dorp, club, gemeenschap en noem het maar. Door waar je je mee verbonden voelt, ben je tegelijk beperkt in je vrijheid. Je hebt te maken met afspraken, wetten, spelregels en je voelt je als groep verantwoordelijk voor het naleven van die regels. Binnen de regels kun je je vrij bewegen. Als je in je huwelijk hebt afgesproken trouw te zijn aan je partner, heb je bewegingsruimte zolang je geen overspel pleegt. Doe je dat wel, dan voel je je schuldig en ben je al minder vrij. Als het uitkomt mag je misschien niet meer alleen op stap en ben je nog meer beperkt in je vrijheid. Als de set van afspraken van een groep past bij je eigen normen, dan is er geen probleem. Als het afwijkt wordt het anders. Je kunt dan kiezen om je niet aan te sluiten bij een club, er

Er zijn vele redenen om je niet te laten vaccineren tegen Covid19. Hoe ga je om met mensen die niet gevaccineerd zijn? Alle ongevaccineerden op een hoop gooien en veroordelen is de gemakkelijkste weg.  Ik kies voor een moeilijke. Die wil ik hier graag uitleggen. Een betere wereld Toen ik op de middelbare school zat wilde ik het wereldvoedselprobleem helpen oplossen. De hongerende kindjes in Afrika op de televisie kon ik niet aanzien. Ik wilde naar de Hogere Landbouwschool en dan naar Afrika als ontwikkelingswerker. Maar had ik wel zulke groene vingers? Uiteindelijk besloot ik voeding te gaan studeren en ik volgde de opleiding Diëtetiek. Ik volgde nog extra lessen in tropenziekten, maar tegen het eind van de opleiding begonnen mijn twijfels.  Ik had epilepsie en viel nogal eens om als ik te weinig slaap had gehad of spanning voelde. Ik gebruikte medicijnen daarvoor, maar dat hielp niet echt. Was het wel zo verstandig om dan voor een leven in Afrika te kiezen? Mijn vriend van toen had ci

Mensen die me vertellen wat goed voor me is verdraag ik slecht. Ze gaan voorbij aan mijn vermogen en behoefte om zelf daarover na te denken. Ik wil zelf mijn keuzes te maken.  Mijn allergie voor schoolmeesters en andere betweters stamt uit mijn kindertijd. Ik was een braaf kind, maar toen ik op 8 jarige leeftijd stiekem in een hoekje van het schoolbord 'Juf is gek' schreef, had de juf er wijs aan gedaan daar over met mij in gesprek te gaan. Waarom had ik dat gedaan? Dan had ik haar gezegd dat ik me niet serieus genomen voelde als wij meisjes weer moesten handwerken terwijl de jongens mochten rekenen. Ik wilde graag het verste van de klas in het rekenboekje zijn, maar na elke handwerkles werd ik door Klaas weer ingehaald. Wat de juf wel deed? Ze vroeg wie dat op het bord geschreven had, zei dat ik dat niet meer mocht doen en verklapte het aan mijn moeder. Ik voelde me door zowel de juf als mijn moeder in de steek gelaten. Zij dachten dat handwerken beter voor mij was dan rekenen

De afgelopen weken keek ik naar het TV programma 'Filemon en de complotten'. In de vijf afleveringen van het programma gaat Filemon Wesselink in gesprek met mensen die verbanden tussen dingen zien die niet iedereen ziet. Sommige dingen gaan me boven de pet. Maar wat de mensen die bedenkingen hebben rondom corona en de maatregelen zeggen, kan ik goed volgen. De conclusie die Filemon op het eind van het programma trekt, maakt voor mij veel duidelijk. Complot of visie? Hoe mensen worden gelabeld als 'complotdenkers' en 'wappies' boeit me. Ik zweeg het afgelopen jaar ook regelmatig om maar geen 'wappie' te worden genoemd. Maar ben ik een 'complotdenker' omdat ik vragen stel en niet alles voor zoete koek aanneem?  Mijn vader had het al dertig jaar geleden over het gevaar van de Chinezen. Dat was in de jaren dat het gevaar in onze hoofden vooral van Rusland of de voormalige Sovjet Unie kwam. China was nog een soort van ontwikkelingsland waar de mensen

Het gaat goed Volgens afspraak word ik ruim twee weken na mijn baarmoederoperatie gebeld voor de uitslag van weefselonderzoek. Of er uitzaaiingen zijn en of er nog verdere behandeling zoals bestraling nodig is. Ik zeg tegen iedereen die daar naar vraagt, dat ik daar eigenlijk niet zo mee bezig ben. Ik wil eerst dat de wond geneest en ik weer gewoon kan bewegen. Wandelen, fietsen.. ik wil weer in mijn kajak! Rond een uur of 5 in de middag gaat de telefoon en word ik gebeld door de zogenaamde behandelende arts. Ik heb hem echter nog nooit eerder gezien of gesproken. Hij vraagt een beetje hoe het gaat. Dan vertelt hij dat het allemaal schoon is. Ik hoef niet te worden bestraald en er is geen verdere behandeling nodig. Ik ben zoooo opgelucht. Nu merk ik dat ik onbewust wel degelijk gespannen was voor deze uitslag. Ik hield rekening met een natraject met bestraling. Opeens valt dat weg. Ik kan weer vooruit kijken. Er is nog wel een zes weken controle om te kijken of alles goed is hersteld.

Gisteren was het 5 mei. Overal spreekt men over vrijheid. Hoezeer we moeten koesteren te leven in een vrij land. Vergelijkingen maken tussen nu en de Tweede wereldoorlog mag niet. Diezelfde dag komt het bericht dat we waarschijnlijk nog voor de zomer een vaccinatiepaspoort krijgen, zodat we weer op vakantie naar het buitenland kunnen en in eigen land het theater mogen bezoeken. Het toerisme moet weer op gang gebracht. Ik voel een diep verdriet in me naar boven komen. De oorlog komt nu opeens wel heel dichtbij.  Ik vraag me af wat we eigenlijk verstaan onder vrijheid. Hoe vrij zijn we eigenlijk?  Wat is vrijheid eigenlijk? 's Avonds kijk ik naar het bevrijdingsconcert in Koninklijk Theater Carré. Prachtig hoe het begint met de ene man in het bootje op de gracht, waarmee de muziek langaam naar binnen ging. Er zijn mooie woorden, mooie beelden, mooie muziek. Ik zeg nog tegen mijn man Wim dat ik het concert zo binnen eigenlijk wel mooier vind dan buiten op de gracht. Het is rustiger. M

Weer thuis Thuis Op woensdag 24 maart om ongeveer 18.30 uur ben ik weer thuis uit het ziekenhuis. Twee dagen nadat mijn baarmoeder en eierstokken zijn verwijderd. Ik heb een briefje meegekregen met leefregels en adviezen voor thuis voor de komende 6 weken.  In de reisrolstoel van Wim rijdt dochter Marieke me van de auto naar de woonkamer. Ik begrijp nu waarom Wim er zo'n hekel aan heeft als ik hem onvoorzichtig over hobbels in de weg duw. Ik ben blij als ik me op de bank in de woonkamer kan settelen. Marieke brengt de tas met mijn spullen naar boven terwijl ik vrienden en bekenden app dat ik weer thuis ben. Wim is blij me weer te zien en zijn zoon Sybren zet een kopje thee voor me. Ik ben vooral moe en benieuwd hoe ik zou kunnen slapen in het logeerbed. Ik heb behoefte aan stilte, rust, helemaal niets om me heen. In het ziekenhuis was ik die ochtend van de 'wat heerlijk dat er voor me gezorgd wordt stand' in de 'vechtstand' terecht gekomen. Ik heb mezelf nog nooit z

Zin Het is inmiddels alweer vijf weken na de operatie. Er is zoveel gebeurd, dat ik wel wilde schrijven maar niet wist waar te beginnen. Het ziekenhuis, thuis, corona, de politieke spelletjes die blootgelegd worden, het raakt me allemaal. Maar wat stel ik met mijn verhaal nu voor in zo'n hectische wereld? Wie gaat dat lezen? Waar ga ik beginnen? De hoeveelheid van wat er op me af komt, legt me lam. Ik doe maar even niks. Totdat ik opeens een sms bericht van Bob krijg. Bob met wie ik ooit werkte en die ik al jaren niet meer heb gezien. Bij hem is ook net kanker ontdekt en hij zit in een tredmolen. Hij voelt behoefte om het van zich af te schrijven en dacht daarbij opeens aan mij. Toen hij mijn laatste blog over de aanloop naar mijn baarmoederoperatie had gelezen besloot hij contact op te nemen. "Ik herken ontiegelijk veel uit je laatste blog" schrijft hij. "Het zijn gouden tijden maar ook spannend. Ik heb aan jou gedacht om het van me af te schrijven in een soort dial