Cora Postema

Naar aanleiding van mijn vorige blog, kwam ik via twitter in contact met Marcel Canoy, professor in Health Economics aan de Universiteit van Tilburg. Ik vroeg hem hoe hij over mijn idee voor een andere financiering van langdurige zorg dacht. Hij vroeg me wat ik concreet onder opwaardering van zorg en (thuis)basisactiviteiten verstond. Het zette me aan het denken en ik kwam tot het volgende.... Reacties zijn welkom! Opwaardering van zorg voor eigen omgeving om vrij te zijn van emotionele schuld In de laatste decennia zijn we denkwerk gaan waarderen boven handwerk. De denkers verdienen meer dan de doeners. Veel mensen hebben nu inkomsten uit hun denkwerk, waarmee ze de activiteiten die ze daarnaast doen, betalen. In hun vrije tijd doen veel mensen zeer nuttige dingen. We noemen dat huishouden, tuinieren, kinderen opvoeden, vriendenhulp, vrijwilligerswerk of mantelzorg. Voor al deze activiteiten kun je ook derden inhuren, dan kost het geld. Als je het zelf doet is het ‘gratis’. Maa

Als meisje geboren in 1959 maak ik in mijn leven het vrouwenemancipatieproces bewust mee. Gaandeweg werd ik economisch zelfstandig, daarin gestimuleerd door de belangrijke mannen in mijn leven. Eerst mijn vader en later mijn levenspartners. Nu ik voor het eerst financieel afhankelijk ben van mijn man, en mijn man afhankelijk is van mijn zorg, komt minister Bussemaker me vertellen dat ik financieel onafhankelijk moet zijn en staatssecretaris Van Rijn vertelt mijn man dat hij meer gebruik moet maken van (onbetaalde) mantelzorg. Dat lijkt nogal tegenstrijdig. Ik geloof dat het tijd wordt voor de emancipatie van mantelzorg! Start met hobbels Van huis uit kreeg ik het belang van 'onafhankelijkheid' vooral door mijn vader met de paplepel ingegoten. Op school moest ik flink mijn best doen, op de middelbare school koos ik een exact vakkenpakket, want een sterke meid is op haar toekomst voorbereid.... De eerste keer dat ik in de auto van mijn vader mocht rijden, moest ik eerst laten

Mijn verhaal als mantelzorger gaat over het kunnen leiden van een eigen leven, samen met een gehandicapte partner. Ik schrijf daarover, spreek daarover en sinds kort deel ik het ook met leerlingen van zorgopleidingen. En vooral dat laatste vind ik prachtig om te doen. Van hun docenten hoor ik dat het voorziet in een grote behoefte... een behoefte aan praktijkervaringen van mantelzorg op zich, en de relatie van mantelzorg met professionele hulp. Beeldvorming In februari gaf ik een gastles aan 2e jaarsstudenten van de opleiding SPH (sociaal pedagogische hulpverlening) aan de Hogeschool Windesheim in Almere en vandaag aan 2e jaarsstudenten logopedie, verpleging en fysiotherapie aan de Hogeschool van Rotterdam. Voor veel studenten blijkt 'mantelzorg' een abstract begrip en een mantelzorger is voor hun vaak een ouder iemand, veelal een vrouw met grijs haar. Bovendien leven ze in de veronderstelling dat mantelzorgers 'hulp' nodig hebben. Dat mantelzorgers ook zorgpartners