Cora Postema

Vorige week zei iemand tegen me:"Jij bent helemaal geen mantelzorger. Jij bent een mens die streeft naar autonomie en je strijdt tegen datgene wat je autonomie aantast." Ik werd er stil van. Ze had helemaal gelijk. Haar opmerking ervoer ik als een soort van bevrijding van een etiket.  Wat een etiket doet Ik hou niet van etiketten. Door iets te benoemen zet je het 'vast' als was het een feit. Ooit mocht ik het woord 'specialist' op mijn visitekaartje zetten, maar ik voelde me dat helemaal niet. Daarna werd het 'adviseur'. Dat voelde wel kloppend, maar toen vond mijn leidinggevende mij in een functioneringsgesprek geen échte adviseur. Ik was namelijk geen ingenieur die overal de oplossing voor wist, nee ik deed het volgens hem op mijn charme. Wat ik deed was mensen hun eigen oplossingen laten bedenken en dat was natuurlijk geen advies. Ik deed een opleiding hypnotherapie en op de eerste lesdag zei ik: "Ik word geen therapeut." Toen ik in me

Mijn vorige blog noemde ik 'Laat je hart spreken!'. Tegelijk stuit ik erop hoe moeilijk dat is, en hoe snel je spreekt vanuit iets anders... 'goede bedoelingen' bijvoorbeeld. Ik maak het mee met een jonge vrouw die ik ken met een borderline stoornis. Ze heeft vorige week het contact met alles en iedereen verbroken. "Ze zijn toch niet echt in me geïnteresseerd", zegt ze. Ze voelt zich niet begrepen. Als ik doorvraag zegt ze: "Die mensen geven me geen meerwaarde". Als ik haar vraag wanneer mensen haar meerwaarde geven zegt ze: "Als ze me aandacht geven en gewoon naar me luisteren. Maar ze vragen alleen maar of ik dit al heb gedaan, hoe het met dat zit, of ik mijn pillen wel neem en ze vullen voor me in wat ik allemaal niet moet doen omdat ik dat toch niet aankan. Er is niemand die gewoon vraagt hoe het met me is." Eenzaam Ik herken wat ze zegt. Ik ken ook haar familie en zie voor me hoe dat gaat. Merk dat ik het zelf bij haar ook kan hebb

Veel mantelzorgers voelen zich niet gehoord, niet serieus genomen, voelen zich ondergewaardeerd voor hun bijdrage aan de zorg. Toen ik mantelzorger werd, wilde ik me in eerste instantie vanwege de in mijn ogen ‘slachtofferige’ beeldvorming niet zo noemen. Totdat ik me bedacht dat ik zou willen laten zien dat mantelzorgers niet allemaal op voorhand ‘overbelast’ en ‘lastige zeurpieten’ zijn. Ik wilde laten zien dat mantelzorgers volwaardige te nemen ‘medezorgers’ zijn. En zo begon ik drie jaar geleden mijn stem in (mantel)zorgland te laten horen. Voor jezelf leren opkomen Soms zeggen mensen tegen me: “Jij hebt gemakkelijk spreken, jij kunt alles zo goed verwoorden!”. Als ik dan vertel dat ik tot zo’n jaar of 15 geleden nog een stille, onzekere vrouw was, kunnen mensen dat nauwelijks geloven. Het begon er destijds mee dat een leidinggevende tegen me zei: “Jij zou eens moeten leren je gevoel beter te verwoorden.” Ik vond dat maar onzin, maar twee jaar later meldde ik me toch aan voor