Cora Postema

Mijn huisarts en ik, we kunnen het prima met elkaar vinden. Ik zeg wel eens dat ik dankzij hem goed kan mantelzorgen. Als ik een vraag heb, stuur ik een mailtje. Het antwoord komt altijd verrassend snel. Die keer dat ik in de ochtendspits in de auto een telefoontje van Wim kreeg, onverstaanbaar en hijgend vergeet ik nooit. Ik belde in paniek de huisarts en probeerde richting huis te komen. Na 20 minuten belde de huisarts me terug. Hij was al bij Wim geweest en had het probleem verholpen. De canule in de luchtpijp was eruit geschoten, hij had hem weer teruggezet. "Je kunt je reis rustig vervolgen, alles is goed", zei de huisarts. We zien hem niet vaak, maar hij handelt altijd adequaat. Dit kan omdat hij ons en onze situatie kent. Huisarts kent ons Toen Wim 4,5 jaar geleden het herseninfarct kreeg hadden we een andere huisarts. Dit was nog de oude van Wim die we, na verhuizing 5 km verderop, hadden gehouden. Deze vorige huisarts zat in een groepspraktijk met velen daaro...

Maandagavond.... ik ben op weg naar Zandvoort voor een samenzijn in 'Café Doodgewoon', een initiatief van het Netwerk palliatieve zorg Noord Kennemerland. Het is de eerste keer dat ze het Café organiseren en voor hen een experiment. Ze willen alles rondom de dood gemakkelijker bespreekbaar maken, vooral ook voor de naasten, de mantelzorgers. Eén van de organisatoren had mij eerder ergens ontmoet, waar ik vertelde over eigen regie en de kracht die dat geeft. Ze was daardoor geraakt en dacht dat ik vast wel iets kon vertellen in hun eerste Café Doodgewoon. Ik zei "Ja graag" en ik ging. Met palliatieve zorg heb ik niet zoveel.... dacht ik. Ik vroeg me af of ik wel aan de verwachtingen van aanwezigen zou kunnen voldoen, maar besloot gewoon mijn eigen verhaal te houden. Ik heb wel enkele ervaringen met de dood, of juist net niet dood. Wim overleefde het infarct in zijn hersenstam ternauwernood en ook daarna zijn er momen...

Gisteren knallende ruzie in de familie. Ik ben in de directe communicatie van mijn Amsterdamse schoonfamilie wel wat gewend, maar gisteren stonden er opeens twee mensen buiten in de regen af te koelen. Aanleiding was een woordenwisseling tussen Wim en zijn moeder. Zijn moeder een beetje doof en Wim, als gevolg van zijn herseninfarct, slecht verstaanbaar sprekend. Neef van 20 die het voor zijn oma opneemt en ik die probeer uit te leggen wat Wim eigenlijk bedoelt te zeggen. Wim's zus zag de boel ontploffen... Aanleiding Als je tegen Wim zegt dat je iets zou willen of je ergens aan stoort, dan is hij al bezig met de oplossing van jouw 'probleem'. Tips en suggesties te over en als je niet oppast heeft ie het al voor je geregeld. Niets vindt hij leuker dan vragen gesteld te krijgen die hij mag oplossen. Maar.... zijn oplossing is niet altijd de oplossing van degene die praat over zijn of haar 'hersenspinsels of filosofieën'. Soms wil iemand helemaal geen oplossing...

De economische crisis legt veel mechanismen bloot, omdat ze soms zo tegenstrijdig lijken te zijn. Ik zie ze in de zorg en ja, ik vind het eigenlijk heel mooi. Mooi omdat ik hoop dat meer mensen de perverse prikkels in het systeem zien. Mechanismen die mensen eigenlijk alleen maar meer van zichzelf doen verwijderen dan ze te versterken. In feite is geld vaak een valse stuurman. Als je kunt verdienen aan andermans ellende, dan is het fijn als die ellende zo groot mogelijk is. Zeker als dan een derde partij jou als redder betaalt en je van het slachtoffer geen geld hoeft te vragen. Dan is het zaak om bij die 'anonieme' betaler het probleem van jouw slachtoffer zo groot mogelijk te maken. Ondertussen lijkt de werkelijkheid te bestaan uit die uitvergrote problemen. En het erge is, dat we ons ernaar gaan gedragen... Behoud van baan Er moet worden bezuinigd in de zorg. Banen komen onder druk. Ik hoorde vorige week meerdere zorgorganisaties zich afvrag...