Cora Postema

Eindelijk doen ze de mond open. De onderwijzers, de zorgmedewerkers, de boeren, de 'onderdrukten'. Niet dat wat er uit komt nu zo handig is, of zo graag gehoord wordt, nee door de lange tijd waarin het opgekropt heeft gezeten komt het er nogal ongenuanceerd uit. Boos, verontwaardigd, gedreven door emotie. De gevestigde orde weet zich er geen raad mee en grijpt wanhopig naar .... ja waarnaar eigenlijk. Heilige huisjes van weleer bestaan niet meer, we hebben alleen elkaar nog. Verstikkende loyaliteit Ik herken het goed. Het zwijgen en loyaal zijn. Ik werd er niet gelukkig van en hielp mij door mijn winterdip met bezoekjes aan de zonnebank. Totdat ik het echt niet meer hield. Twee jaar eerder had mijn leidinggevende van toen al eens tegen me gezegd dat ik eens moest leren om mijn gevoel te verwoorden, en nu was het zover. Ik ging op zoek naar de stem van mijn hart. Elke maandagavond in een groepje zitten en naar binnen kijken. Daarbinnen ging er een wereld voor me open. Langz

Geschreven door het 'tuinmeisje' in het hospice Vier weken geleden kwam hij binnen in het hospice. Meneer A. Hij werd geschetst als geboren in Indië, gewerkt bij de marine en liefhebber van zwarte thee en whisky. Als een man met een gebruiksaanwijzing.  Wim hoeft niet te winnen Toen ik hem voor het eerst in zijn bed zag liggen was daar een lange man met oedeem. Lijkwit en gezwollen handen. Hij had leukemie. Ik stelde me voor als vrijwilliger en noemde mijn naam. “Ik ben Wim”, zei hij, “en ik wil graag dat je me zo noemt. Dat ge-meneer vind ik zo’n onzin, we zijn toch allemaal gelijk toch? En ik wil graag om half vier uit mijn bed geholpen.”  Om half vier hielpen we hem samen uit bed. “Ja, ik moet in dat gekke ding (rolstoel), maar goed, dat moet dan maar” zei Wim.  Hij wilde graag aan de tafel in de huiskamer zitten. “Ze stelden gisteren voor dat ik een spelletje ging doen. Triviant of zo. Ik ken het nog niet maar dat moeten jullie me dan maar leren.” Ik pakte de

Op het congres ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van de Zorgkaart Nederland van de Patiëntenfederatie, gaf de dagvoorzitter mij de microfoon in de hand. Vanaf de tweede rij in het publiek mocht ik ingrijpen in het gesprek tussen Gea Sijpkes bestuurder bij Humanitas, Frank Elion CCO bij zorgverzekeraar VGZ en Dianda Veldman van de Patiëntenfederatie over de toekomst van de Zorgkaart. De heer Elion vertelde dat VGZ eenduidige informatie wil over hoe patiënten de zorgaanbieders ervaren. Ik greep in: “Wat verstaat u onder eenduidig?”.  Zo'n 200 mensen Eigen regie en van 'Zorg naar leven' Ik was op het congres aanwezig omdat het werd geopend met een filmpje waarin ik vertel hoe ik een fijn leven heb met mijn gehandicapte man en hoe we daar de eigen regie in proberen te houden. Toen tien jaar geleden de Zorgkaart Nederland werd geïntroduceerd heb ik trots onze huisarts daarop geplaatst en gewaardeerd. Daarna heb ik nog wel eens een ervaringsverhaal gelezen op de

Met een groep enthousiaste mensen ging ik het bos in om foto's te maken en te zien hoe je dat kunt combineren met coaching. Ik stelde mijzelf de vraag: Wat leidt mij? en hoopte daar op deze dag een antwoord op te vinden. Terwijl ik steeds de weg vraag en denk dat het de weg is die ik zoek, kom ik er achter wat mij leidt. Eigenlijk wist ik het wel... maar ik werd het nu pas echt bewust. Ik word er zo blij van om al filmend een verhaal te maken. Tijdens het monteren ontdek ik dat er nog meer in zit dan ik in eerste instantie heb gezien. .