Cora Postema

Ik wilde me in het begin geen 'mantelzorger' noemen omdat er voor mij een zweem van 'slachtofferschap' om heen hangt. Korte tijd daarna besloot ik me bewust wél mantelzorger te noemen om te laten zien dat niet alle mantelzorgers 'slachtoffers' zijn. Daar begon mijn onderzoek naar wat 'slachtoffers' tot slachtoffer maakt en hoe je mensen juist kunt versterken. Ik ontdekte dat woordgebruik en intonatie daarin zeer bepalend zijn. Toonzetting Het antwoord op de vraag: "Jij hebt het wel zwaar hè?" ligt voor de hand. Je moet van goede huize komen om dan te antwoorden dat je het helemaal niet zwaar vindt en er juist veel plezier in hebt. Bevestiging van zwaarte ligt meer voor de hand. Vervolgens vertelt de vraagsteller aan anderen dat je het toch wel heel erg zwaar hebt en voor je het weet zit je in een sfeer, mindset, waarin ontkenning van 'zwaarte' bijna onmogelijk is. Als je een volgende keer vertelt dat je zo geniet van de tijd die je m

Jarenlang heb ik regelmatig gedacht dat ik gek was. Het begon in de tijd dat ik, niet ingenieur, als adviseur werkte bij een ingenieursbureau. Op een goed moment kwam ik aan het eind van mijn salarisschaal en kon niet meer kon doorgroeien wegens gebrek aan ingenieurstitel. Dat ik mijn werk altijd ruim binnen de daarvoor begrote tijd klaar had met tevreden klanten telde niet mee. Ik kreeg te horen dat ik niet een echte adviseur was en dat ik het slechts deed op mijn ‘charme’. Dat voelde zó onrechtvaardig. Regelmatig kwam het voor dat ik bij een vastgelopen project werd gevraagd om het los te trekken, daar was ik blijkbaar dan weer wel goed genoeg voor. Vaak snapte ik het hele probleem niet… soms was het in mijn ogen té simpel voor woorden. Ze waren vastgedraaid in een bepaalde benadering van het probleem en kwamen er binnen hun vertrouwde denkkader niet meer uit. Op zulke momenten werden mijn kwaliteiten als ‘niet ingenieur’ juist zeer gewaardeerd. Ik snapte vaak niet hoe ze het zover