Cora Postema

Einde van een tijdperk Elk eindejaar kijk ik zoals velen terug op het jaar wat voorbij is. Vorig jaar eindigde met het overlijden van mijn moeder, dit jaar begon met de verkoop van haar huis. Dat moment was voor mijn broer en mij de afronding van een tijdperk. Een tijdperk waarin we nog regelmatig teruggingen naar onze geboortestreek, aan de westkant van de stad Groningen. Nu was er veel minder wat ons daar nog naartoe zal brengen. Die dag van afscheid van het huis brachten we nog een bezoek aan het tolhuis aan de Peizermade waar  herinneringen aan onze opa en oma lagen. We werden door de huidige bewoners verwelkomt met eigengebakken nieuwjaarsrolletjes. Nieuwjaarsrolletjes bakte ik in mijn jeugd altijd samen met mijn moeder en op dat moment, begin dit jaar, besloot ik om zelf zo'n wafelijzer te kopen en een traditie in ere te herstellen. De geur van kniepertjes (oudejaarskoekjes) en nieuwjaarsrolletjes hangt nu in ons huis.  Herwaardering van onze woonplek De afgelopen jaren ...

Na de coronajaren had ik moeite de weg weer te vinden in het leven. In 2021 kreeg ik baarmoederkanker, mijn moeder brak haar enkel en overleed. Een beetje vermoeid keken we om ons heen naar een kleiner huis met minder onderhoud en tuinwerk. Alles gelijkvloers zodat we er tot onze dood kunnen blijven wonen. Maar wat we ook zagen, bij alles dacht ik: Wat ga ik daar dan doen? Ik zag mezelf op mijn 63e nog niet als pensionado op de bank zitten. Maar wat dan wel?  Het leven kwijt Dit voorjaar besloten we te blijven wonen waar we wonen. Slaapkamer en badkamer beneden hadden we al. We hebben ze na een val van Wim weer in gebruik genomen en ik heb mijn werkkamer naar boven verhuisd. Even wennen, maar het bevalt nu prima. We hoeven niet weer elke week naar mijn moeder in Groningen, ik pas niet meer elke week op mijn kleindochter nu er ook een kleinzoon bij is gekomen, de mediationopleiding is afgerond. Ik stopte nog wat dingen en uiteindelijk stapte ik ook uit de Adviesraad Sociaa...

Voor de podcastserie 'Dood gaan we allemaal' had ik een interview met Meindert. De grap is dat hij dankzij een stamceltransplantatie toch niet dood ging, maar de confrontatie met de eindigheid ervan, veranderde wel zijn leven. Hij wil nu vooral mensen helpen en gesprekken voeren die ergens over gaan. Dit biedt hem zingeving in zijn leven. Zijn pensionering viel net samen met het herstel van de acute leukemie. "Ik heb het geluk dat ik nu in de vorm van mijn pensioen een basisinkomen heb en gewoon kan doen wat ik leuk vind." Mensen helpen dus.  Moet het perfect zijn? Het gesprek met Meindert hield me dagen bezig. Er was namelijk nog iets. Hij benoemde dat hij last had van een 'chemobrein', een bijwerking van de chemobehandelingen waardoor hij soms niet op een woord kon komen. Zijn zoektocht naar die woorden ondertitelde hij in het gesprek met "uhhhhh". Tijdens het gesprek had ik daar totaal geen erg in. Ik zag hem naar woorden zoeken. Maar toen ik de o...

Toen ik deze zomer met mijn podcast begon, kwam ik nog iemand tegen die podcasts maakt over de dood. Winny Bos ziet het als haar missie om het levenseinde doodnormaal te maken. Ze spreek in haar podcast met professionals die met de dood in aanraking komen en je hoort er persoonlijke verhalen over het levenseinde. Winny zet zich met Doulawijzer met ziel en zaligheid in om stervenden te begeleiden in het laatste stuk.  We spraken elkaar via de telefoon en Winny wilde graag met mij in gesprek voor haar podcast. Dat gesprek kun je hier beluisteren. Een gesprek waarin ik graag meer te weten kom over haar ervaringen met de dood die ertoe hebben geleid dat zij hier haar werk van heeft gemaakt, gaat nog komen.  in gesprek

  Transformatie Houd je vast aan je kwelgeest of kies je voor je zelf? Half augustus kwamen we terug van een heerlijke week vakantie. Thuis wilde ik het vrije en blije gevoel vasthouden en dat lukte me de eerste dagen aardig goed, maar toen gebeurde er iets. Iets wat al langer als een 'veenbrandje' onderhuids in mij gloeide, laaide opeens in een gesprek in alle hevigheid op. Blussen leek niet meer mogelijk en eigenlijk voor mij ook niet wenselijk.  Oud zeer Ik werd geconfronteerd met een hele oude zere plek. De plek waar in een vorig leven mijn autoriteitsgevoeligheid is ontstaan en waar ik in mijn leven meerdere malen tegenaan ben gelopen. In de opleiding hypnotherapie die ik ooit volgde, deden we een oefening waar ik terugging naar een vorig leven. Ik wilde ontdekken waarom ik er zo van overtuigd was dat anderen niet weten wat goed voor mij is.  In trance kwam ik terug in 1632. Ik leefde als jong meisje in een klooster in het noorden van Frankrijk waar ik met veel plezi...

Een podcast maken deed ik nog niet. Tot nu! Vanaf 2 juni zijn via Editiegroenehart.nl gesprekken te beluisteren die ik heb met gewone mensen over de dood. Gesprekken over hoe ze denken over hun eigen levenseinde, hoe ze de dood van dierbaren hebben ervaren, leven na de dood of niet, geloof, ziekte en wat er maar voorbij komt. Verrassend openhartig. Hoe kom je tot zoiets? "Zou je het leuk vinden om met ons samen te werken?" vroeg AnneMarie Visser van Editiegroenehart.nl me na afloop van een interview over iets heel anders. "Zou je het leuk vinden om een podcast te maken?" vervolgde ze. We spraken af om het er een paar dagen later met een kopje koffie eens verder over te hebben.  Onderweg op de fiets naar huis begon het al. Een podcast? Ik? Thuisgekomen ging ik meteen op onderzoek uit. Hoe doe je dat? Ik las de 111 tips voor het maken van een podcast. De belangrijkste voor mij was: "Blijf vooral jezelf." Toen dacht ik, oké dan kan ik het. Maar waar ga ik het...