Cora Postema

Vorige week gaven we een aantal gastcolleges aan 2ejaars studenten aan de Hogeschool Rotterdam. Een studente herkende in ons verhaal het belang van het versterken van de autonomie van de patiënt/cliënt en diens naasten. Ze vertelde dat ze in de opleiding leerden zich te richten op die autonomie, maar dat de praktijk in stages al weerbarstig was gebleken. "Je hebt het veel sneller even zelf gedaan, dan dat je patiënt helpt het zelf te doen". Die tijd is er gewoon niet. Ook merkte ze dat de ervaren zorgprofessionals met wie ze in hun stage moeten samenwerken, graag vasthouden aan hun eigen manier van werken. Allemaal heel begrijpelijk, maar het creëert gemakkelijk een afhankelijke cliënt en naasten, die niet meer weten wat ze eigenlijk zelf nog kunnen. Afhankelijkheid sluipt er in Ik heb een grote behoefte de dingen zelf te kunnen en zo min mogelijk afhankelijk te zijn van anderen, instanties of apparatuur. Een navigatiesysteem in de auto heb ik zo lang mogelijk buiten de d

Deze week ben ik al twee keer een soort van mediator geweest in 'probleem thuiszorgmedewerker-mantelzorger'. In beide gevallen een 'betrokken' mantelzorger en een thuiszorgmedewerker met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Er ontstaat ondanks 'zorgplan' strijd over hoe het wel of niet moet. De mantelzorger is de strijd beu en overweegt de thuiszorg op te zeggen, maar voelt zich ook afhankelijk. "We kunnen het eigenlijk niet alleen." De thuiszorgmedewerker zit in een 'machtspositie'. Maar waar was het uiteindelijk om begonnen? De aanleiding voor beide vragen is mijn column in het tijdschrift Zorg+Welzijn met de titel: 'Traplopen? Dat bepaal ik zelf!' In die column vertel ik hoe manlief 'de strijd' aangaat met de fysiotherapeut die hem verbiedt de trap op te lopen en opdraagt ons bed naar beneden te verhuizen omdat zij niet op haar geweten wil hebben dat hij van de trap valt. Manlief ziet dat als zijn eigen verantwoordelijkh