Cora Postema

Het is lente. Ik hou van die strakke blauwe lentelucht met genadeloze zonnestraling. Het kriebelt. Het grasveld ziet er na de eerste maaibeurt weer fantastisch uit. Ik poot nieuwe rozen, ontgroen de straat en manlief heeft op Marktplaats een zet houten tuinstoelen met beweegbare rugleuning gescoord voor geen geld. "Oh, ik kom ze wel even brengen", zegt de meneer. "Mijn zoontje moet vanmiddag toch slapen en dat lukt het best als we een eindje met de auto gaan rijden." En zo heeft Wim het weer mooi geregeld. Hetzelfde doet ie met auto's en andere 'handige' spullen. Ja hij zorgt goed voor me. Regels, ach... Ik ben meer van: 'minder spullen, minder zorgen'. Ja, ik ben niet zo'n zorger. Dacht ik. De sloot naast ons huis hoor je elk jaar schoon te maken. Alle riet en zo moet gemaaid. Het waterschap controleert dat en we hebben al eens een standje gehad. Maar zo'n doodlopende sloot, ik zie het nut van de regel niet zo en ook dit jaar heb ik o

"Ik ben er even niet", ik hoor het mijzelf regelmatig zeggen. Als ik er even niet ben, dan ben ik met mijn aandacht bij iets waarbij ik niet gestoord wil worden. Toen mijn kinderen nog klein waren, was ik er niet als ik in een boek verzonken was. Het kostte me trouwens jaren voor ik mezelf toestond om er niet te zijn voor mijn kinderen. Oh jawel, ik had een baan. Werkte 32 uur buitenshuis en vaak meer, maar dat gold niet als 'er even niet zijn'. Nee, voor mij was het belangrijk om mijn ei kwijt te kunnen in mijn werk. Daar was ik dus graag. Maar nu.... Vrij Nu ben ik 56 en mijn kinderen redden zich prima zonder mij. Hun vader droeg overigens ook zijn steentje daaraan bij, ook al werkte hij minstens 40 uur per week. We scheidden toen de kinderen 11 en 13 jaar waren en de opvoeding ging verder in co-ouderschap. Voor mij ging daarmee een wereld open. Ik werd zelfs geacht er 3,5 dag per week even niet te zijn. Dat kostte me in eerste instantie nogal moeite. Wat doe je