Cora Postema

Terwijl ik altijd zeg: "Praat mét de patiënt, burger, mantelzorger in plaats van óver hen", overkwam mij laatst iets waarvan ik dacht...Oeps, ik ben geen haar beter. Ik praatte dan wel niet over het oudere echtpaar waar ik voor de gemeente als vrijwilliger een 'signalerend huisbezoek' aflegde, maar ik dacht voor hen. Ik bedacht me wat er de komende tijd, hij had kanker, op hen en vooral op haar als partner zou afkomen. En ik ging hele 'rare' vragen stellen. Zoals: "Kunt u ook beneden slapen?". Een ogenschijnlijk zeer onschuldige vraag, maar in mijn achterhoofd speelde de zorg dat meneer die trap niet meer zou kunnen lopen. In mijn hoofd zat al een 'aanpassing' van hun woonsituatie, omdat ik allerlei problemen aan zag komen. Hun antwoord was voor mij een confronterende spiegel. Hoe bestaat het dat het mij kan overkomen dat ik precies zo ga denken als die goedbedoelende zorgprofessionals die de afgelopen jaren mijn pad kruisten en die ons wi

De afgelopen weken leidde ik het gesprek in twee bijeenkomsten met personeel van een Zorggroep en we gaven onze eerste Masterclass. In alle gevallen was het thema 'Samenwerken met mantelzorgers'. Alle keren zat de zaal vol zorgprofessionals, zo leek het..... Gaandeweg bleek namelijk dat er bijna net zoveel mantelzorgers in de zaal zaten. Het waren dezelfde mensen. Mensen met verschillende rollen, afhankelijk van de situatie. Ben je als professional een ander mens dan wanneer je voor je eigen moeder zorgt? Nee, maar het voelt totaal anders... en dat is boeiend. Dubbelrol Ik werd geraakt door een vrouw die vertelde: "Om te voorkomen dat ik teveel vanuit mijn beroep voor mijn moeder ga zorgen, overleg ik alles eerst met mijn broer. Die vindt veel dingen waar ik me druk om maak maar onzin, en vaak heeft hij gelijk. Op deze manier kan hij ook op zijn manier voor onze moeder zorgen, en kan ik beter de dochter van mijn moeder blijven in plaats van haar verzorgster te zijn"