Cora Postema

Al jaren ontleen ik veel kracht en moed aan mijn dromen. Ik heb mezelf in mijn dromen al vele orkanen, branden en overstromingen zien overleven. Mijn overleden vader sprak me bijzondere woorden toe. Alleen het wiskunde-examen waar ik veel te laat mee begin te leren hangt nog steeds boven mijn hoofd. De symboliek ervan is me ook nog niet helder. Maar de symboliek in mijn droom van vannacht is overduidelijk. Ik trok met een groep langs de Amazone, stroomafwaards. Aan het eind zou ik de tango dansen met mijn man Wim. Op een goed moment stapte ik alleen in een soort van kuipje en liet me met de stroom meegaan. Bloemen, insecten, de zon scheen en het was heerlijk stil. De groene krokodil keek naar me, maar liet niet eens zijn tanden zien. Nog even zwom ie achter me aan, maar ik ging sneller. Het was geen bedreiging. Ik deed mijn ogen dicht en liet me gaan. Toen kwam ik bij een stad. Ik besloot op de kant verder te gaan. Ondertussen was ik mijn pakketje met kleren verloren in het water, m

De Powerdag afgelopen donderdag in Maarssen was vol met 700 vrouwen en passie. Voor wie nog twijfelt aan de lol van Twitter... geef je over. Het verlengt de dag tot minstens een week,  #powerdag. Ik begon met een workshop Power of professionals door Suzanne Unck, auteur van het boek 'Spoken bestaan'. Heerlijk mens, lekker direct en zonder flauwekul. Geen spoken dus. Niet laten leiden door gedachten,  maar door je 'weten'. Door mij gemakshalve vertaald in: 'Gewoon doen!'. Daarna een inspirerende lezing door Annemarie van Gaal o.a. van TV programma's waarin ondernemerschap zeer rechtlijnig wordt opgekrikt. Ik vond haar eerder nogal hard, maar ben nu helemaal om. Ze is niet hard, maar direct. En eigenlijk is dat heel liefdevol. Want pappen en nathouden... daar jaag je mensen mee het moeras in en zie maar hoe je daar weer uit komt. Eén van haar lessen: Laat je niet leiden door kennis, maar doe! En verkeerde omstandigheden zijn geen excuses om iets niet te doen

Ja, ik ben een onverbeterlijke optimist. Gaat de zorgvernieuwingsprijs waar ik zo op hoopte naar een student in rolstoel, maar ben ik de volgende dag toch weer helemaal blij. Alhoewel.... eerst zie ik de volgende ochtend even niet waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Ik leg mijn moede hoofd op Wim's schouder en realiseer me ogenblikkelijk dat er veel meer is om voor te gaan. Ik wil tenslotte mensen die langdurig voor een ander zorgen stimuleren om ook goed voor zichzelf te zorgen. Ik open mijn mailbox. Iemand heeft een tekst van me uit een internetdiscussie van 8 maanden (jawel) geleden geplukt en vraagt me of ze die mag gebruiken voor een interne discussie in haar ziekenhuis. Yes!! Dat wou ik toch? Dan lees ik Skipr Daily , een nieuwsbrief voor toonzetters in de zorg. Degene die die dag het blog schrijft, constateert dat het geluid van de patient in de blogs ontbreekt. In de 'Yes!! stemming' bied ik ogenblikkelijk aan om daar voor te zorgen. De hoofdredacteur vraagt me

Donderdag 14 oktober is het zover. Dan weten we of we de prijs hebben gewonnen of dat we op een andere manier de E-coaching voor partnerzorgers gaan financieren. Vorige week verscheen een rapport van het SCP over de hulpvraag van mantelzorgers die voor hun zieke of gehandicapte partner zorgen. Het levert een prachtige onderbouwing voor de noodzaak van het E-coaching project met een landelijk netwerk van E-coaches. Want... partnerzorgers zoeken volgens het onderzoek geen of té laat hulp voor zichzelf omdat ze bang zijn dat hulpverleners de regie overnemen. Iedereen is toch graag de baas in eigen huis? Het mooie is dat je met de E-coach wel versterking maar geen hulpverlener in huis haalt. Bovendien volgens de gedachte: vóór partnerzorgers, dóór partnerzorgers, dus minder een bedreiging. De E-coach helpt de partnerzorger juist de eigen kracht te versterken, waardoor hij/zij beter de regie kan voeren. Met dat gevoel is het gemakkelijker om juist wel eventuele hulp te vragen of datgene t