Gehandicapt op reis, wat een verrijking!

Drie jaar geleden verliepen onze paspoorten. Verlengen was niet nodig, het buitenland daar zouden we toch wel niet meer komen. Wim aan de beademing, in rolstoel, met sondevoeding. Thuis was het best en veiligst.
Toch reisden we de afgelopen drie weken met een camperbus door Italië. We durfden weer en daarmee kon het ook. En de ervaringen had ik niet graag willen missen. Hoe mensen reageren, hulp aanbieden, belangstelling tonen, geraakt worden.... hartverwarmend.

Verkennen van mogelijkheden 
Het begon vorig voorjaar. Ik was moe, heel erg moe. Maar alleen op vakantie gaan zat er niet echt in. En samen.... we zagen nog niet echt hoe dat zou kunnen op een manier die bij ons zou passen. Daarvoor reisden we actief. We bezochten steden, gingen in de vakantie fietsen, varen, wandelen, zwemmen. Stilzitten was aan ons niet zo besteed. We hadden zelf een camper, maar die vond ik veel te groot om alleen te berijden. Vorig voorjaar ontstond het idee om een buscamper te proberen. Parkeerbaar op elk dorpsplein, alles bij de hand om de sondevoeding voor de lunch klaar te maken en met plek voor de rolstoel.
Zo huurden wij vorige zomer een week een buscamper om in Nederland de mogelijkheden te verkennen. Het voelde als herwinnen van vrijheid. Na drie dagen brak in de Achterhoek de distributieriem en werden we weer naar huis gesleept, maar we hadden ervaren dat het kon. Dat najaar huurden we nog eens voor een echte week een andere bus, met andere indeling om te proberen. We kwamen zelfs weer in het buitenland en het ging goed. Dat smaakte naar meer. Meteen werd die bus besproken voor drie weken in juni. Voor een camperreis door Italie, zoals we dat al wilden voordat Wim gehandicapt raakte.

Inpakken en wegwezen?
Wat neem je ook al weer mee als je op vakantie gaat? Wim wilde nog een nieuwe zwembroek, ook al kan hij helemaal niet meer zwemmen met al die kunstmatige gaten in zijn lijf. En hoeveel liter sondevoeding heb je nodig in drie weken? Moeten we wel extra bestellen van tevoren. Een reserve-ademapparaat mee voor het geval hij stuk zou gaan? En wat doe je als een rolstoelband lek raakt?
Waar we voorheen samen de reistassen inpakten, ben ik er nu mooi in mijn eentje druk mee om de spullen te verzamelen. Da's denken en doen voor twee en dan ook nog anders omdat het nieuw en complexer is. Uiteindelijk is alles ingeladen. We gaan en zien wel waar we terechtkomen. Als het maar mooi weer is.

Waarheen?
Wim heeft uitgevonden dat je via een ACSI lidmaatschap campings in heel Europa in twee gidsen en een CD-rom hebt, en... jawel, een forse korting voor vele campings in het voor- en naseizoen. We prikken een eerste camping, stellen het adres in op de TomTom en laten ons door 'Miep' leiden volgens de optie 'vermijd snelwegen'. Kaartlezen kan Wim niet meer en op deze manier lukt het toch goed om rond te reizen en ergens te komen. De eerste bestemming is ergens in Duitsland aan de Rijn. De meneer van de camping geeft me keurig aanwijzingen voor het achteruit inparkeren (normaal doet de bijrijder dat als het nodig is). 't Is nog wat koud maar de vakantiestemming komt er langzaamaan in.

Medemenselijkheid
De volgende dag rijden we verder en in enkele dagen zitten we in de brandende zon aan het Gardameer. Heerlijk. En met direct uitzicht op het meer, hier zullen we wel een paar dagen blijven. Opvallend is hoe belangstellend medekampeerders zijn. Men heeft blijkbaar ogenblikkelijk door dat wij niet een doorsnee gezond koppel zijn. Ook zonder rolstoel krijg ik bij het langslopen met mijn afwasteiltje een vraag over hoe het zit. Hoe we dat zo doen samen. Ik vind het fijn dat mensen dit gewoon zo vragen en niet met een boogje al koekeloerend om ons heen lopen. Mensen bieden me hulp aan voor als ik dat nodig heb, ze nodigen ons uit om een glaasje te komen drinken en vragen dan of dat voor Wim ook oké is, omdat hij niet kan drinken. Geweldig die open vragen in plaats van invullingen op voorhand. Mensen spreken hun respect en bewondering uit. Dat is hartverwarmend. Na enkele dagen gaan we verder, ik pink een traantje weg van ontroering over zoveel medemenselijkheid.

Blokkades?
Vanuit de bergen rijden we richting Florence. In de verte zien we de stad en de blauwe koepel een beetje beneden ons liggen. Prachtig licht... wat is dit mooi!! We rijden dwars door de stad verder. Ik zeg tegen Wim: 'Zo schat, dit was ons bezoek aan Florence, is dat oké?'.  Wim knikt, allebei hebben we eerder Florence al eens bezocht en het is goed zo. Geen hobbels en heuvels rijden in de rolstoel in de stad. We rijden verder over kleine slingerwegen door het Toscaanse land. Onder de indruk van de frisse kleuren (rood, geel, groen, blauw), de geuren (lindebloesem en brem) en het lijnenspel van akkers, slingerwegen, stijle cypressen en 'broccolibomen'. We genieten er allebei van. 'Eigenlijk is dit rondrijden door het landschap minstens zo mooi als het bezoeken van al die steden', concluderen we. Heerlijk die bus, je hebt goed zicht.

Flexibel
Zo gaandeweg ontdekken we hoe flexibel we eigenlijk zijn. We hebben een rolstoel, een ademapparaat, sondevoeding en een TomTom en washandjes voor verzorgend wassen, waarmee Wim zijn wasbeurten reuzegemakkelijk zijn. Ook een urinaal voorkomt een hoop gesjouw. En we ontdekken dat je overal een sleutel kunt krijgen van het invalidentoilet.... vaak prachtige compleet uitgeruste badkamers, die door niemand anders gebruikt worden. Ik douche er inmiddels ook graag.
Op een camping aan de kust, zie ik een caravan met inrijrails voor rolstoel, een soort van rol/strandstoel met extra grote wielen zodat je ook over zand en keizels kunt rijden, een soort van ligfiets en een enorme stellage om dit allemaal mee te nemen. Zo kan het dus ook, denk ik. Lijkt mij een hoop gedoe en ik vraag me af of ik Wim tekort doe, door dit allemaal niet te ambiëren. Ik vraag het hem en we gaan samen kijken. Nee, hij moet er niet aan denken. Hij vindt het prima zo. Gelukkig, want ik heb het idee dat hoe minder je afhankelijk bent van al die handige voorzieningen, hoe flexibeler je bent. En voor mij geldt, hoe flexibeler je bent, hoe meer je zelf kunt oplossen. Dan maar geen wandeling met de rolstoel over het strand. Mensen kijken op een terrasje is ook leuk.

Confronterend en bevrijdend
Zo'n vakantie, zoals je dat voorheen ook graag deed, maar nu compleet anders vanwege handicaps, is ook confronterend. Confronterend met dat wat niet meer kan. Wim ziet al die mannen met chemische toiletten lopen. Hij ziet ze sjouwen met water, electriciteitskabels en broodjes in de ochtend. Op een goed moment zegt hij: 'Ze zijn ouder dan ik maar zij kunnen dit nog, dat had ik ook graag gewild'. Tranen schieten ons allebei op dat moment in de ogen. Dit is pijnlijk. Aan de andere kant merken we allebei dat we eigenlijk helemaal niet zo van bergwandelingen en museum- en kerkbezoeken in stijle straten houden. Dat kan nu zelfs niet meer en we zien het als een bevrijding dat dat nu ook niet meer 'hoeft'.

Echt vakantie!
Na drie weken zijn we weer thuis. Wim's kinderen vragen me of ik ook echt vakantie heb gehad of dat ik toch wel moe ben van autorijden en zorgen. Lief die vraag, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo'n relaxte vakantie heb gehad. Ik heb ontdekt dat ik het heerlijk vind om smalle wegen, haarspeldbochten en passen te rijden. Dat ik zo rijdend door het landschap misschien wel meer geniet dan zwetend een helling beklimmend of weer een museum bekijkend. Dat het niets moeten omdat het toch niet gemakkelijk kan, lekker 'luierend' een boek lezen, ons allebei eigenlijk heel goed bevalt.
Het leven met beperkingen kan soms ook een verrijking zijn!

Reacties

  1. Frank Sanders05 juli, 2012

    Geweldige blog!

    Ik heb het verhaal in een adem uitgelezen :-)
    Doet een mens goed om te lezen dat er nog voldoende vrijheid in het leven is ;-)

    Groetjes,
    Frank Sanders

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Cora
    Super gedaan....alles in 1 keer gelezen....
    Heftig allemaal......je verwoordt het zo goed....een tja jullie roeien met de riemen die jullie hebben....en dat gaat jullie fantastisch af. Zeker een voorbeeld voor anderen. Kun je dit niet in een boek verwerken...
    lieve groetjes Yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tranen in mijn ogen. Precies ons gevoel met Mayim. Heel erg veel regelen, maar daarna wel met het gezin genieten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. mooi Cora! Prachtige foto van liefde..

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten