Allemaal onmacht

Een dag uit het leven van een gehandicapte man en zijn partner....

Na alle regen, eindelijk weer een droge dag. Ik wil van alles doen. Gras maaien, boodschappen etc. 's Avonds heb ik een lezing en de workshop voor de volgende dag moet ik ook nog voorbereiden. Mijn hoofd is een beetje vol. En manlief heeft een nieuwe telefoon, met een nieuw nummer. Dat heeft consequenties, ook voor mij. Vooral bij de bank.

TAN codes per telefoon
Wim had nog een oud toestel van zijn werk, maar hij werkt al 5 jaar niet meer. Dus kwam de tijd dat het abonnement werd opgezegd en het nummer kwam te vervallen. Op dat nummer ontvangt hij zijn TAN codes voor het internetbankieren bij ING. Hij had ondertussen via internet al een nieuwe sim kaart gekocht maar dat nog niet geïnstalleerd omdat de oude nog werkte. Tot vandaag. "Cora kun jij die nieuwe sim-kaart in mijn telefoon doen?" Ik open de telefoon en doe de nieuwe sim kaart erin. Ik probeer mezelf te bellen en ja, hij doet het.
"Cora, nu moeten we naar de bank om dit nummer door te geven voor het ontvangen van mijn TAN codes." Ik: "Moet dat nu?",  Hij: "Ja, ik moet geld overmaken voor de hypotheek." Oké, ik zucht. Dat wordt in plaats van grasmaaien, eerst naar de bank. Bankpas en paspoort opgezocht. Rolstoel in de auto. Gelukkig kunnen we met de gehandicaptenparkeerkaart wel voor de deur van de bank parkeren.

"Uw pas is ongeldig"
Wim spreekt moeilijk dus als de mevrouw aan het loket vraagt waar ze ons mee kan helpen, geef ik antwoord. Ik leg de bankpas en het paspoort van Wim op de balie. De mevrouw doet zijn bankpas in het apparaat en ik voer de code in. Vanwege zijn motoriek kan Wim dat niet zelf. De mevrouw kijk Wim aan en zegt: "Oké, ik zie dat u erbij bent, dus dan is het goed". Fijn! Maar dan: 'Deze pas is niet meer geldig'. Ik kijk verbaasd, hadden we een nieuwe ontvangen dan? De mevrouw kijkt in het systeem. "Ik zie hier dat u in september vorig jaar een nieuwe heeft ontvangen." Wim kijkt me vernietigend aan. Heb ik iets gemist of per ongeluk weggegooid? "Ik zie hier dat u ook nog een andere rekening hebt, met die pas kan het ook. Ja, helaas, die pas is thuis. Ik vraag nog of ze niet genoeg heeft aan alleen een paspoort ter controle. Maar nee, het systeem vraagt een bankpas. Wim moppert op het bureaucratische gedoe, maar de mevrouw zegt dat het voor zijn veiligheid is. Tja, dat is natuurlijk ook zo.
Ik besluit naar huis te rijden voor die andere pas. Wim wacht in zijn rolstoel in de bank, zo kan ik sneller.

Dodelijke blikken
Thuis kijk ik in zijn portemonnaie. Nog even hoop ik dat daar die nieuwe pas in zit. Maar dat is niet zo. Wél die van die andere rekening. Maar... die pas wordt nooit gebruikt. Ik weet de pincode niet en vraag me af of Wim hem wel weet. Ik rijd terug naar de bank, waar Wim me hoopvol aankijkt.
"Weet jij de pincode van deze pas?", vraag ik hem. En wat ik al vreesde, hij weet het ook niet. Ondertussen worden zijn blikken naar mij weer dodelijk. En de mevrouw van de bureaucratische veiligheidshandelingen mag er ook van mee genieten.
Ik ga gewoon verder met de mevrouw: "Hoe lossen we dit op?". Ze kan voor de ene rekening een melding doen dat de pas nooit is ontvangen en een nieuwe pas aanvragen, en voor de andere een nieuwe pincode. Allebei duurt het vier dagen. Wim laat zijn ongenoegen hoorbaar blijken. Ik negeer het. "Oke, laten we dat doen", zeg ik. "Dat aanvragen van die pincode moet telefonisch, ik zal nu meteen voor u bellen", zegt de mevrouw. Ze belt. Blijkbaar vraagt degene aan de andere kant van de lijn waarom de eigenaar van de pas dan niet zelf belt. "Ja, dat kan niet", zegt de mevrouw. Daar neemt die ander blijkbaar geen genoegen mee. "Meneer staat hier met zijn vrouw voor me bij het loket, en ik bel voor hem...... nee, meneer kan zelf niet bellen.... nee, dat is technisch onmogelijk zeg maar."  Ze loopt rood aan in haar hals en lijkt boos op degene aan de andere kant van de lijn. "Nee.... technisch onmogelijk..". Ze voelt zich duidelijk ongemakkelijk en wil blijkbaar waar wij bij zijn niet benoemen dat Wim door de telefoon zeer moeilijk te verstaan is. Ik moet er wel om lachen en besluit haar een handje te helpen. "Zeg maar dat meneer een spraakprobleem heeft". Ze zuchtte van opluchting. "Ik bel omdat meneer een spraakprobleem heeft" zei ze toen. En ja, toen was het geregeld.
Nu gewoon even vier dagen wachten en dan gaan we nog een keer. Om de pincode op te halen en om het telefoonnummer door te geven voor het ontvangen van de TAN codes. Dat kan dan ook met de nieuwe pas, die dan weer wel gewoon per post toegestuurd wordt. Allemaal voor onze eigen veiligheid.....

Onmacht
Als we buiten zijn zegt Wim tegen me: "Jij hebt vast vorig jaar die nieuwe pas doorgeknipt in plaats van de oude". Ja, dat zou goed kunnen. Zo'n kluns ben ik soms. Hij lacht naar me: "Wat een stel zijn wij toch he?" Ik lach terug en vergeet ogenblikkelijk mijn frustratie over zijn dodende blikken en verwijtende opmerkingen. Het is allemaal onmacht.






Reacties

  1. mooi verhaal, zeer herkenbaar voor velen verwacht ik....

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten