Veel familie
Toen ik acht jaar geleden Wim leerde kennen, kreeg ik er een hele familie bij. Vier kinderen en de rest. Een familie met geheel andere gewoontes dan ik gewend was. Vier (bijna) volwassen kinderen met een grote dynamiek. Ik was blij dat ze (bijna) allemaal al zelfstandig woonden en ik geen rol meer hoefde te vervullen in hun opvoeding. Dat had ik niet gekund. Individueel of in tweetallen vind ik ze geweldig, maar met elkaar waren ze heel erg veel. Er is in de afgelopen jaren ook niet echt een soort van 'groot gezin' ontstaan in combinatie met mijn eigen kinderen. Ze ontmoetten elkaar wel, maar zelden met zijn allen. Toen Wim na zijn herseninfarct in het ziekenhuis terechtkwam en ik de hele familie bij elkaar moest roepen, waren ze er allemaal. Ik was nergens....
Zelfmoord
In de jaren daarna heb ik de gelegenheid gehad om met allemaal een band op te bouwen. Vier zeer boeiende en uitgesproken persoonlijkheden, drie dochters en een zoon. Eén dochter was speciaal. Al snel werd ik geconfronteerd met een zelfmoordpoging van haar. Na een dag kwam ze hier een paar dagen logeren om weer 'bij te komen'. Ze was boos op alles en iedereen. Toen ze ook naar mij agressief uithaalde nam ik haar in mijn armen. "Dit is wat ik nodig heb", huilde ze, "maar ik sla iedereen van me af." Ik had het er regelmatig met haar over, of ze nu écht dood wilde, of toch blij was dat ze er nog steeds was. "Ja, ik ben er dubbel in" zei ze, "maar eigenlijk vind ik dit geen leven." Ze zag leeftijdgenoten die het wél lukte om een partner en kinderen te hebben. Voor haar was een partnerrelatie al heel erg moeilijk. Toen vorig jaar in juli haar goede vriend en vroegere buurjongen overleed omdat hij té ver was gegaan in zijn experimenten met drugs en medicijnen, wilde ze nog maar één ding. Bij hem zijn. Vlak voor zijn sterfdag nam ze heel veel pillen. Deze keer lukte het haar wel.
Weer verbonden
Voor niemand kwam het onverwacht. Familie had al vele malen afscheid van haar genomen. Maar als het dan echt over is, is het toch nog heel verdrietig. Ik maak het mee vanaf een bijzondere plek in de familie. Ze wordt bij haar moeder thuis opgebaard. Wim is daar in de jaren na hun scheiding nooit geweest. Ze spraken elkaar eigenlijk niet, ontliepen elkaar net niet meer. Nu waren ze daar samen. Het oorspronkelijke gezin vond steun bij elkaar. Ze ontvingen samen vrienden van hun dochter in de woonkamer waar ze was opgebaard. Ze hoorden de verhalen die het beeld van hun dochter en zus completeerden. Het ontroerde me om te zien hoe ze allemaal een rol in het proces namen. Dit alles terwijl ik wandelde in de aanloop naar de wandeltocht met mijn dochter. Wim zijn zoon haalde en bracht zijn vader, zorgde voor zijn sondevoeding en zelfs zijn dochters hielpen hem naar het toilet. Ik was voor het eerst sinds jaren weer eens een middag helemaal alleen thuis.Steun
"Cora, vind jij het niet fijn als Rogier (mijn zoon) komt om jou te steunen bij de crematieplechtigheid?", zegt Wim's ene dochter opeens tegen me. Tranen schieten in mijn ogen. Ik steun nodig? daar had ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik bel mijn zoon. "Maar natuurlijk mam, ik zal er voor je zijn." We halen hem op de dag van de crematie van het station en rijden naar het huis van Wim's ex. Met elkaar leggen we haar lichaam in de kist. Vele handen helpen haar via het raam naar buiten. Wim wordt gesteund door zijn zoon. Ik ben heel blij dat mijn zoon er is voor mij.
Leven!
Na een enerverende dag rijden Wim en ik naar huis. Rust en ruimte om ons weer te hervinden. Thuisgekomen ontvang ik een berichtje van mijn eigen dochter. "Mam, ik heb het gehaald, het hoogste punt van mijn pelgrimstocht!" De Pyreneeën.Het leven gaat verder.... voor mijn gevoel is het mijne gereset. Ik kijk er erg naar uit om volgende week in Spanje met mijn dochter verder te lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten