Word wakker!

Al weken kwakkel ik voort. Het begon met spierpijn in mijn linkerschouder en nek. Paracetamol, een warme zak met kersenpitten, gemberthee, insmeren met teatree olie, het werkte allemaal maar tijdelijk. Na vijf dagen begon mijn neus te lopen en leek de pijn uit mijn schouder via die weg mijn lijf te verlaten. Maar helaas. Het kwam terug en nu met hoofdpijn, die mijn hoofd leek te doen barsten als ik maar een beetje buk. ’s Nachts sliep ik met een laurierdropje achterop mijn tong om mijn hoestbuien te bedwingen.

Wordt het dan nooit eens beter?
Na drie weken kwakkelen ben ik aardig teleurgesteld in mijn ‘sterke’ lijf. Ik heb nooit wat en nu dit. De ene dag gaat het en de andere dag hang ik op de bank. Ik erger me niet alleen aan mijn eigen ongemak, maar ook aan de onhebbelijkheden in de wereld om ons heen die nu bij gebrek aan energie vol bij mij te lijken binnenkomen. Waar ik me in de jaren ’90 al druk over maakte, lijkt nu actueler dan ooit. Het is alsof die betere wereld maar niet opschiet, alsof het alleen maar slechter wordt met zoveel verspilling van grondstoffen en ongelijke verdeling van geld en macht. Ik krijg de neiging om te roepen: “Weten jullie het nu nog niet?”

Yes!!
Maar dan keert het tij. Ik lees een artikel waarin Erik Gerritsen, secretaris generaal van het Ministerie van VWS, zegt dat het juist goed is om telkens weer opnieuw het wiel uit te vinden en al werkend te leren door te reflecteren op de praktijk. Dat voelt voor mij als een hart onder de riem. Het werkt dus inderdaad niet als je tegen mensen zegt hoe het moet en waar ze voor op moeten passen. Mensen leren pas echt hun gedrag te veranderen als ze hun neus hebben gestoten, pijn hebben ervaren. Niks paternalisme...Het is blijkbaar niet dom dat ik telkens weer teleurgesteld ben in de mensheid. Het hoort bij het leven om steeds weer je neus te stoten. Ook waar het gaat om te hoge verwachtingen.

Erik citeert Confucius: 
‘Vertel het me en ik vergeet het, doe het me voor en ik begrijp het,
laat het me ervaren en ik maak het me eigen.’ 

Wakker geschud
Afgelopen zomer dacht ik dat mijn ambities stilletjes verdwenen en ik mijn leven vanaf mijn 60e al schoffelend, zorgend en schilderend zou vervolmaken. Een bijzondere gewaarwording. Maar gelukkig, mijn gekwakkel heeft de wereldverbeteraar in me weer wakker geschud. Ik krijg er weer zin in. Die wereldverbeteraar lijkt mijn motor.
Ik zie hoe de dingen waar ik me eerder druk over heb gemaakt in mijn leven, nog steeds actueel zijn.
Rond mijn 20e wilde ik het wereldvoedselprobleem oplossen en ik verminderde mijn vleesconsumptie aanzienlijk omdat dieren voor de productie van hun lekkere lapjes heel veel eiwitrijk plantaardig voer voorgeschoteld krijgen. Een enorme verspilling van eiwitten en grondgebruik. Rond mijn 30e ging ik als milieu-adviseur voor verminderen en hergebruik van afvalstoffen. Er werd in de 90-er jaren met de industrie een 'Convenant verpakkingen' gesloten om e hoeveelheid verpakkingsafval terug te dringen. Ik heb er geen effect van gemerkt en word triest van de plasticsoep.  Rond mijn 40e werd ik verbinder van boeren, burgers en bestuurders in projecten. Rond mijn 50e maakte ik opnieuw kennis met de wereld van de zorg. Met mijn ervaringsverhalen inspireer ik mensen om de regie over hun leven en gezondheid zelf in de hand te nemen in plaats van uit te besteden aan andermans 'goede bedoelingen'.

​En dan nader ik nu de 60. Alles van eerder komt weer langs. De prominente stem van het bedrijfsleven in Nationaal Preventieakkoord voor een gezonder Nederland, bezorgt me een déjà vu van het Convenant verpakkingen. De industrie heeft er hard hun best voor gedaan om de gescheiden inzameling van plastic
afval te verbeteren, zodat wij denken dat het plastic beter gerecycled wordt en het gebruik van plastic niet zo erg is. Behalve het plastic kun je ondertussen in dezelfde zak ook de blikjes en pakken kwijt. De industrie heeft daarmee het verminderen van verpakkingsafval 'opgelost'. Maar de hoeveelheid plastics  in het milieu was nog nooit zo groot. Hoe zou dat met de gezondheidsbeloften in het Preventieakkoord gaan?
Ik realiseer me dat ik niemand hoef te vertellen hoe het moet. Dat werkt niet, daar leren mensen niet van. Ik wil nog meer terug naar de bron. De waarde van ervaring.
​Dat wat men ervaart, is voor mensen de waarheid. Hoe je de ervaring duidt, bepaalt wat je er verder mee doet.

Less is more!
Ik wil mensen inspireren om de waarde te gaan zien van wat ze meemaken omdat dat waarde geeft aan het leven. Omdat vergroting van eigenwaarde vrij maakt van een behoefte aan meer, meer en meer.
Deze gedachte maakt me blij. Mijn gekwakkel is weer over en heeft me beter gemaakt. Ik heb er zin in!

Lees hier het artikel met het interview met Erik Gerritsen: 'Telkens opnieuw het wiel uitvinden, is juist goed.'

---