Ik ben geen mantelzorger meer......

Vorige week werd mij op Twitter twee keer geadviseerd om eens met een échte mantelzorger te gaan praten, want die hebben het toch écht wel zwaar. Blijkbaar ben je alleen échte mantelzorger als je het zwaar hebt. Dat klopt natuurlijk wel met de berichten over overbelaste mantelzorgers, mantelzorgers die vanuit de Wmo door de gemeente moeten worden ondersteund. Mijn conclusie: ik ben geen échte mantelzorger.


Sterke mantelzorger
Toen iemand mij er vijf jaar geleden op wees dat ik nu ook een mantelzorger was, wilde ik dat in eerste instantie niet zijn vanwege het imago van 'slachtofferschap' wat het voor mij had. Ik voelde me geen slachtoffer, wilde het me ook niet laten aanpraten. Ik hoefde geen 'ondersteuning', wilde geen lotgenotencontact en wilde niet 'verwend' worden door de gemeente op de dag van de mantelzorg. Maar toch.... na even nadenken besloot ik mezelf wel mantelzorger te noemen om te laten zien dat mantelzorgers ook krachtig kunnen zijn.


Definitie: Mantelzorgers zorgen langdurig en onbetaald voor een chronisch zieke, gehandicapte of hulpbehoevende partner, ouder, kind of ander familielid, vriend of kennis.


Sprekende mantelzorger
Ondertussen werd ik zelfs 'Sprekende mantelzorger' en vertel ik over mijn ervaringen. Mantelzorgers herkennen daarin de manier waarop er door professionals en instanties óver je gesproken wordt in plaats van mét je. Ze herkennen de frustratie over de bureaucratie, de moeite die je moet doen om de eigen regie te houden of te hernemen. Ze herkennen hoe je jezelf kwijt kunt raken door er zoveel mogelijk voor die ander te willen zijn. Ze herkennen de persoonlijke verrijking, de voldoening, de dankbaarheid, het lichtje in de ogen van de ander waar je het allemaal voor doet. Maken al deze dingen je leven zwaar?  Het kan... maar hoeft niet.
Professionals ervaren mijn ervaringsverhalen als spiegel voor hun 'goede bedoelingen'. Goede bedoelingen die niet altijd als zodanig door ons worden gezien. Vaak voelt het als betutteling, niet serieus genomen, ondergewaardeerd, buitengesloten. Dat leidt tot ongenoegen. Misverstanden liggen op de loer, samenwerking is soms lastig.


Allemaal rollen
Met het delen van die verhalen wil ik mensen inspireren. Inspireren om zich bewust te worden van de rollen die ze leven. Of die rollen bij ze passen. In hoeverre die rollen het contact met de ander soms in de weg kunnen zitten. Maar ook hoe belangrijk het kan zijn om je rol als 'jezelf' te nemen. Dat verzorger, hulpverlener, mantelzorger, patiënt, allemaal rollen zijn.
Ondertussen heb ik ontdekt dat de verbinding tussen ons allen zit in het 'mens-zijn'.


Vandaag besluit ik mijn rol als 'mantelzorger' af te leggen. Ik ben gewoon partner van een man die af en toe hulp nodig heeft, die ik met sommige dingen moet helpen, voor wie ik af en toe moet verduidelijken wat hij zegt omdat andere mensen hem niet goed verstaan. Ik doe dat met liefde.

Betaalde zorg voor de relationele balans
Voor de balans in onze relatie betaalt manlief mij voor een gedeelte van de zorg die ik hem geef. Want mantelzorg is gebaseerd op wederkerigheid. Als je meer geeft dan je terugkrijgt ontstaat er onbalans. Daarom ben ik blij dat de zorg die je elkaar normaal niet in een relatie geeft, door het CIZ geïndiceerd is en manlief mij daarvoor uit zijn PGB betaalt. Hij kan daarvoor ook thuiszorg inhuren, maar hij wil graag dat ik dat doe en ik kies ervoor dat te doen.
Dus nu ben ik partner en betaalde zorgverlener.