Zuster Clivia en de Eigen regie

Overal in het land van Zorg en Welzijn klinkt de mantra "Mensen moeten meer eigen regie nemen". Ik ben helemaal vóór het nemen van de eigen regie in mijn leven, maar heb ervaren dat dat helemaal niet zo gemakkelijk is. Ten eerste willen ouders en onderwijzers in je jeugd dat je naar ze luistert en doet wat zij zeggen. Verzet werd gestraft, volgzaamheid beloond. De één kwam er tegen in verzet, de ander beschouwde de straf als 'gewoon', en weer een ander cijferde zichzelf weg om toch maar de beloning te krijgen. Beloning in de vorm van goede rapportcijfers, een zoen van de juffrouw, een aai over je bol, een snoepje en noem maar op. Later zag je die beloning in de vorm van salaris, een promotie, maatschappelijk succes omdat je je zo handig wist aan te passen aan wat er van je gevraagd werd. Maar wat heeft dit alles met 'eigen regie' te maken?  Wat betekent het eigenlijk om de eigen regie over je leven te nemen?

Dirigent voor de buitenwereld of....?
In de opleiding hypnotherapie, die ik zo'n 10 jaar geleden volgde, deden we een voor mij zeer verhelderende visualisatie-oefening."Sluit je ogen en stel je zelf voor als een huis. Hoe ziet dat huis eruit? Waar staat het? Verken de indeling. Waar bevind jij je? Wie wonen er nog meer? Wat doen ze?".
Mijn huis was een soort van Villa Kakelbont van Pippi Langkous. Er woonden diverse types, aardig, onaardig, dominant en onderdanig. Eéntje was nogal dominant aanwezig. Dat was 'zuster Clivia'. Zuster Clivia liep vooral buiten het huis in de tuin en de straat, om zich met het welbevinden van de hele buurt te bemoeien.
Er was één bewoner in het huis die dat heel vervelend vond, want zuster Clivia ondermijnde de rest. Alle aandacht ging naar buiten en de andere bewoners van het huis voelden zich verwaarloosd. Die ene bewoner die dat het meest vervelend vond, bevond zich in een donker kamertje, te bereiken vanuit de hal via een klein trapje naar beneden. Het was de dirigent. Hij voelde zich waardeloos, hij was totaal de regie kwijt want zuster Clivia had zijn rol overgenomen. Tot verdriet van alle andere bewoners.
Hij probeerde haar tot orde te roepen, maar dat lukte niet meer. Totdat hij doorhad wat er aan de hand was. Toen nodigde hij zuster Clivia vriendelijk uit om eens binnen te komen kijken, en ze kwam. Hij vroeg haar om hem te helpen de andere bewoners weer op te knappen, zodat ze weer plezier zouden hebben in het leven, hun eigen geluid zouden laten horen en samen een mooi orkest zouden vormen.
Nu hij zuster Clivia weer in huis had, voelde de dirigent zich al een stuk sterker. Hij kon zich eindelijk weer met zijn overige 'orkestleden' bezighouden. Die bloeiden op door de aandacht die ze kregen. Er klonk steeds meer geluid in het huis, de bewoners waren druk met elkaar aan het oefenen. En zuster Clivia... die kwam eindelijk tot rust. Ze voelde niet meer de verantwoordelijkheid voor het welbevinden van de hele wereld op haar schouders en ze voelde zich gelukkig als onderdeel van het huisorkest.
Het hele huis bloeide op en ook andere mensen kwamen er op af om te genieten van de mooie muziek. Er ontstonden in de hele omgeving orkestjes, steeds van wisselende samenstelling. Ze trokken zo van huis tot huis. Zo hielpen ze elkaar. Dit zie ik als het nemen van de eigen regie.

Werken aan je eigen huis
Het is niet gemakkelijk de eigen regie te nemen.
Mijn bemoeizuchtige zuster Clivia ligt nog steeds op de loer, gewend als ze is om al voor mij als kind te zorgen dat de lieve vrede in mijn omgeving bleef gehandhaafd door te 'redderen'. Maar nu herken ik dat mijn dirigent of regisseur in een hoekje kruipt zodra Clivia aan het 'redderen' slaat en mijn orkest weer een zootje ongeregeld wordt, wanhopig zoekend naar aandacht. En dat doen al die bewoners in mij op een andere manier. De één wordt ongelofelijk kritisch, de ander stout en ondeugend, weer een ander wil het liefst maar verdwijnen. Met elkaar een ongelukkig zootje, klagend op de buitenwereld. Ja logisch, want die buitenwereld is er schuldig aan dat zuster Clivia steeds weer wegloopt, terwijl ze haar dus eigenlijk niet kunnen missen.
Het is gewoon hard werken. Werken aan jezelf.

En de buitenwereld dan?
De buitenwereld, ofwel de maatschappij en de mensen om je heen hebben ook een rol om jou te helpen in het nemen van de eigen regie. Ze zouden kunnen beginnen met je te vragen hoe het met je gaat. Of het nog lukt een mooi orkest te zijn of dat je dirigent hulp nodig heeft. En zo ja, wat heeft die dirigent dan nodig? Hoe is dat te regelen?
De buitenwereld, dat zijn de mensen om je heen, je twitter en faceboekvrienden, professionele hulpverleners, instanties etc. Ze zouden er allemaal moeten zijn om jouw dirigent te helpen met zijn orkest, maar in de praktijk blijkt vaak het tegenovergestelde. Ze trekken aan je individuele orkestleden, die zich zoals zuster Clivia maar wat graag laten verleiden tot het spelen van een rol waar ze vroeger voor werden beloond, maar die je er als volwassene steeds weer van weerhouden om een prachtorkest te zijn, waar de hele buitenwereld van zou kunnen genieten.

Eigen verantwoordelijkheid
Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om mijn eigen orkest te dirigeren. Mijn eigen regie te nemen. Om van daaruit iets voor mijn omgeving te kunnen betekenen, maar ook om dié hulp te kunnen vragen die ik af en toe nodig heb om mijn orkest 'te stemmen' of op te lappen. En... om die hulp die er op gericht is mijn eigen regie te ondermijnen, van me af te houden. Laat alle bemoeizuchtige zuster Clivia's in de wereld, vooral eens naar hun eigen huis kijken.