Mantelzorgen mét de huisarts

Mijn huisarts en ik, we kunnen het prima met elkaar vinden. Ik zeg wel eens dat ik dankzij hem goed kan mantelzorgen. Als ik een vraag heb, stuur ik een mailtje. Het antwoord komt altijd verrassend snel. Die keer dat ik in de ochtendspits in de auto een telefoontje van Wim kreeg, onverstaanbaar en hijgend vergeet ik nooit. Ik belde in paniek de huisarts en probeerde richting huis te komen. Na 20 minuten belde de huisarts me terug. Hij was al bij Wim geweest en had het probleem verholpen. De canule in de luchtpijp was eruit geschoten, hij had hem weer teruggezet. "Je kunt je reis rustig vervolgen, alles is goed", zei de huisarts. We zien hem niet vaak, maar hij handelt altijd adequaat. Dit kan omdat hij ons en onze situatie kent.

Huisarts kent ons
Toen Wim 4,5 jaar geleden het herseninfarct kreeg hadden we een andere huisarts. Dit was nog de oude van Wim die we, na verhuizing 5 km verderop, hadden gehouden. Deze vorige huisarts zat in een groepspraktijk met velen daaromheen die Wim niet kenden. Dat leidde tot een verkeerde inschatting van de situatie toen hij op het moment van het infarct de spoedlijn belde. Drie uur later kwam er een arts. Ook daarna zagen we die huisarts niet. Hij belde niet met mij om te vragen hoe het verder was gegaan, niets. Er gebeurde nog meer en toen was bij mij de maat vol. Ik besloot kennis te maken met de huisarts die eigenlijk veel dichterbij ons zijn praktijk had. Ik had in mijn omgeving wat navraag gedaan. Het enige minpunt wat ik hoorde was dat je vaak wat langer op je beurt moest wachten, maar: "Hij neemt wél de tijd voor je".  De eerste kennismaking legde ik hem vragen voor m.b.t. de verzorging van Wim als hij weer thuis zou komen uit het ziekenhuis. De huisarts wist weinig van thuisbeademing maar wilde zich daar graag in verdiepen. En... hij vroeg: "Hoe gaat het eigenlijk met jou zelf?". Die vraag beantwoordde ik met tranen... eindelijk iemand die vroeg hoe het met mij ging. Vanaf dat moment zei ik "Ja" tegen deze huisarts en ook Wim besloot voor deze huisarts te kiezen.   

Thuissituatie
Toen Wim na maanden ziekenhuis en revalidatie thuiskwam stond de huisarts nog dezelfde dag bij ons op de stoep om met hem kennis te maken en te kijken wat er eventueel aan hulp nodig was. "Ik kom de komende tijd af en toe even langs, om te kijken hoe het gaat en om jullie beter te leren kennen". Hij schoof dan gewoon aan de keukentafel aan en ook ik kon zo mijn vragen stellen. Na enkele keren stelde hij voor om nog eens per halfjaar even langste komen, als ik vragen had mocht ik altijd mailen of bellen.

En de rest
Deze huisarts heeft een kleine praktijk. Mét apotheek. Er is een praktijkverpleegkundige en er zijn enkele zeer kundige assistentes die ook weten wie je bent. Er is in het dorp een fysiotherapiepraktijk die nauw samenwerkt met de huisarts. Ook de lijnen naar de thuiszorg/buurtzorg zijn kort.

Steun
Toen men mij laatst vroeg waar ik als mantelzorger het meeste steun aan heb, kwam ik erachter dat dat eigenlijk de huisarts is. Ik kom er alleen om de medicijnen voor Wim te halen die ik via internet heb aangevraagd. Ik stel hem zo'n drie keer per jaar per mail een vraag over de zorg voor Wim die hij zeer snel beantwoordt. En juist het feit dat ik weet dat hij ons kent en ik er op vertrouw dat hij er is als het wél nodig is, maakt dat ik hem als steun ervaar.

Doe mij in mijn omgeving maar kleinschalige zorg, waarbij je elkaar kent en weet wat je aan elkaar hebt. Met korte lijntjes minder zorg, maar wél op maat!




Reacties