Topjaar!

Grote onzekerheid in de wereld om ons heen. De ene ramp na de ander voltrekt zich op het TV scherm. De kranten staan vol ellende. Mensen vragen mij: "Er gaat zeker voor jullie veel veranderen vanaf 1 januari 2015?", daarmee doelend op wat ze horen en lezen over veranderingen in de zorg. Ik durf het bijna niet meer te zeggen.... maar 2014 was voor ons een topjaar en 2015 belooft nog meer top te worden....... Hoe dat komt?


Loslaten van dat wat was....
Het is al weer ruim vijf jaar geleden dat Wim na drie maanden intensive care en vier maanden revalidatie een nieuw leven begon. Als gehandicapte man van 56 jaar. Mijn leven als partner was daarmee ook totaal veranderd. Allebei geen werk meer zoals daarvoor, niet meer wandelen en fietsen samen, in en rondom huis mocht ik alles alleen oppakken, avontuurlijke rondreizen op kamelen, in fragiele bootjes, salsa dansen, hand in hand lopen, samen genieten van koffie op een terrasje, samen eten, sex in standje 69....  alles onmogelijk.
In de jaren daarna hervonden we onszelf... in vernieuwde versie. De fysieke handicaps van Wim zijn hetzelfde gebleven en toch is hij erg vooruit gegaan. De ontwikkeling zit in de acceptatie van dat wat niet meer kan en het vinden van een manier om daar mee te leven. Dit geldt niet alleen voor Wim maar ook voor mij. Als je vindt dat je eerst moet kunnen lopen voordat je weer op vakantie kunt, kun je nooit meer op vakantie als je niet meer kunt lopen. Maar als je vindt dat er vele manieren zijn om vakantie te vieren, kun je ook in je rolstoel genieten op een camping aan het Lago Maggiore. Dit is een beetje hoe je de ontwikkeling van de afgelopen jaren kunt zien. Door overtuigingen over hoe het zou moeten zijn los te laten, hebben we nieuwe wegen gevonden om te genieten van het leven.
En zo betrapte ik me er het afgelopen jaar op dat ik dacht: 'Het leven is nu eigenlijk weer normaal'.


Gevangenschap en vrijheid
Wat normaal is, is dat ik overal kansen en mogelijkheden zie. Voor een ander en voor mezelf. Dat had ik al en heb ik nog steeds. Of eigenlijk... ik heb het meestal. Als ik het niet heb, gaat het niet zo goed met me. Die momenten ken ik ook. Gelukkig duren die momenten steeds korter. Ik heb het niet als ik me 'gevangen' voel. Gevangen in relaties, systemen, gedachten, overtuigingen. Het mooie van Wim is dat hij kan zeggen: "Als ik jou er van weerhoudt je eigen ding te doen, dan ben ik je kwijt."
Alleen het feit dat we het hier over kunnen hebben, geeft mij al 'vrijheid'. Want gevangenschap en vrijheid zijn behoorlijk relatief. Jezelf vrij voelen in gevangenschap... dat lijkt me het beste wat je kunt bereiken.
Zo heb ik me dus voorgenomen me niet meer te laten 'vangen'.
Ik heb mezelf daartoe een 'mamaloewagentje' gecreëerd. Dat ontstond toen ik 15 jaar geleden net gescheiden was, mijn vader in korte tijd overleed, mijn werk kwijt, geen uitkering, geen alimentatie, huis kwijt en toch net weer niet, drie maanden financiële reserve en de helft van de zorg voor mijn kinderen, toen 11 en 13 jaar. Crisis dus. Ik besloot voor mijzelf te beginnen met mijn werk. Om financiële stress de kop in te drukken besloot ik dat ik, als het helemaal niet zou lukken, altijd nog wel een 'mamaloewagentje' kon kopen om mij en mijn kinderen een onderkomen te bieden. Die gedachte maakte me vrij. Vrij van zorgen en daardoor vrij om te denken en doen. Mijn 'mamaloewagentje' heb ik in het echt nooit nodig gehad, maar virtueel heeft het me nog vaak geholpen.
Totdat... Wim gehandicapt raakte, ik mijn werk opzegde en de financiële situatie erg ongewis werd. Opeens werkte mijn 'mamaloewagentje' niet meer. Ik zag mijzelf niet met een gehandicapte Wim in een 'mamaloewagentje' leven. Ik zag allemaal beren en onmogelijkheden. Ik was de vrijheid in mijn hoofd kwijt. Toen ik echt niet meer wist hoe we het financieel zouden moeten redden zonder te moeten verhuizen, kwam er iemand die ons wees op de mogelijkheid voor Wim een PGB aan te vragen en mij daaruit te betalen voor de zorg die ik gaf. We waren gered!


Los van politieke grilligheid
Maar een PGB geeft vanwege de politieke grilligheid een ongewis 'salaris'. Soms spreekt men over afschaffen, dan weer over minimaliseren ..... het afgelopen jaar was wat onzekerheid betreft een topjaar. Maar, waar ik er bijna drie jaar geleden nog helemaal van in de stress raakte, blijf ik er dit jaar op vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Ik raakte niet gevangen in de stress en kon doorgaan met het ontwikkelen van kansen en mogelijkheden.
Zo bedacht ik begin dit jaar de Masterclass: 'Plezierig samenwerken met mantelzorgers', waarin ik samen met Marjo Brouns en Annette Stekelenburg beroepskrachten in zorg en welzijn help om manieren te vinden om meer gelijkwaardig met mantelzorgers om te gaan. Om open te staan om van elkaar te leren en elkaar te helpen. Het aantal spreekbeurten groeide en steeds meer werd ik ook als expert geraadpleegd. Van het één kwam het ander, bijna als vanzelf.
Vlak voor Kerst spraken Jos de Blok van Buurtzorg en ik af om samen in het komende jaar iets moois te ontwikkelen. Iets moois om mantelzorgers en beroepskrachten de gelegenheid te bieden om van elkaar te leren. Om hart en hoofd met elkaar te kunnen verbinden. Ik was er met Kerst helemaal vol van.
Op eerste kerstdag vertel ik over het plan aan Wim zijn moeder. Haar reactie: "Maar hoe moet het dan met Wim als jij veel meer weg bent?". Wim antwoordde: "Oh, daar ben ik nog altijd zelf bij!". Mooi vind ik dat.
Op tweede kerstdag vertel ik er over aan mijn eigen moeder. Wim voegt daar aan toe: "Ik ga gewoon met haar mee in een camper."  Ik ben verrast.
Op derde kerstdag zitten Wim en ik samen te fantaseren over een camper als mobiele woon-werkplek. Met TV en laptop voor Wim, vergader- werkruimte voor mij, koelkast met sondevoeding, slaapplek met elektriciteit voor het ademapparaat, fiets achterop voor mij zodat ik eventueel van parkeerplek naar afspraakplek kan fietsen.
En ja, nu denk ik dus weer aan die mamaloewagen.


Ik wens iedereen de vrijheid van een al dan niet virtuele mamaloewagen; Voor een topjaar!




















Reacties