Wat doet stralen?

Vorige week kwam fotograaf Inge van Mill hier foto's maken van Wim en mij. Thema: 'Emancipatie en mantelzorg'. Tja, ik moest wel even nadenken over die combinatie en mijn rol daarin, maar het klopt wel degelijk. 't Is maar net hoe je kijkt. Sinds ik de rol van 'mantelzorger' op me nam hebben we vaker als fotomodellen mogen optreden als het over mantelzorg ging. Meestal Wim en ik samen, soms ook alleen. De foto's zijn steeds mooi, maar ook telkens heel anders. Ik zie steeds een andere versie van mezelf. Soms voel ik me meer thuis bij de ene versie, dan weer bij de andere....  Toen ik in januari de meer zakelijke foto's zag die de fotograaf van het FD van me maakte, dacht ik... ja, dat past me nu wel weer. Maar dan zie ik de foto's van Inge van vorige week.... en dan denk ik, dit ben ik ook. En wat mooi eigenlijk. Maar ben ik dan steeds weer een ander?

Allemaal anders
Wat me opvalt bij die beroepsfotografen is dat ze allemaal anders werken. De één komt met een koffer met lampen en parapluutjes, de ander met statief en vier camera’s en weer een ander loopt al pratend met één camera om je heen te klikken. Het meest bijzonder vond ik degene die op een zelfgemaakte opklapbare fiets vanaf het station kwam aangefietst. Zijn fototassen pasten precies aan het stuur. Zijn camera en batterij leken met elastiekjes aan elkaar te hangen. Ik kreeg de neiging hem te helpen met zijn spullen, maar hij wist volledig wat hij deed met zijn ‘Hasselblatt’. En… ik merk dat het steeds toch de fotograaf is, die maakt dat de foto die ene kant van me laat zien. De fotograaf haalt iets in me naar boven.

Wie/wat wil je zien?

De ene keer voel ik me braaf, soms serieus, dan weer zorgzaam, soms speels of stoer. Het maakt ook echt wel uit of het een man of een vrouw is. Inge liet veel ruimte voor onszelf. Ze koos een achtergrond en zei tegen ons: “Doe maar wat!”. Toen ze me tussen de klaprozen zette werd ik terplekke weer het kleine meisje. Ik plukte een bloem, gaf er één aan Wim en stak er één achter mijn oor. Nu ik de foto’s  zie die dat heeft opgeleverd, zie ik een ‘stralend meisje’. Mijn grijze haren zitten slordig, de rimpels zijn er ook…. maar die zie ik even niet. Ik word geraakt door dat stralende meisje dat haar lief een bloem aanreikt.

Haar lief in een rolstoel. Zijn uitgestoken hand in een rare houding. Dat hij naast de bloem grijpt zie je niet. Zijn handdoek zoals altijd op zijn schoot. Daar veegt hij het speeksel mee weg, omdat hij niet kan slikken. Ook de canule voor de beademing zie je. Maar….ik zie het allemaal niet… ik zie die stralend ondeugende jongen die me zo lief is.

Liever anders?

Wim reageert minder enthousiast op die foto. Hij vind het deze keer nogal confronterend. Die rolstoel. Hij wil even niet die man in die rolstoel zijn. Hij had daar het liefst gewoon naast me gestaan. Op eigen benen. Ik snap dat. Maar….

Ik vermoed dat als Wim gewoon zou kunnen lopen en zijn ding in en rondom het huis zou kunnen doen zoals voorheen, dan zouden die klaprozen daar niet staan. Dan zat daar niet die stralende man die een bloemetje van zijn lief aanpakt. Dan was daar niet de rust die we nu ervaren als we samen zijn. Dan waren we druk. Dan groeiden er geen wilde klaprozen en rogge op een samengeveegd bultje zand en tussen de stenen. Dan was alles anders…..

Stralen door: "Doe maar wat!"

Nu zijn er dat stralende meisje en die ondeugend stralende jongen. Ik vind ze een lief stel. Dankzij of ondanks alles. Ik zeg dankzij. Want het bijzondere is dat het zeven jaar geleden op de Intensive Care was dat Wim zijn blik veranderde. Hij kreeg iets stralends wat ik daarvoor nog nooit bij hem had gezien. Het viel ook andere mensen op.  En hij heeft het nog steeds. Ondanks het feit dat hij het allerliefst weer zou lopen…….

Inge, de fotograaf, gaf mij met haar opmerking: “Doe maar wat”, de ruimte om te stralen.