Vandaag ben ik gaan lopen...

Ik ben er weer. Deze buitengewone zomer duurde voor mijn gevoel eindeloos. Het begon op 30 maart toen mijn dochter vertrok naar Santiago de Compostella en het eindigde afgelopen weekend. Al die tijd was ik ‘de weg kwijt’. Ik hoorde niet meer in het land van mantelzorg, begreep niet waar iedereen zich zo druk over maakte. Het krantennieuws drong niet meer tot me door. Voor mijn gevoel verkeerde ik in een soort niemandsland. Ik wist ook niet goed waar ik uit zou komen als ik mijn functie als ‘mantelzorger’ zou loslaten. Vasthouden was geen optie meer. Ik ben gaan lopen….

Los

Mijn dochter ging op pad en al snel merkte ik dat dat grote invloed op mij had. Gevoelsmatig liep ik met haar mee. We hadden elke dag even contact. Voordat ze vertrok hoorden we soms wekenlang niets van elkaar. Het resulteerde erin dat ik besloot een week met haar mee te lopen in Noord Spanje. En daar gebeurde het. Marieke legde me uit dat die stapels van stenen  en steentjes ontstaan door de kwesties die pelgrims door het leggen van een steen achter zich laten. Op een goed moment legde ik ook zo mijn steentje. Een dag later werd het pas echt serieus. We hadden het over ditjes en datjes en opeens zie ik een grote zwarte steen. Ik pak die steen en gooi hem met een grote boog van me af. Ik word er even emotioneel van maar vervolgens overheerst het gevoel van een grote bevrijding. Er is een last van mijn schouders, maar ik heb op dat moment nog geen idee wat ik van me afgegooid heb. “Ik hoef niet meer naar Afrika”, is wat ik zeg. Mijn gevoel van het verkeren in ‘niemandsland’ werd alleen maar groter.

Afrika

Tien jaar geleden was ik in Kenia. De blije mensen, het landschap, het licht, het raakte me diep en eigenlijk wilde ik blijven. Dat kon natuurlijk niet. De jaren daarna groeide mijn behoefte om terug te gaan naar Afrika. Maar ik zag mezelf dat met Wim niet doen. Ik verdrong mijn wens, maar af en toe leefde die wens toch wel. Rond mijn 20^e wilde ik ook al naar Afrika, als ontwikkelingswerker. Ja, die wereldverbeteraar in me….. Maar waarom hoef ik nu ineens niet meer naar Afrika?

Niemandsland

Ik kwam weer thuis en ik genoot van de zomer. Drie weken later zou ik met Wim in een buscamper op vakantie gaan. Ik richtte me op de voorbereidingen daarvoor. Nog steeds boeide het nieuws me niet en Twitter volgde ik ook niet meer. Ik had eigenlijk nergens meer een oordeel over en vond al die meningen over van alles en nog wat vooral ‘storend’. Ik hoopte in mijn vakantie voor mezelf duidelijkheid te krijgen in mijn ‘niemandsland’. Een beetje onrustig maakte het me wel. 

We gingen op weg. De avond vóór vertrek besloten we niet richting Frankrijk te rijden, maar naar het oosten. Ik pakte nog een stapel extra kaarten bij elkaar en we gingen. Het werd uiteindelijk Duitsland, Oostenrijk, de meren in Noord-Italië en via Zwitserland weer terug. Daarbij geleid door ons nieuwe navigatiesysteem. Dat stuurde ons over boswegen, eigenlijk niet te nemen bergwegen en té smalle donkere tunnels. Wie was er nou de weg kwijt? Op een goed moment vond hij dat we de bestemming hadden bereikt op de top van een berg waar we écht niet wilden zijn. Ik voelde me naar de hemel gestuurd via een veel te smalle weg, waar je alleen maar hoopte dat er geen tegenligger om de hoek kwam. Het was er prachtig, dat wel, maar ik besloot de regie van mijn navigatiesysteem over te nemen en me niet meer als ‘mak schaap’ de berg op te laten sturen.

Toen stopte Wim een mij onbekende CD van Acda en de Munnik in de speler. Ik hoor het nummer ‘Vandaag ben ik gaan lopen’. De tranen liepen over mijn wangen. “Waar ik gelopen heb is van nu af aan een weg”. Hoe mooi…. In mijn niemandsland maak ik zelf een weg.

Van wereldverbeteraar naar vragensteller

En dan realiseer ik me dat ik me kwa loopbaan altijd heb laten leiden door mijn ‘wereldverbeteraar’. Altijd wel iets groters om voor te gaan. Onrecht genoeg in de wereld. En hoe machteloos kon ik me daarbij voelen. Opeens weet ik wat ik van me af heb gegooid daar in Spanje met die zwarte steen. Het is de wereldverbeteraar in me. Ik kan accepteren dat het is zoals het is. Ik hoef niet overal meer wat van te vinden, ik hoef het niet meer beter te weten, ik hoef de problemen van een ander niet meer op te lossen. En opeens weet ik ook wat mijn nieuwe rol zal zijn in dat wat ik doe in mijn leven. Ik heb geen missie meer, maar een rol…  ‘vragensteller’.  

Laat mij maar lopen…..

Voor wie het lied wil horen https://www.youtube.com/watch?v=mYqx0Fp98yg