Vertel me niet wat goed voor me is.....

Mensen die me vertellen wat goed voor me is verdraag ik slecht. Ze gaan voorbij aan mijn vermogen en behoefte om zelf daarover na te denken. Ik wil zelf mijn keuzes te maken. 

Mijn allergie voor schoolmeesters en andere betweters stamt uit mijn kindertijd. Ik was een braaf kind, maar toen ik op 8 jarige leeftijd stiekem in een hoekje van het schoolbord 'Juf is gek' schreef, had de juf er wijs aan gedaan daar over met mij in gesprek te gaan. Waarom had ik dat gedaan? Dan had ik haar gezegd dat ik me niet serieus genomen voelde als wij meisjes weer moesten handwerken terwijl de jongens mochten rekenen. Ik wilde graag het verste van de klas in het rekenboekje zijn, maar na elke handwerkles werd ik door Klaas weer ingehaald. Wat de juf wel deed? Ze vroeg wie dat op het bord geschreven had, zei dat ik dat niet meer mocht doen en verklapte het aan mijn moeder. Ik voelde me door zowel de juf als mijn moeder in de steek gelaten. Zij dachten dat handwerken beter voor mij was dan rekenen, naar mijn eigen behoefte werd niet gevraagd. 

Autoriteit moet je verdienen

Ondertussen heb ik het de juf en mijn moeder al lang vergeven, maar autoriteit accepteer ik nog steeds niet zomaar. Die autoriteit moet je bij mij verdienen. Verdienen door me serieus te nemen, door me te vragen hoe ik het zie, hoe ik ergens over denk, of wat ik voel bijvoorbeeld. En als ik daar dan vertrouwen in heb, dan kan ik van iemand aannemen dat iets goed voor me is. 

En dan komt daar Minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge. Een domineeszoon die schoolmeester werd, op schoenen die teveel afleiden van waar het over moet gaan: de Inhoud. Zijn toon, zijn houding, zijn maniertjes, alles in mij komt er tegen in opstand. 'Manipulatie' is de alarmknop die in mij aangaat. Nudging noemen ze het ook wel. Beïnvloeden van keuzegedrag door het een zetje in de goede richting te geven. Rutte en De Jonge zijn er meesters in. Maar wie bepaalt de goede richting? En is de goede richting voor jou ook de goede richting voor mij, voor ons?

In begin van Corona, wisten we nog nauwelijks wat er op ons afkwam. We gaven ons over aan een team van deskundige virologen, waarnaar ook de regering luisterde. Logisch in die eerste weken. Maar al gauw bleek dat wat goed is voor de één, niet ook perse goed is voor de ander. Voor nuancering was geen ruimte, we moesten koste wat kost een virus bestrijden en voorkomen dat er doden zouden vallen omdat ze niet konden worden behandeld in het ziekenhuis op de IC. Alles moest er voor wijken, dat was het beste voor ons allemaal, zo werd geredeneerd. En alles in mij riep: Ja, maar..... die handwerkles is goed voor meisjes die sokken moeten kunnen breien, maar niet voor meisjes die beter zijn in rekenen. Heb ook aandacht voor  hen die niet in de bedachte mal van het paniekbeleid passen. Misschien is het wel slim om hen juist te raadplegen. Maar nee, ze werden als 'gekkie' weggezet. 

Manipulatie

Meester Hugo ging verder. De mondkapjes die eerst te weinig bijdroegen aan het voorkomen van de verspreiding van het virus, werden ontdekt als 'gedragsbeïnvloeder'. We zouden ons meer bewust zijn van dat nare virus als we allemaal een mondkapje zouden dragen. Dus... de mondkapjes bleken opeens toch wel te helpen en werden verplicht. De ene manipulatieve actie volgde op de andere. En waar ik eerst de deskundigen nog wel geloofde, geloofde ik er steeds minder van. Wetenschap bleek politiek gevoelig. Daar ging mijn laatste beetje vertrouwen in autoriteit. Toen de ene dokter verklaarde dat iets groen was en de andere met evenveel overtuiging verklaarde dat het rood was, voelde ik me steeds meer overgeleverd aan mijn eigen oordelingsvermogen. Wat is goed voor mij en wat niet? En hoe harder meester Hugo schreeuwde, hoe minder ik nog op zijn gezag vertrouwde. Hij probeerde ons ergens naartoe te leiden, maar hij wist helemaal niet waarover hij het had. Als zelfs een gelovige domineeszoon niet meer op Gods leiding vertrouwt en ondertussen zelf voor God speelt, hoe griezelig wordt het dan? 

Laten leiden door natuurwetten?

Want na Corona is er alweer de volgende crisis, die er ook al was voor Corona trouwens. De klimaatverandering. Als ik kijk naar de natuur, dan is zo'n pandemie een fantastische manier om de klimaatcrisis op te lossen. Maar dan moet je het wel aan de natuur zelf overlaten. De grootste bedreiging voor de mens, is de mens zelf. We zijn met veel te veel, willen steeds meer. Meer reizen, meer spullen, meer eten, meer feesten, meer, meer, meer.... . We behandelen de planeet als een hoer. Wegwerpgenot als je ervoor betaalt, met geld of een prik. Wat er achter blijft is een lege ziel. Een dorre ontheemde vlakte, waar de zon vrij spel heeft. Met een enkel levend wezen wat zich daaraan heeft kunnen aanpassen. 

Alle maatregelen die we bedenken om de pandemie of de verandering van het klimaat te bestrijden, leiden alleen maar tot grotere belasting van de aarde. Grondstoffen moeten worden gedolven voor de productie van windmolens, zonnepanelen, accu's. De aarde wordt doorboord om steeds dieper gebruik te kunnen maken van wat er in de bodem zit. Water, warmte, gas en meer. Tegelijk kunnen we mooi andere spullen diep in de bodem brengen. Ook hier komen we onszelf en onze rotzooi weer tegen. De natuur wilde het zelf regelen. Zo'n pandemie ruimt lekker op als je hem gewoon laat gaan. Met minder mensen is er meer ruimte om naar plekken te gaan waar het klimaat wel leefbaar is. Maar nee, wij moesten de pandemie bestrijden, koste wat het kost. De hoeveelheid afval die die bestrijding oplevert is afschrikwekkend. Alleen de rondzwervende mondkapjes al. En dan al dat afval om 'hygiënisch en veilig' te kunnen werken. Al die plastic schermen. Al dat testmateriaal. Waar gaat het heen? 

Memento mori

Ik geloof dat niemand nog weet wat goed is. 

We zijn allemaal van God los geraakt. Onder leiding van mensen die dachten dat ze wisten wat het beste voor ons was. Die dachten voor God te kunnen spelen. 

Ik geloof alleen nog in de natuur en haar wetmatigheden. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Zolang wij te bang zijn om te gaan, gaan wij aan onze pogingen om het sterven te voorkomen ten onder.  

'Memento mori', gedenk te sterven.