Transformatie

 

Transformatie

Houd je vast aan je kwelgeest of kies je voor je zelf?

Half augustus kwamen we terug van een heerlijke week vakantie. Thuis wilde ik het vrije en blije gevoel vasthouden en dat lukte me de eerste dagen aardig goed, maar toen gebeurde er iets. Iets wat al langer als een 'veenbrandje' onderhuids in mij gloeide, laaide opeens in een gesprek in alle hevigheid op. Blussen leek niet meer mogelijk en eigenlijk voor mij ook niet wenselijk. 

Oud zeer

Ik werd geconfronteerd met een hele oude zere plek. De plek waar in een vorig leven mijn autoriteitsgevoeligheid is ontstaan en waar ik in mijn leven meerdere malen tegenaan ben gelopen. In de opleiding hypnotherapie die ik ooit volgde, deden we een oefening waar ik terugging naar een vorig leven. Ik wilde ontdekken waarom ik er zo van overtuigd was dat anderen niet weten wat goed voor mij is. 

In trance kwam ik terug in 1632. Ik leefde als jong meisje in een klooster in het noorden van Frankrijk waar ik met veel plezier in de tuin werkte. Ik hield van de bloemen, van de zon, van het buiten zijn. Ik was blij. Op een dag riep de Moeder-overste me bij zich en gaf me opdracht aan het werk te gaan in de keuken, in een donkere ruimte, een soort kelder. Daar moest ik vanaf toen mijn dagen doorbrengen, ik mocht niet meer naar buiten. Ik werd stil en verdrietig. 

'Moeder-overste'

In mijn huidige leven ben ik meerdere mensen tegengekomen die ik als die 'Moeder-overste' heb ervaren. Ook nu was er weer zo iemand, een aardige vrouw, maar ze gunde me niet de ruimte die ik nodig had om 'blij' mijn bijdrage te leveren aan de organisatie. In probeerde in de manier van werken ruimte te krijgen voor wat ik nodig had. In haar ogen hield dat de boel alleen maar op, ik was 'lastig'. Dat gaf strijd. Na een tijdje heb ik me geschikt in de manier van werken die zij voorstond, ik deed mijn 'taakje'. Dit werd ik me bewust toen ze me na een bijeenkomst aansprak op mijn onbevangen openheid. Voor haar gevoel was ik niet loyaal. Haar opmerking voelde als een terechtwijzing. Ik wilde op basis van gelijkwaardigheid met elkaar samenwerken, daar was op deze manier geen sprake van. 

'Onrust'

Het voorval maakte me onrustig. Het beeld van Moeder-overste liet me niet los. Ik sprak er met iemand over die begreep hoe ervaringen van eerdere levens kunnen doorwerken. Ze vroeg me of ik wist waarom die Moeder-overste uit 1632 zo op mijn blijheid reageerde. De volgende ochtend bij het wakker worden voerde ik een soort gesprek met die Moeder-overste, in feite is dat ook gewoon een deel in mijzelf. Ik vroeg dat deel waarom ze mij had verbannen naar die donkere keuken. Ze liet me weten jaloers geweest te zijn. Zij had ook graag zo blij en vrolijk willen zijn. Ze had helemaal niet in dat klooster willen leven. Ze had een man en kinderen willen hebben. Mijn vrolijkheid was voor haar te confronterend. Met dit inzicht voelde ik mededogen voor die Moeder-overste van toen. Ik kon haar vergeven.

Schilderen voor inzicht

Maar in mijn huidige leven was ik nog niet klaar met 'Moeder-overste'. De onrust bleef en ik besloot te schilderen om meer duidelijkheid te krijgen in de situatie. Ik doe dat intuïtief en laat ontstaan wat er ontstaat. Ik 'moest' met blauw en rood aan de gang. De rest volgde vanzelf. Het schilderij noemde ik 'Onrust'. 

Wat volgde was een gesprek met de vrouw die in mij het 'Moeder-overste' gevoel opriep. Ik verweet haar dat ze veel te veel alleen deed en niet luisterde naar wat haar niet uitkwam. Ze zette in mijn ogen haar eigen koers door. Een koers die niet de mijne was. Op deze manier kon ik niet met haar samenwerken.  Wat we bespraken raakte haar. Ze zei ook wel anders te willen, maar niet te weten hoe dat dan aan te pakken. Haar zo kwetsbaar en onmachtig te zien, raakte me in mijn hart. Ik voelde mededogen en besefte me opeens dat ik haar eigenlijk vooral wilde helpen in plaats van lastig voor haar te zijn. Ik voelde liefde. 

'Worsteling'

Ze zei ook in de war te zijn. Op deze manier zou ik met haar verder samen kunnen werken. Samen op zoek naar de goede weg. Zij gaf aan nog dit alles te moeten verwerken, het greep haar duidelijk aan. We spraken af het even de tijd te gunnen.

En van daaruit, nog steeds niet klaar, begon ik mijn volgende schilderwerk. Waar de 'Onrust' in no time klaar was, werd de volgende een 'worsteling' van meer dan een week. Het begon met een koningsblauwe balk en veel verwarring linksonder. In de balk kwam opeens een cirkel, dat bracht beweging. Op het laatst ontstaat dan het oranjeroze aan de rechterkant. Deze stap is daarmee klaar en ik voel behoefte om met dat oranjeroze een nieuw schilderwerk te maken. Maar dat moest nog even wachten. 

Gelijkwaardigheid als voorwaarde

Ondertussen spreken meer mensen in de organisatie zich uit over de manier waarop we werken. We maken met elkaar afspraken om de werkzaamheden gelijkwaardiger te verdelen en om meer ruimte te nemen. Ik heb er weer alle vertrouwen in en ga vol energie aan de slag. Totdat... de vrouw in wie ik 'Moeder overste' zie alles enkele dagen later in enkele woorden weer klein maakt wat voor mij zo belangrijk is. De blijheid zakte weer uit mijn lijf, moe kwam ik thuis. Ik vertelde manlief wat er gebeurd was, hij stelde me enkele vragen. Toen wist ik dat ik er mee moest stoppen. Ik kan wel liefde voelen voor de kwetsbare vrouw, maar dezelfde vrouw hoog te paard, daar wil ik niet meer mee samenwerken. Zolang zij steeds weer haar paard beklimt, zullen wij niet gelijkwaardig zijn. 

'Nieuw begin'

Twee dagen later kondigde ik mijn afscheid aan. De vrouw was erdoor verrast en leek weer kwetsbaar. Weer voelde ik een groot mededogen. Toch besloot ik afscheid te nemen. Ik kan haar niet veranderen, ik ben zelf veranderd.

Rust kwam in mij. Ik begon het laatste schilderwerk. Ik voelde me weer vrij. Maar ik voelde ook een leegte.... en een bijzonder vertrouwen dat die leegte zich vanzelf weer zou vullen. Twee dagen nadat  het af was, wist ik het weer. Ik hervond mijn focus. 

Meer mededogen

Ik wil verder met mensen in gesprek over de betekenis van de dood in hun leven. Ik wil mensen inspireren om met elkaar dat gesprek aan te gaan. Graag zou ik daarbij van dienst zijn. Door vragen te stellen, door samen te zwijgen, door te wandelen, door samen te schilderen of wat dan ook maar kan helpen om goed afscheid te nemen en weer een nieuw begin te kunnen maken. Vanuit mededogen.