Dood doet leven


Einde van een tijdperk

Elk eindejaar kijk ik zoals velen terug op het jaar wat voorbij is. Vorig jaar eindigde met het overlijden van mijn moeder, dit jaar begon met de verkoop van haar huis. Dat moment was voor mijn broer en mij de afronding van een tijdperk. Een tijdperk waarin we nog regelmatig teruggingen naar onze geboortestreek, aan de westkant van de stad Groningen. Nu was er veel minder wat ons daar nog naartoe zal brengen. Die dag van afscheid van het huis brachten we nog een bezoek aan het tolhuis aan de Peizermade waar  herinneringen aan onze opa en oma lagen. We werden door de huidige bewoners verwelkomt met eigengebakken nieuwjaarsrolletjes. Nieuwjaarsrolletjes bakte ik in mijn jeugd altijd samen met mijn moeder en op dat moment, begin dit jaar, besloot ik om zelf zo'n wafelijzer te kopen en een traditie in ere te herstellen. De geur van kniepertjes (oudejaarskoekjes) en nieuwjaarsrolletjes hangt nu in ons huis. 

Herwaardering van onze woonplek

De afgelopen jaren waren Wim en ik nog op zoek naar een ander huis. Een huis waar wonen en slapen op dezelfde verdieping mogelijk zijn, aan het water en iets minder onderhoud. Bij alles wat er aan huizen voorbij kwam, werden we ons meer bewust van de unieke plek en mogelijkheden van het huis waar we al 15 jaar wonen. Toen Wim in het voorjaar viel en daarbij zijn ribben kneusde en nauwelijks nog recht in zijn rolstoel kon zitten laat staan de trap op lopen, hakten we de knoop door. We besloten weer beneden te gaan slapen, in de kamer waar we het eerste jaar dat we hier woonden ook sliepen. Grenzend aan een grote badkamer. Ik sloeg aan het schilderen en behangen en bracht ons bed en alles daaromheen naar beneden. De verhuisplannen verdwenen. We lieten het lekkende rietdak vernieuwen en isoleren. We blijven.

Té leeg

Waar we het jaar hiervoor nog elke week een paar dagen bij mijn moeder waren had ik nu opeens ruimte voor huis en tuin. Na de geboorte van kleinzoon Winter ben ik gestopt met het wekelijkse oppassen op zijn zusje Loa. Twee kleine kindjes met rondom water vond ik iets te risicovol. Ook dat gaf ruimte. In eerste instantie vulde ik dat in met een rol in de Adviesraad Sociaal Domein in onze gemeente. De werkzaamheden daarvoor waren anders dan ik verwachtte toen ik er begin januari instapte. Het begon gedurende het jaar steeds meer te wringen. In september heb ik de knoop doorgehakt om ook daarmee te stoppen. 

Het weinige wat me nog in de wereld hield was de podcast 'Dood gaan we allemaal', waar ik in juni mee begonnen ben en mijn wekelijkse luisteravond voor de Luisterlijn. Met de naderende winter, zonder buitenleven in de tuin, voelde ik een leegte. Wel ontmoette ik voor de podcast hele mooie mensen, die me steeds de ogen openden voor iets. In de week in oktober dat ik ontdekte dat ik leed aan gebrek aan zingeving, had ik een afspraak voor een podcastgesprek in de pluktuin in Stoutenburg. Vanaf dat moment ging bij mij het licht weer aan. Ik kwam thuis en zei tegen Wim:"Ik ga een pluktuin beginnen." En vanaf die dag begon de transformatie van het schapenweitje naast ons huis in een paradijsje. 

Bestemming!

Ik voel me herboren. In no time heb ik een website gemaakt: Vertel het met bloemen. In een wekelijks blog op die website vertel ik over de ontwikkelingen. Nog pas twee maanden verder staat er een kas, liggen er perken bedekt met karton en bladeren en takken waar de beestjes hun best doen om de grond klaar te maken voor (eetbare) bloemen en (bloeiende)groenten. Ik maakte afscheidingen met wilgentakken, pootte alvast wat boompjes en struiken en heb biologische zaden besteld waar ik in februari in de kas mee kan beginnen. Elke dag ontstaan er weer nieuwe activiteiten, Wim denkt heel hard mee. Ik zie het als een ware ontdekkingsreis en ontdek dat ik dingen kan die ik eerder nooit deed. Maar ook dat ik veel meer kennis heb dan ik me bewust was. Ik heb er lol in. Mensen bieden hun hulp aan, ik krijg zaden en plantjes, boeken en tips. Pluktuin wordt levenstuin. Het geeft me zoveel energie. Energie die zich ook binnenshuis laat gelden. Waar ik eerder op de bank neerplofte ga ik nu nog even koekjes bakken of stofzuigen. 

Vrede 

De crises in de wereld en ons land gaan niet langs me heen, maar ze raken me niet meer. Ik zie nu een manier om bij te dragen aan vrede en een gezondere samenleving. Mijn werk voor de Luisterlijn leert me dat mensen bovenal behoefte hebben aan aandacht, een luisterend oor. Waar ik nog even dacht dat bezig zijn met bloemen een luxe is, deed een getraumatiseerde oorlogsveteraan me er aan denken dat het juist bloemen zijn die vrede brengen. 

Mijn wens voor iedereen voor 2023: Vertel het met bloemen! Ik ga er voor! Met de koekjes van mijn moeder. 





Reacties