Onbegrip en eenzaamheid

Mijn vorige blog noemde ik 'Laat je hart spreken!'. Tegelijk stuit ik erop hoe moeilijk dat is, en hoe snel je spreekt vanuit iets anders... 'goede bedoelingen' bijvoorbeeld.
Ik maak het mee met een jonge vrouw die ik ken met een borderline stoornis. Ze heeft vorige week het contact met alles en iedereen verbroken. "Ze zijn toch niet echt in me geïnteresseerd", zegt ze. Ze voelt zich niet begrepen. Als ik doorvraag zegt ze: "Die mensen geven me geen meerwaarde". Als ik haar vraag wanneer mensen haar meerwaarde geven zegt ze: "Als ze me aandacht geven en gewoon naar me luisteren. Maar ze vragen alleen maar of ik dit al heb gedaan, hoe het met dat zit, of ik mijn pillen wel neem en ze vullen voor me in wat ik allemaal niet moet doen omdat ik dat toch niet aankan. Er is niemand die gewoon vraagt hoe het met me is."

Eenzaam
Ik herken wat ze zegt. Ik ken ook haar familie en zie voor me hoe dat gaat. Merk dat ik het zelf bij haar ook kan hebben... dat denken in praktische zaken en oplossingen. Maar door wat ze aangeeft begrijp ik opeens hoe al die praktische zaken haar meest primaire behoefte niet vervullen. Aandacht voor haar, in plaats van alles eromheen. Ze voelt zich niet begrepen in haar diepste behoefte. Ik voel haar eenzaamheid en vraag of ze zich eenzaam voelt. Ja, en daarom wil ze een hond, maar ook dat raadt iedereen haar af.....

Ik merk dat ik me als 'mantelzorger' door maatschappelijke organisaties niet begrepen voel. Dat een gevoel van eenzaamheid over me komt als ik vanuit het 'steunpunt welzijn ouderen' van onze gemeente word uitgenodigd voor een verwenmiddag met paardenshow bij de manege. Allemaal heel lief bedoeld, maar ik heb blijkbaar een andere primaire behoefte, waardoor ik het niet kan ontvangen. Zo gaat het ook met de 'mantelzorgplant' die mij vrijdag door een alleraardigste meneer wordt overhandigd. Tegen zo'n vriendelijke meneer zeg je toch geen 'nee'? Maar het voelt eigenlijk allemaal net als die 'goede bedoelingen' waar de vrouw met de borderline het over had. Ik wil eigenlijk gewoon dat men (vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties) mij vraagt hoe het met mij gaat en wat ik graag zou willen.

Aandacht
En als je mij die vraag stelt dan zou ik zeggen: "Ik wil dat jullie me als je me morgen weer tegenkomt, weer die vraag stelt en overmorgen ook en daarna. Dan ben je er ook op het moment dat het minder goed met me gaat en dan durf ik te vragen of je me kunt helpen. En dan weet je op dat moment ook dat het echt nodig is en help je me gewoon in plaats van me op dat moment lastig te vallen met een stapel in te vullen formulieren en een wachttijd. Daar ben ik namelijk helemaal niet mee geholpen".

Nu ik dit schrijf staan de tranen in mijn ogen. Het is zo simpel... het doet me verdriet hoezeer we als samenleving van de eenvoud zijn weggeraakt. We communiceren met elkaar vanuit regels, wantrouwen en goede bedoelingen. Maar waar is het hart?


Reacties

  1. Lieve Cora,

    Hier word ik stil van.....ik begrijp je zo goed. Het zijn ook allemaal hartstikke moeilijke dilemma's, telkens opnieuw. Het zijn voor mij de grootste energievreters.

    Lieve, lieve Cora, ik wil samen met jou op zoek gaan naar alle harten in onze samenleven en dan laten we al deze harten spreken. Dat is mijn wens voor jou, voor mij, voor iedereen.

    Dikke knuffel
    xxx
    Marjo

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel! Nu moet ik even huilen.....
      Cora

      Verwijderen
    2. Cora,
      Wat een ontroerend mooie blog. We verlangen als mens naar contact en ontmoeten, jij en ik. In jouw verhaal herken ik de gerichtheid op praktische oplossingen. En tegelijkertijd herken ik bij mezelf de moeite die het kost om tot echt contact te maken en toe te laten. Dat is de rode draad in mijn leven en werk.
      Trees

      Verwijderen
    3. Trees, heerlijk je reactie... het zal nooit perfect zijn, maar er naar te streven is al een mooie opgave. Elkaar bij de les houden helpt. Ik word graag bij de les gehouden... daar mag iedereen me bij helpen. Dank je! Cora

      Verwijderen
  2. lieve Cora brok in m'n keel.. ik herken zo deze eenzaamheid. Vooral als iemand zegt: ik ga voor het grote plaatje en niet voor de individu. Dan voel je je zo verrekte alleen staan in je zorgvraag

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hallo Cora,
    Je verhaal maakt bij mij veel emoties los. Maar niet als mantelzorger, maar als zorgvrager. Je staat zovaak alleen, beslissingen worden over jou hoofd heen genomen ( met de allerbeste bedoelingen). Maar eigenlijk wil je dat allemaal niet. De echte doorgaat wordt niet gehoord en dan voel je je heel eenzaam en verlaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Doorgaat moet hulpvraag zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel goed en super herkenbaar, Thnx

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten