Laat je hart spreken!
Veel mantelzorgers voelen zich niet gehoord, niet serieus genomen, voelen zich ondergewaardeerd voor hun bijdrage aan de zorg. Toen ik mantelzorger werd, wilde ik me in eerste instantie vanwege de in mijn ogen ‘slachtofferige’ beeldvorming niet zo noemen. Totdat ik me bedacht dat ik zou willen laten zien dat mantelzorgers niet allemaal op voorhand ‘overbelast’ en ‘lastige zeurpieten’ zijn. Ik wilde laten zien dat mantelzorgers volwaardige te nemen ‘medezorgers’ zijn. En zo begon ik drie jaar geleden mijn stem in (mantel)zorgland te laten horen.
Voor jezelf leren opkomen
Soms zeggen mensen tegen me: “Jij hebt gemakkelijk spreken, jij kunt alles zo goed verwoorden!”.
Als ik dan vertel dat ik tot zo’n jaar of 15 geleden nog een stille, onzekere vrouw was, kunnen mensen dat nauwelijks geloven.
Het begon er destijds mee dat een leidinggevende tegen me zei: “Jij zou eens moeten leren je gevoel beter te verwoorden.” Ik vond dat maar onzin, maar twee jaar later meldde ik me toch aan voor een cursus ‘Luisteren naar je innerlijke stem’. Ik leerde dingen van mezelf kennen, waar ik nog geen weet van had. Ik ontdekte dat ik veel verdriet in me verborgen had en dat ik eigenlijk boos zou moeten worden in plaats van me teleurgesteld terug te trekken. Mijn vader was de eerste die het moest ontgelden. Ik vertelde hem op mijn 38e eindelijk dat hij zich niet met mijn zaken moest bemoeien en dat ik zelf wilde bepalen hoe ik met mijn geld om ging. Dat was de eerste knallende ruzie met mijn vader en dat bleek de opening naar een heel nieuw contact met hem. Ik voelde me daarna door hem serieus genomen en hij liet zich voor het eerst ook van een heel gevoelige kant zien.
Groeiend zelfvertrouwen
De jaren daarna stond mijn hele leven op z’n kop. Overlijden van mijn vader, scheiding, ontslag, beenbreuk, onbegrip, vrienden die me in de steek lieten, het kon niet op. Ik volgde een opleiding voor hypnotherapeut. Achteraf gezien was dat een paar jaar therapie voor mezelf. Ik leerde mezelf steeds beter kennen, leerde vooral te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik kon steeds beter benoemen wat ik bij mezelf en anderen waarnam. Eerst nog aarzelend en bang om afgewezen te worden. Maar die afwijzing kwam niet. Mensen herkenden wat ik zei en ze begonnen mij ook van alles over zichzelf te vertellen. Er ging een hele wereld voor me open en mijn zelfvertrouwen groeide.
Hoe laat je je horen?
Op mijn 47e kwam Wim in mijn leven. Hij leerde me nog beter voor mezelf op te komen. Drie jaar later werd ik zijn ‘spreekbuis’ omdat hij na zijn herseninfarct in eerste instantie maandenlang niet kon spreken en daarna nog maar beperkt.
Het verwoorden van mijn/onze ervaringen is zo langzamerhand mijn specialiteit geworden. Wat me daarin opvalt is dat mensen vaak geraakt worden door wat ik vertel. Ze doen er wat mee. Ik voel me gehoord en serieus genomen. Soms vind ik het best spannend om te zeggen wat ik ergens van vind. Soms verwacht ik dat ‘de hele wereld’ over me heen zal vallen. Mijn laatste blog: ‘Mantelzorgers niet welkom!’ was zo’n overwinning op mezelf. Ik wil dat professionals mantelzorgers als gelijkwaardig zien en behandelen. Ik was echt boos op de manier waarop het Expertisecentrum Mantelzorg een bijeenkomst organiseerde om óver ons mantelzorgers te praten in plaats van mét. Ik zette mijn boosheid om in woorden. In dezelfde week deed Mezzo een onderzoek naar de belasting van mantelzorg, zonder aandacht te hebben naar de positieve, energiegevende kanten van mantelzorg. Ook daar heb ik laten weten dat het voor mij niet klopt om alleen maar de négatieve aspecten van mantelzorg onder de aandacht te brengen. Ik voelde me daar door meerdere mensen in gesteund.
Oproep
En dan was er de afgelopen week een soort van hoogtepunt. Ik mocht op de opening van www.WeHelpen.nl mijn verhaal over hulp vragen en mijn behoefte aan gelijkwaardigheid en wederkerigheid daarin, vertellen aan een zaal vol bestuurders, beleidsmensen en andere zorgprofessionals. Na afloop kreeg ik van meerdere kanten te horen hoe mijn kritische geluid, gehoord en verwelkomd wordt. Wat het in beweging zet. Hoe men zit te wachten op dit kritische geluid. Een bestuuder vertelde me:“Ik sluit me soms af van het geklaag. Heel terecht dat mensen klagen, maar je kunt er zo weinig mee. Hoe kunnen we mantelzorg meer positief benaderen?".
Mijn antwoord daarop is een oproep aan alle mantelzorgers: Zeg vooral wát je wél wilt. Hóe je het wél wilt. Laat horen hoe anderen je kunnen helpen. Zet je klacht over wat er niet deugt om in een wens van wat je graag zou willen.
Mantelzorgers laat je hart spreken!
Voor jezelf leren opkomen
Soms zeggen mensen tegen me: “Jij hebt gemakkelijk spreken, jij kunt alles zo goed verwoorden!”.
Als ik dan vertel dat ik tot zo’n jaar of 15 geleden nog een stille, onzekere vrouw was, kunnen mensen dat nauwelijks geloven.
Het begon er destijds mee dat een leidinggevende tegen me zei: “Jij zou eens moeten leren je gevoel beter te verwoorden.” Ik vond dat maar onzin, maar twee jaar later meldde ik me toch aan voor een cursus ‘Luisteren naar je innerlijke stem’. Ik leerde dingen van mezelf kennen, waar ik nog geen weet van had. Ik ontdekte dat ik veel verdriet in me verborgen had en dat ik eigenlijk boos zou moeten worden in plaats van me teleurgesteld terug te trekken. Mijn vader was de eerste die het moest ontgelden. Ik vertelde hem op mijn 38e eindelijk dat hij zich niet met mijn zaken moest bemoeien en dat ik zelf wilde bepalen hoe ik met mijn geld om ging. Dat was de eerste knallende ruzie met mijn vader en dat bleek de opening naar een heel nieuw contact met hem. Ik voelde me daarna door hem serieus genomen en hij liet zich voor het eerst ook van een heel gevoelige kant zien.
Groeiend zelfvertrouwen
De jaren daarna stond mijn hele leven op z’n kop. Overlijden van mijn vader, scheiding, ontslag, beenbreuk, onbegrip, vrienden die me in de steek lieten, het kon niet op. Ik volgde een opleiding voor hypnotherapeut. Achteraf gezien was dat een paar jaar therapie voor mezelf. Ik leerde mezelf steeds beter kennen, leerde vooral te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik kon steeds beter benoemen wat ik bij mezelf en anderen waarnam. Eerst nog aarzelend en bang om afgewezen te worden. Maar die afwijzing kwam niet. Mensen herkenden wat ik zei en ze begonnen mij ook van alles over zichzelf te vertellen. Er ging een hele wereld voor me open en mijn zelfvertrouwen groeide.
Hoe laat je je horen?
Op mijn 47e kwam Wim in mijn leven. Hij leerde me nog beter voor mezelf op te komen. Drie jaar later werd ik zijn ‘spreekbuis’ omdat hij na zijn herseninfarct in eerste instantie maandenlang niet kon spreken en daarna nog maar beperkt.
Het verwoorden van mijn/onze ervaringen is zo langzamerhand mijn specialiteit geworden. Wat me daarin opvalt is dat mensen vaak geraakt worden door wat ik vertel. Ze doen er wat mee. Ik voel me gehoord en serieus genomen. Soms vind ik het best spannend om te zeggen wat ik ergens van vind. Soms verwacht ik dat ‘de hele wereld’ over me heen zal vallen. Mijn laatste blog: ‘Mantelzorgers niet welkom!’ was zo’n overwinning op mezelf. Ik wil dat professionals mantelzorgers als gelijkwaardig zien en behandelen. Ik was echt boos op de manier waarop het Expertisecentrum Mantelzorg een bijeenkomst organiseerde om óver ons mantelzorgers te praten in plaats van mét. Ik zette mijn boosheid om in woorden. In dezelfde week deed Mezzo een onderzoek naar de belasting van mantelzorg, zonder aandacht te hebben naar de positieve, energiegevende kanten van mantelzorg. Ook daar heb ik laten weten dat het voor mij niet klopt om alleen maar de négatieve aspecten van mantelzorg onder de aandacht te brengen. Ik voelde me daar door meerdere mensen in gesteund.
Oproep
En dan was er de afgelopen week een soort van hoogtepunt. Ik mocht op de opening van www.WeHelpen.nl mijn verhaal over hulp vragen en mijn behoefte aan gelijkwaardigheid en wederkerigheid daarin, vertellen aan een zaal vol bestuurders, beleidsmensen en andere zorgprofessionals. Na afloop kreeg ik van meerdere kanten te horen hoe mijn kritische geluid, gehoord en verwelkomd wordt. Wat het in beweging zet. Hoe men zit te wachten op dit kritische geluid. Een bestuuder vertelde me:“Ik sluit me soms af van het geklaag. Heel terecht dat mensen klagen, maar je kunt er zo weinig mee. Hoe kunnen we mantelzorg meer positief benaderen?".
Mijn antwoord daarop is een oproep aan alle mantelzorgers: Zeg vooral wát je wél wilt. Hóe je het wél wilt. Laat horen hoe anderen je kunnen helpen. Zet je klacht over wat er niet deugt om in een wens van wat je graag zou willen.
Mantelzorgers laat je hart spreken!
Beste Cora,
BeantwoordenVerwijderenWat is jouw blog me uit het hart gegrepen! Jouw passie en strijdlustigheid bevestigen wat ik al een hele tijd zie; in de zorg wordt vooral 'over' mensen gesproken en niet 'met' mensen en het is de arrogantie ten top dat op een congres over mantelzorg de mantelzorgers zo veel moeite moeten doen om er als deelnemer aanwezig te kunnen zijn. Zo zijn er nog genoeg voorbeelden want er wordt wat 'gecongresseerd' in de zorg. Bestuurders, beleidsmakers, de gemeente, de provincie; allemaal vinden ze er wat van terwijl de patiënten en hun mantelzorgers hierin een veel te bescheiden rol spelen. Kan het anders? Ja, absoluut! Een voorbeeld dat mij bijgebleven is, is dat van neuroloog Bas Bloem (verkozen tot zorgheld in 2011). Zijn aanpak laat zien dat het anders kan én dat dit ook nog eens kosten bespaart en wie kan daar nu tegen zijn.
Mooi! Ik zie ook dat het groeit. De behoefte om weer vanuit het hart, met passie, de dingen te doen, lijkt steeds groter te worden. Onze maatschappij en de bijbehorende systemen zijn daar nog niet op ingericht. Daar komt dus ook de 'weerstand' vandaan. Logisch, maar een systemen is niet meer dan een set van afspraken tussen mensen. Dus als die mensen willen, hun hart laten spreken, passen de systemen zich vanzelf aan. Of ze verdwijnen. Dat vraagt tijd, moed, en doorzettingsvermogen.
VerwijderenMooi voorbeeld vind ik trouwens de verkeersborden die nu in veel plaatsen verdwijnen. Mensen blijken voorzichtiger en oplettender als er geen verkeersborden staan. Er gebeuren daardoor minder ongelukken.
Cora,
BeantwoordenVerwijderenWat een raak en voor mij ook herkenbaar verhaal.
Eigenlijk heeft het niets met mantelzorg te maken.
Het heeft te maken met mensen die zich niet erkend voelen als volwaardig mens, die zich onrechtvaardig behandeld voelen. Sommigen bijten van zich af en laten van zich horen en worden dan vaak als lastig weggezet. "Oh daar heb je hem/haar weer". Sommigen slikken de woede weg en passen zich aan. Ik spreek wel eens deze mensen, die ogenschijnlijk alles wegslikken en als het gesprek dan iets dieper gaat dan komt plotseling de frustratie en woede naar buiten. Hard en goed en raak geformuleerd, wat ik aanvankelijk niet achter de persoon gezocht had. Dat kan opluchting geven, een bevrijdend gevoel.
Er zijn ook mensen, die frustratie en woede wegslikken, zich aanpassen en er ziek van worden.
Jij spreekt je uit, Cora, en je maakt daarbij van de mogelijkheden van internet gebruik. Zo gaan jouw hartekreten de hele wereld om.
Vandaag ging in Steenwijk (niet echt andere kant van de wereld, maar toch..) de Week van de Mantelzorg van start. (Met een collega mantelzorgmakelaar ben ik rond mantelzorg in de gemeente Steenwijkerland betrokken). Jouw verhaal, Cora, over "Mantelzorgers niet welkom" werd daar voorgelezen, als voorbeeld hoe over en niet met mantelzorgers wordt gepraat en ook als voorbeeld hoe belangrijk het is dat mantelzorgers krachtig hun stem laten horen.
Ga door, je staat niet alleen. Blijf bij jezelf en laat je hart spreken, maak van je hart geen moordkuil.
Dank je Arjen. Ook in mijn ogen gaat het veel verder dan mantelzorg. Je verwoordt precies zoals ik het ook zie.
VerwijderenWat een goede opmerking Cora "Zet je klacht over wat er niet deugt om in een wens van wat je graag zou willen. ". Ik ga dat de komende tijd eens proberen toe te passen, want zoals ik nu af en toe bezig ben, is zowel voor de verzorgenden van mijn moeder als voor mijzelf danig frustrerend.
BeantwoordenVerwijderenDank je wel!
xxx
Beste Cora,
BeantwoordenVerwijderenIk kwam toevallig (bestaat uiteraard niet) je Blog en doorklikkend ook je prachtige website Stichting Partnerzorg, tegen. Allebei zeer hartverwarmend en informatief. Ik vind het fijn hoe je mensen op zo'n positieve wijze inspireert. Je ervaring, je visie en missie is onbeschrijfelijk veel waard en dient de medemens. Dank je wel. Benny Gelenbrecht, opleider SETH Academie