Zeg eens 'Nee'!
Gisteren ontving ik een mail van iemand van een patiëntenvereniging. Ze had op de website mijn boek "Zorg jij of zorg ik?' gezien en dat leek haar een goed boek voor de informatietafel in hun stand op een conferentie. Ze vroeg of ik een gratis recensie-exemplaar wilde toesturen. Ik voel me altijd vereerd met zulke vragen en neig ogenblikkelijk 'Ja' te zeggen. Maar ... ik zei 'Nee' en ik legde uit waarom. Vanochtend ontving ik haar reactie. Ze begreep het helemaal, maar wilde toch graag dat boek. Ze had het al gekocht. En ik.. ik werd helemaal blij. Ik had 'nee' verkocht en kreeg er 'ja' voor terug.
Geven
Ik ben geneigd weg te geven. Spullen die ik wel kan missen, een helpende hand, goede raad etcetera. Mensen zeggen 'Dankjewel' en ik ben blij. Maar niet als het me teveel gaat kosten. Als wat ik ervoor ontvang niet meer in verhouding staat tot wat ik geef. Die boeken... ze worden via de uitgever verkocht volgens het 'printing on demand' systeem. Dat betekent dat de uitgever geen voorraad heeft en dus ook geen stapel recensie-exemplaren heeft liggen. Ik moet ze zelf ook kopen. Per boek verdien ik iets van € 1,10. Daar word je dus niet rijk van. Bovendien moet ik eerst 14 exemplaren verkopen om een recensie-exemplaar terug te verdienen. In het begin heb ik zo wel enkele boeken verspreid, onder het mom van investering. Maar ik ontdekte al snel dat dat niet werkte. Ik leek Sinterklaas wel. Maar dat kon degene die me die vraag gisteren stelde niet weten. Dus ik legde haar uit hoe het zat en dat waardeerde ze.
De waarde van 'Nee'
Geven vind ik zoveel gemakkelijker dan ontvangen. Mensen zeggen 'Dankjewel' en je blijft 'goede vrienden'. Dat dacht ik... totdat ik Wim leerde kennen. Wim is een (onder)handelaar. Van hem leer ik dat je soms pas serieus wordt genomen als je niet zonder meer 'Ja' zegt. Gratis is minder 'waard' dan iets waarvoor je een tegenprestatie hebt geleverd, waarvoor je betaald hebt. Als hij via Marktplaats iets wil verkopen en het lukt niet, maakt hij het soms duurder. En dan is het vaak zo verkocht. Té goedkoop is blijkbaar niet altijd aantrekkelijk.
Wat ik ook van Wim heb geleerd is dat hij, nu hij van mijn zorg afhankelijk is, me meer respecteert als ik af en toe tegen hem zeg: "Nee, nu help ik je niet." Als hij het dan persé wel wil, dan blijkt hij vaak heel creatief om het zonder mijn hulp toch voor elkaar te krijgen. Dat geeft hem dan weer een 'kick'. En mij ook, want dan kijkt ie me stralend aan, van 'kijk eens wat ik kan'. Soms is het kinderlijk eenvoudig om het zelf te doen, maar dan moet ik eerst wel even 'nee' zeggen en dat vind ik moeilijk. Ik wil geen ruzie......
Weerstand doet groeien
Wim leert me dus om weerstand te bieden. Weerstand tegen mijn eigen impuls om me op te offeren voor de lieve vrede, maar ook weerstand tegen zijn 'gemakkelijke vragen'. Of, erger nog, tegen mijn impuls om die vragen al te willen beantwoorden voordat ze zijn gesteld. Dan neem ik hem dingen ongevraagd uit handen. En het leuke... dat pikt hij dus niet. Dan wordt hij boos, of begint me opdrachtjes te geven die ik nu juist niét wil. Dan moet ik weer 'nee' zeggen. Soms lijkt dat allemaal op ruzie. Het gaat er bij ons soms best stevig aan toe. Ik smijt wel eens met een deur en Wim kan ongelofelijk fel uit de hoek komen. Maar... het doet ons allebei groeien. We worden allebei uitgedaagd om trouw te blijven aan onszelf. En het leuke.... daarom vinden we elkaar juist zo aantrekkelijk.
'Nee' zeggen en 'Ja' krijgen
Hoe moeilijk ik het soms ook vind... de keren dat ik 'Nee' zeg omdat het niet goed voelt, omdat het me meer kost dan het me oplevert, blijkt telkens weer dat ik er juist meer voor terug krijg. Soms is dat iets wat ik helemaal niet verwacht, niet had kunnen bedenken.
Wat het vooral oplevert is tijd en ruimte om 'Ja' te kunnen zeggen tegen dat wat ik wél graag wil. En in het geval van mijn partner Wim blijk ik hem juist daar het meeste mee te helpen.
Geven
Ik ben geneigd weg te geven. Spullen die ik wel kan missen, een helpende hand, goede raad etcetera. Mensen zeggen 'Dankjewel' en ik ben blij. Maar niet als het me teveel gaat kosten. Als wat ik ervoor ontvang niet meer in verhouding staat tot wat ik geef. Die boeken... ze worden via de uitgever verkocht volgens het 'printing on demand' systeem. Dat betekent dat de uitgever geen voorraad heeft en dus ook geen stapel recensie-exemplaren heeft liggen. Ik moet ze zelf ook kopen. Per boek verdien ik iets van € 1,10. Daar word je dus niet rijk van. Bovendien moet ik eerst 14 exemplaren verkopen om een recensie-exemplaar terug te verdienen. In het begin heb ik zo wel enkele boeken verspreid, onder het mom van investering. Maar ik ontdekte al snel dat dat niet werkte. Ik leek Sinterklaas wel. Maar dat kon degene die me die vraag gisteren stelde niet weten. Dus ik legde haar uit hoe het zat en dat waardeerde ze.
De waarde van 'Nee'
Geven vind ik zoveel gemakkelijker dan ontvangen. Mensen zeggen 'Dankjewel' en je blijft 'goede vrienden'. Dat dacht ik... totdat ik Wim leerde kennen. Wim is een (onder)handelaar. Van hem leer ik dat je soms pas serieus wordt genomen als je niet zonder meer 'Ja' zegt. Gratis is minder 'waard' dan iets waarvoor je een tegenprestatie hebt geleverd, waarvoor je betaald hebt. Als hij via Marktplaats iets wil verkopen en het lukt niet, maakt hij het soms duurder. En dan is het vaak zo verkocht. Té goedkoop is blijkbaar niet altijd aantrekkelijk.
Wat ik ook van Wim heb geleerd is dat hij, nu hij van mijn zorg afhankelijk is, me meer respecteert als ik af en toe tegen hem zeg: "Nee, nu help ik je niet." Als hij het dan persé wel wil, dan blijkt hij vaak heel creatief om het zonder mijn hulp toch voor elkaar te krijgen. Dat geeft hem dan weer een 'kick'. En mij ook, want dan kijkt ie me stralend aan, van 'kijk eens wat ik kan'. Soms is het kinderlijk eenvoudig om het zelf te doen, maar dan moet ik eerst wel even 'nee' zeggen en dat vind ik moeilijk. Ik wil geen ruzie......
Weerstand doet groeien
Wim leert me dus om weerstand te bieden. Weerstand tegen mijn eigen impuls om me op te offeren voor de lieve vrede, maar ook weerstand tegen zijn 'gemakkelijke vragen'. Of, erger nog, tegen mijn impuls om die vragen al te willen beantwoorden voordat ze zijn gesteld. Dan neem ik hem dingen ongevraagd uit handen. En het leuke... dat pikt hij dus niet. Dan wordt hij boos, of begint me opdrachtjes te geven die ik nu juist niét wil. Dan moet ik weer 'nee' zeggen. Soms lijkt dat allemaal op ruzie. Het gaat er bij ons soms best stevig aan toe. Ik smijt wel eens met een deur en Wim kan ongelofelijk fel uit de hoek komen. Maar... het doet ons allebei groeien. We worden allebei uitgedaagd om trouw te blijven aan onszelf. En het leuke.... daarom vinden we elkaar juist zo aantrekkelijk.
'Nee' zeggen en 'Ja' krijgen
Hoe moeilijk ik het soms ook vind... de keren dat ik 'Nee' zeg omdat het niet goed voelt, omdat het me meer kost dan het me oplevert, blijkt telkens weer dat ik er juist meer voor terug krijg. Soms is dat iets wat ik helemaal niet verwacht, niet had kunnen bedenken.
Wat het vooral oplevert is tijd en ruimte om 'Ja' te kunnen zeggen tegen dat wat ik wél graag wil. En in het geval van mijn partner Wim blijk ik hem juist daar het meeste mee te helpen.
Wat geweldig als je ziet wat het proces van heling heeft opgebracht tot nu toe voor jou en je man. Alles krijgt een nieuwe plaats binnen de relatie, zoals een voorjaarsschoonmaak, "eerst rommel voordat het opgeruimd is". Een frisse wind door de relatie, O, pardon, door het huis. Succes en sterkte!
BeantwoordenVerwijderen