Wat doet de medische wetenschap ons aan?

Soms heb ik van die gedachten die min of meer verboden zijn. Deze keer deel ik ze toch, want af en toe vraag ik me af waar  we eigenlijk mee bezig zijn. Hebben wij ons als mensheid allemaal ten dienste van de medische wetenschap gesteld?


Teveel mogelijk...
Vorige week ontmoette ik na langere tijd Mieke (48 jaar) weer. Ik leerde haar ongeveer vier jaar geleden kennen. Haar man had kanker en ze was naast haar werk best druk met de zorg voor hem. We dronken af en toe eens koffie samen en deelden onze gedoetjes met onze mannen. Ze verwachtte destijds dat haar man nog hooguit twee jaar te leven zou hebben. Ze had er af en toe al helemaal genoeg van haar leven 'op te offeren' voor hem. Ons contact verwaterde een beetje en toen we elkaar vorige week weer ontmoetten, dacht ik dat haar man inmiddels zou zijn overleden. Maar nee, hij leefde nog steeds. Ze zuchtte toen ze het vertelde. "Ja, zolang medisch nog steeds weer wat nieuws mogelijk is, grijpt hij elke strohalm aan. Vorige maand zat ik met hem in een ziekenhuis in Gent. Nee, beter wordt hij niet en zijn gedrag steeds onaangenamer, maar ik kan hem toch ook niet in de steek laten?". Zij was niet blij met de medische wetenschap die steeds maar meer mogelijk maakt. Die mogelijkheden maken voor haar een 'normaal' leven steeds meer onmogelijk. Zij voelt zich gevangene van de ziekte van haar man. Ze is niet de enige, maar dit is een onderwerp waar je niet over spreekt. We moeten vooral blij zijn dat de medische wetenschap steeds meer mogelijk maakt.


Wat vraag je van een partner, van de familie?
Mijn man leeft ook dankzij de mate waarin de medische wetenschap mensenlevens weet te redden. Hij had het herseninfarct zes jaar geleden niet overleeft als het stolsel in de hersenstam niet op kundige wijze was opgelost. Zonder de sondevoeding die hij nog elke dag tot zich neemt, houdt hij het ook niet lang vol. De beademing in de nacht helpt ook een handje mee. Ben ik daar dan niet dankbaar voor? Jazeker wel, maar soms ook helemaal niet. Dan zou ik gewoon weer 'vrij' willen zijn. Mijn eigen gang weer kunnen gaan, zonder zorgen. Soms vraag ik me af hoe mijn leven er uit zou hebben gezien als Wim niet voor de hemelpoort was weggehaald door de specialisten in het ziekenhuis. Ik heb er geen idee van, wellicht waren er dan weer andere hobbels op mijn weg gekomen. Ik weet het niet. Er zijn ook mensen die niet bij hun partner blijven na zo'n 'ongeluk'. Die gaan scheiden. Mieke en ik en vele anderen, wij blijven. Maar wat kost ons dat?


De grens
Mijn moeder is nu 83 jaar en krijgt steeds meer kwaaltjes. Op haar 48e kreeg ze al kanker en is daar snel en adequaat bij geholpen. Acht jaar geleden kreeg ze weer kanker, en ook daarbij werd ze goed geholpen. Zij leeft dus ook nog dankzij de medische wetenschap. Ze heeft ondertussen wel steeds meer mankementjes en meer zorg nodig. Die ouderdomsmankementjes had ze anders niet gehad. Hoeveel mankementjes ze nog wil verdragen? In hoeverre wil ze afhankelijk worden van anderen die voor haar zorgen? Ze heeft besloten bij een volgend vermoeden van kanker niet meer naar de dokter te gaan. Ook mijn Wim heeft aangegeven nooit meer gereanimeerd te willen worden. Dus mocht hij nog eens een infarct krijgen... ik bel geen 112 meer.


Als ik mensen om me heen zie worstelen met hun zieke familieleden, ouders met dementie, partners met niet aangeboren hersenletsel, met kanker. Kinderen die dag en nacht zorg en aandacht nodig en dus nooit zelfstandig zullen zijn .......  Deze zieke familieleden hebben allemaal hun leven te danken aan de ontwikkelingen in de medische wetenschap. Vaak zijn we daar blij mee. Maar soms denk ik.... wat doen ze ons aan?




Reacties

  1. Dag Cora,
    Je hebt (weer) op een meesterlijke wijze de strijd tussen liefde en waardering aan de ene kant en verantwoordelijkheidsgevoel en plichtsgevoel aan de andere kant duidelijk gemaakt. Zelf hoop ik dat de eerst genoemde kant altijd de overhand mag hebben. Maar anderzijds heb ik ook alle begrip voor diegenen, die dat niet kunnen volhouden. Ik weet helaas uit ervaring hoe zwaar het soms kan zijn.
    Hartelijk dank voor je bovenstaande discussiestuk en ik reken er op dat je het vast wel weer goed zult vinden dat ik het overneem naar de webkrant mantelzorgerbenjenietalleen.nl .
    Wim Klein (DCMN)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Wim en je mag het zeker plaatsen op je website!

      Verwijderen
  2. Hallo Cora,

    Ik vind het heel goed om hier over te schrijven. Gedachten en gevoelens komen op en zijn in mijn ogen nooit goed of fout. Ze zijn er gewoon. Juist als die gedachten en gevoelens, zoals je zelf schrijft "min of meer verboden zijn" is het naar mijn idee goed om ze te uiten.
    Nadine de Mooij - van Tiel

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Prima dat u dit bespreekt. De mantelzorgers van onze cliƫnten blijven doorgaan tot ze er zelf bij neervallen. Door de veranderingen snapt men het niet meer en trekt zich terug met alle gevolgen van dien. Ongelukken en mishandeling liggen op de loer. Soms eigenlijk wel te begrijpen als de druk zo groot wordt.
    Jan ' t Hoen Huize Wezup

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten