Ik ben er even niet!
"Ik ben er even niet", ik hoor het mijzelf regelmatig zeggen. Als ik er even niet ben, dan ben ik met mijn aandacht bij iets waarbij ik niet gestoord wil worden. Toen mijn kinderen nog klein waren, was ik er niet als ik in een boek verzonken was. Het kostte me trouwens jaren voor ik mezelf toestond om er niet te zijn voor mijn kinderen. Oh jawel, ik had een baan. Werkte 32 uur buitenshuis en vaak meer, maar dat gold niet als 'er even niet zijn'. Nee, voor mij was het belangrijk om mijn ei kwijt te kunnen in mijn werk. Daar was ik dus graag. Maar nu....
Vrij
Nu ben ik 56 en mijn kinderen redden zich prima zonder mij. Hun vader droeg overigens ook zijn steentje daaraan bij, ook al werkte hij minstens 40 uur per week. We scheidden toen de kinderen 11 en 13 jaar waren en de opvoeding ging verder in co-ouderschap. Voor mij ging daarmee een wereld open. Ik werd zelfs geacht er 3,5 dag per week even niet te zijn. Dat kostte me in eerste instantie nogal moeite. Wat doe je als je opeens zoveel 'vrije tijd' hebt? Ik bouwde een netwerk op met 'soortgenoten' en genoot van de vrijheid. Ik leerde ook mezelf weer kennen. En.... ik las eindeloos veel boeken, ongestoord. Ondertussen was ik voor mijn werk begonnen als zzp-er. Dat paste helemaal bij mijn pas verworven 'vrijheid'. Ook financieel was ik volledig zelfstandig.
Opnieuw zorgen
Na 7 jaren part-time 'kinderzorg', gingen de kinderen op zichzelf verder en ik trof een nieuwe man. Nog geen drie jaar later kon ik opnieuw gaan 'zorgen'. Nu niet voor kinderen maar voor Wim. Ik zegde mijn fulltime baan op om het mogelijk te maken dat hij weer thuis zou kunnen komen, met mijn zorg en aanwezigheid. Gek he? Toen mijn kinderen klein waren ging ik juist meer werken en nu doe ik het andersom.
Werk
De zorg voor mijn man werd mijn nieuwe 'werk'. En het feit dat ik het gedeeltelijk als 'werk' zie, en ook als 'werk' betaald krijg vanuit een PGB, maakt dat het oké is zo. Naast mijn 'werk' blijf ik ook gewoon zijn partner. We ervaren een gelijkwaardigheid, ook in financieel opzicht. Mijn nieuwe werk bestaat niet alleen uit de zorg voor Wim. Nee, ik moet nog steeds mijn ei kwijt in de maatschappij. En ik heb ontdekt dat dat van huis uit prima te doen is dankzij internet. En ook nu zeg ik weer: "Ik ben er even niet" als ik niet gestoord wil worden in waar ik mee bezig ben. En ook nu heb ik daar geen last van als ik voor een werkafspraak weg moet. Want dan ben ik er om 'legitieme' reden even niet. Maar als ik zomaar met een vriendin erop uit wil.... dan zeg ik weer: "Ik ben er even niet".
Moralistisch stemmetje
Voor mij plopt er dus een heel moralistisch stemmetje op dat zegt: "Als jij maar 'nuttig' bezig bent, mag je weg. Maar als dat niet 'nuttig' is, alleen maar voor jezelf, dan moet je je daarvoor verantwoorden. Maar naar wie eigenlijk?
Na mijn scheiding voelde ik me even een slechte moeder. Mijn eigen moeder vond ons zelfs slechte ouders omdat we niet beter ons best deden om bij elkaar te blijven. Maar een half jaar na onze scheiding zei mijn dochter: "Mam, jullie zijn allebei veel leuker nu. Gelukkiger en duidelijker." Haar broertje beaamde dit. Mijn schuldgevoel over mijn part-time moederschap verdween als sneeuw voor de zon.
Eigenwaarde
Als ik er een dag voor Wim niet ben geweest, hij zichzelf heeft moeten redden, met bepaalde dingen heeft moeten wachten tot ik er weer ben en dat eigenlijk maar zozo vindt, dan is hij blij als ik thuis kom. Even zegt hij nog: "Wat ben je laat". Maar zodra ik vertel wat ik heb mee gemaakt, hoe een bijeenkomst ging, wat ik nu weer heb gehoord.... dan is hij om. Dan breng ik leven in zijn wereld, en is hij trots op me omdat ik gewoon mijn eigen gang blijf gaan en me niet totaal opoffer voor hem.
WomenInc heeft alle vrouwen opgeroepen om er op 1 mei, de dag van de arbeid, even niet te zijn, en alle onbetaalde zorgtaken te laten liggen. Een dag om stil te staan bij je ideale werk-zorgbalans. Ik begin hem nu pas te begrijpen. Het gaat misschien nog niet eens zozeer om de hoeveelheid tijd die je in zorg of werk steekt, maar om de manier waarop je jezelf toestaat gelukkig te zijn met wat je (niet) doet. Opdat degenen waarvan jij denkt dat ze afhankelijk van je zijn zullen zeggen... Hè, hè, ze was er even niet, maar als ze er wél is, is ze veel leuker!
Vrij
Nu ben ik 56 en mijn kinderen redden zich prima zonder mij. Hun vader droeg overigens ook zijn steentje daaraan bij, ook al werkte hij minstens 40 uur per week. We scheidden toen de kinderen 11 en 13 jaar waren en de opvoeding ging verder in co-ouderschap. Voor mij ging daarmee een wereld open. Ik werd zelfs geacht er 3,5 dag per week even niet te zijn. Dat kostte me in eerste instantie nogal moeite. Wat doe je als je opeens zoveel 'vrije tijd' hebt? Ik bouwde een netwerk op met 'soortgenoten' en genoot van de vrijheid. Ik leerde ook mezelf weer kennen. En.... ik las eindeloos veel boeken, ongestoord. Ondertussen was ik voor mijn werk begonnen als zzp-er. Dat paste helemaal bij mijn pas verworven 'vrijheid'. Ook financieel was ik volledig zelfstandig.
Opnieuw zorgen
Na 7 jaren part-time 'kinderzorg', gingen de kinderen op zichzelf verder en ik trof een nieuwe man. Nog geen drie jaar later kon ik opnieuw gaan 'zorgen'. Nu niet voor kinderen maar voor Wim. Ik zegde mijn fulltime baan op om het mogelijk te maken dat hij weer thuis zou kunnen komen, met mijn zorg en aanwezigheid. Gek he? Toen mijn kinderen klein waren ging ik juist meer werken en nu doe ik het andersom.
Werk
De zorg voor mijn man werd mijn nieuwe 'werk'. En het feit dat ik het gedeeltelijk als 'werk' zie, en ook als 'werk' betaald krijg vanuit een PGB, maakt dat het oké is zo. Naast mijn 'werk' blijf ik ook gewoon zijn partner. We ervaren een gelijkwaardigheid, ook in financieel opzicht. Mijn nieuwe werk bestaat niet alleen uit de zorg voor Wim. Nee, ik moet nog steeds mijn ei kwijt in de maatschappij. En ik heb ontdekt dat dat van huis uit prima te doen is dankzij internet. En ook nu zeg ik weer: "Ik ben er even niet" als ik niet gestoord wil worden in waar ik mee bezig ben. En ook nu heb ik daar geen last van als ik voor een werkafspraak weg moet. Want dan ben ik er om 'legitieme' reden even niet. Maar als ik zomaar met een vriendin erop uit wil.... dan zeg ik weer: "Ik ben er even niet".
Moralistisch stemmetje
Voor mij plopt er dus een heel moralistisch stemmetje op dat zegt: "Als jij maar 'nuttig' bezig bent, mag je weg. Maar als dat niet 'nuttig' is, alleen maar voor jezelf, dan moet je je daarvoor verantwoorden. Maar naar wie eigenlijk?
Na mijn scheiding voelde ik me even een slechte moeder. Mijn eigen moeder vond ons zelfs slechte ouders omdat we niet beter ons best deden om bij elkaar te blijven. Maar een half jaar na onze scheiding zei mijn dochter: "Mam, jullie zijn allebei veel leuker nu. Gelukkiger en duidelijker." Haar broertje beaamde dit. Mijn schuldgevoel over mijn part-time moederschap verdween als sneeuw voor de zon.
Eigenwaarde
Als ik er een dag voor Wim niet ben geweest, hij zichzelf heeft moeten redden, met bepaalde dingen heeft moeten wachten tot ik er weer ben en dat eigenlijk maar zozo vindt, dan is hij blij als ik thuis kom. Even zegt hij nog: "Wat ben je laat". Maar zodra ik vertel wat ik heb mee gemaakt, hoe een bijeenkomst ging, wat ik nu weer heb gehoord.... dan is hij om. Dan breng ik leven in zijn wereld, en is hij trots op me omdat ik gewoon mijn eigen gang blijf gaan en me niet totaal opoffer voor hem.
WomenInc heeft alle vrouwen opgeroepen om er op 1 mei, de dag van de arbeid, even niet te zijn, en alle onbetaalde zorgtaken te laten liggen. Een dag om stil te staan bij je ideale werk-zorgbalans. Ik begin hem nu pas te begrijpen. Het gaat misschien nog niet eens zozeer om de hoeveelheid tijd die je in zorg of werk steekt, maar om de manier waarop je jezelf toestaat gelukkig te zijn met wat je (niet) doet. Opdat degenen waarvan jij denkt dat ze afhankelijk van je zijn zullen zeggen... Hè, hè, ze was er even niet, maar als ze er wél is, is ze veel leuker!
Reacties
Een reactie posten