Bang voor de angst!

Mijn moeder van inmiddels 89 jaar zei altijd: "De mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest."
Gisteren belde ik haar om te vragen hoe het met haar gaat in deze Coronatijden. "Tja, niet zo leuk al dat gedoe met het virus", zegt ze. "Die lege schappen die ik op TV zie, doen me aan de oorlog denken, dat maakt me bang." Vorige week was ik nog bij haar, we wonen 200 km van elkaar verwijderd. We spraken toen over wat als zij of mijn man besmet zouden raken met Corona. Allebei volgens de medische statistieken 'kwetsbaar'. Ze waren er nogal laconiek onder. "Als het zo moet zijn dan is dat zo, ik zal toch ooit eens doodgaan", zei mijn moeder. Ze leeft al een paar jaar in een soort van thuisquarantaine vanwege haar kwalen die haar steeds meer immobiel maken en haar verminderde behoefte om er sowieso nog op uit te gaan.

Alleen sterven?
Ik lees berichten uit Italië, over mensen die zonder hun naasten om zich heen moeten sterven om uitbreiding van het virus in te dammen. Alleen sterven en begraven worden. Wat een eenzaamheid en wat een traumatiserende ervaring voor de familie. Ik heb vannacht besloten om dat met mijn moeder niet te laten gebeuren als zij ziek mocht worden. Verbod of niet, ik laat haar niet alleen sterven!

Waar zijn we bang voor?
De maatregelen en reacties om verspreiding van het virus te voorkomen boezemen mij meer angst in dan het virus zelf. De gevolgen hiervan zullen groter zijn dan die van het virus zelf. Waarom maakt dit virus ons zo bang?

Zijn we bang voor de dood?
Zijn we bang dat we geen controle meer hebben over het leven van onszelf of de ander?
Zijn we bang afwijkend gedrag te vertonen en lopen daarom maar mee met de kudde?
Zijn we bang voor onze dierbaren?

Wat ik wel weet is dat bange mensen gekke dingen doen. En dat is wat mij beangstigd!

Laat je niet gek maken!