Lentekriebels in tijden van Corona

Alles is anders

Het is nog maar een week geleden dat mijn dochter nog vol goede moed voor een skivakantie naar Frankrijk vertrok. Ze hadden met een man of 10 een huisje gehuurd. Spelletjes mee, voor het geval dat de skiliften en pistes gesloten zouden worden. Bij aankomst hebben ze nog pizza gegeten in een pizzeria. De dag erop gingen de pistes dicht. Maandagavond hield premier Rutte een toespraak waarin duidelijk werd hoe erg het was en dat verdere maatregelen zeker vielen te verwachten. Een paar uur later sprak president Macron het franse volk toe met nog verdergaande maatregelen. Je mag je huis niet uit als het niet strikt noodzakelijk is. De volgende dag reed mijn dochter weer naar huis. Een bijzonder ervaring rijker, want reizen in Coronatijden is niet als anders.

Mijn partner Wim voelt zich niet kwetsbaarder dan anderen. "Als ik ziek word dan heb ik gewoon pech gehad", is wat hij zegt. We gaan ook nog naar vrienden op bezoek, waar we elkaars fysieke nabijheid mijden. Heel gezellig en fijn om onze ideeën over de toestand met elkaar te delen.

Speenkruid als kleine zonnetjes

Ook ga ik nog gewoon naar de winkel. Alleen het wc-papier en de zeep zijn uitverkocht. Ik neem wel een extra brood en kattenvoer mee. De sfeer in de winkel is apart. Iedereen loopt toch een beetje met een boog om elkaar heen. De strepen op de vloer bij de kassa wijzen op het houden van afstand. Buiten staat een oudere vrouw naast haar fiets. "Het is bijzonder he?", zegt ze, "Ik ben al 78 maar ik blijf er niet om thuis. Zo lang ik nog kan blijf ik gewoon zelf mijn boodschappen doen. Ik moet er niet aan denken om er niet meer uit te kunnen. Morgen word ik 79 en mijn dochter die in de zorg werkt wou komen. Ik heb tegen haar gezegd, blijf jij maar weg! Ja, ze hoest al drie weken maar werkt toch gewoon door omdat het moet. Niet getest en toch moet ze gewoon doorwerken met die ouderen. Is het niet erg?".  Ik schrik van het verhaal van deze vrouw. Ik wens haar een fijne verjaardag en dat ze nog lang zelf haar boodschappen mag doen. Bij thuiskomst was ik eerst mijn handen. Ik vertel Wim van mijn ervaringen en hoe heerlijk ik het vind om naar de winkel te fietsen en mensen te ontmoeten. Onderweg groet iedereen namelijk ook heel vriendelijk. Het is bijzonder deze aparte atmosfeer te ervaren. "Ik ga niet hamsteren, want zelfs als we in de rij zouden moeten staan om de winkel in te mogen, wil ik die sfeer meemaken", zeg ik tegen Wim.

Weerbaar

In de loop van de week worden steeds meer bijeenkomsten en afspraken afgezegd, maar op woensdagavond gaat de Qigong les wel door. In aangepaste vorm dat wel. Niet meer in de sporthal want die is gesloten. Wel in een aparte ruimte waar we voldoende afstand tot elkaar kunnen houden met een kleiner clubje. Ik vind het fijn. Door de Qigong voel ik me meer in balans. Met Qigong doe je ademhalingsoefeningen en bewegingen om je energetische systeem te versterken en weerbaarder te maken tegen ziektes. In Coronatijden heel erg nodig zou je zeggen. Ook in de Qigong les was de sfeer bijzonder.

De hommels vliegen alweer 

Donderdagmiddag werk ik in het hospice. Ook daar gepaste afstand en schone handen. De 'gasten' hoeven we niet extra te beschermen, zij zijn niet in het hospice om beter te worden. Wel moeten we een beetje extra letten op elkaar. Veel van de vrijwilligers werken ook nog gedeeltelijk in de zorg, of behoren tot de groep 'ouderen'. Ik werk er nog lekker in de tuin en spreek met de mevrouw die ook graag buiten is. Ingepakt in dekens zit ze graag uren op het terras onder de overkapping. Ze rookt er haar shagjes, maar geniet ook erg van de buitenlucht. "De lente hangt in de lucht" zegt ze, "voel je het ook zo?". Ja, ik voel het ook zo.
Er worden donderdag al verpleeghuizen gesloten voor bezoek, ook van familie. Wat boffen deze mensen dat ze in het hospice verblijven. Zij kunnen nog bezoek ontvangen, waarbij we proberen de wegen van bezoek en andere mensen zoveel mogelijk van elkaar te scheiden. Ze hoeven in ieder geval niet alleen te zijn en alleen te sterven.
's Avonds op TV hoor ik de boodschap dat alle verpleeghuizen in Nederland op slot gaan. Mensen mogen geen bezoek meer ontvangen en zijn volledig aangewezen op verzorgenden. Medewerkers  die nog wel naar huis gaan en ook verkouden kunnen zijn. (ik moet denken aan het gesprek met de vrouw bij de supermarkt). Gelukkig zijn er bloemen, kaartjes, muziek, lieve mensen die aan iedereen denken.
Die avond geef ik me op als vrijwilliger voor de Luisterlijn, omdat ik de eenzaamheid, paniek, depressie en angst om zich heen voel grijpen. Ik verspreid overal hartjes.

Acceptatie

Mijn moeder van 89 bel ik deze week ook vaker dan anders. Ze is blij dat ze gewoon in haar eigen huis zit. Tafeltje dekje brengt nog haar maaltijd en de buren doen een boodschapje. Ook de thuishulp komt nog elke dag de steunkousen aandoen. In feite is haar leven niet anders dan eerder. Ze komt al tijden niet meer verder dan de het einde van het tuinpad. Toch ervaart ook zij de bijzondere atmosfeer. Op de TV doen de lege schappen haar aan de oorlog denken. Dat maakte haar even bang, maar dat is nu weer over. Ze is blij met de toespraken van Rutte en de koning. "Het is een bijzondere tijd", zegt ze "en het is mooi hoe ze op de TV nu allerlei andere programma's uitzenden." Ze geniet nog meer dan anders van DWDD. Vandaag vraag ik haar of ze bang is. "Nee, ik ben niet bang, waar zou ik bang voor moeten zijn? Als ik ziek word heb ik pech, maar ik zal toch een keer dood gaan."

Ik ben blij met zo'n moeder. Blij met mijn kinderen en mijn partner. Blij omdat zij die me dierbaar zijn, niet banger zijn dan ik. Wij hebben er vertrouwen in dat het goed komt, wat er ook komt. Dat gevoel geeft vrijheid. Ruimte voor nieuwe dingen. Het is lente!