Wij weten het.... geen IC

Mijn partner Wim (65) slaapt elke nacht met beademing. Gewoon thuis. Nadat ik het apparaat op de tracheacanule in zijn luchtpijp heb aangesloten, vallen we samen op het ritme van 14 ademhalingen per minuut in slaap. Zo gaat het al 11 jaar, nadat hij een infarct in de hersenstam ternauwernood overleefde. Hij lag toen 3 maanden op de IC. Gelukkig mocht ik gewoon naast zijn bed zitten, zijn hand vasthouden. De beademing in de nacht bleef nodig, gelukkig kon dat ook thuis.

Beademen

Toen kwam Corona en de IC-crisis. Het eerste wat Wim zei:"Ik heb in ieder geval al een ademapparaat." Ja, en mij, zijn zoon of dochter om het te bedienen. In de zorg is dat beademen een 'voorbehouden handeling' die alleen door speciaal daarvoor opgeleide verpleegkundigen mag worden uitgevoerd. Op een gewone verpleegafdeling kan hij dus met zijn apparaat niet terecht.

"Wat wil jij?"

We kijken deze zondag samen naar Buitenhof op TV. Het gesprek met een arts gaat over de noodzaak om al voordat je eventueel Corona krijgt te bespreken of je sowieso wel naar een ziekenhuis of een IC wilt. Of het niet fijner is om thuis ziek te zijn en eventueel te sterven. Vraag is wel wie er dan voor je zorgt. Ik vraag Wim wat hij wil. Hij wil wel naar het ziekenhuis maar niet op een IC. We praten verder en ontdekken al pratend dat dat helemaal geen optie is. Hij moet vanwege de beademing sowieso naar een IC zodra hij in een ziekenhuis opgenomen wordt. En dan zal hij vanwege zijn verdere handicaps sowieso niet opgenomen worden. Dus dat is duidelijk. "Gelukkig heb ik thuis altijd nog mijn eigen ademapparaat" is zijn reactie.

Vervolgens hebben we het over mij. Ik kan natuurlijk ook Corona krijgen en heel ziek worden. Ik wil gewoon thuis ziek zijn. En als het heel erg wordt... dan ga ik gewoon thuis dood. "Dan gaan we samen", zegt Wim. Hij had net een overlijdensadvertentie gelezen van een stel dat samen uit het leven was gestapt.

Ik besluit voor de zekerheid mijn moeder van 89 jaar ook te bellen om te vragen wat ze wil. Ze kijkt altijd naar Buitenhof, ik ben sowieso benieuwd wat zo'n gesprek op TV met haar doet.

Ze heeft nog steeds elke ochtend hulp van de thuiszorg bij het aantrekken van haar steunkousen. Ook haar wekelijkse douchebeurt ging nog gewoon door. Alleen wordt haar maaltijd van 'Tafeltje dekje' nu bezorgd door jonge jongens in plaats van de bejaarde vrijwilligers. Ze vindt het bijzonder hoe het virus om zich heengrijpt over de hele wereld. Dit heeft ze nog nooit meegemaakt. Ze is niet bang. 

We hebben het over het gesprek in Buitenhof. Ze wil ook het liefst gewoon thuis in haar eigen bed dood gaan. Ze wil niet naar een ziekenhuis. Ik beloof nog naar haar toe te komen om voor haar te zorgen als ze ziek wordt. "Als je Corona krijgt kan het snel gaan", zegt ze. "Dan kruip ik in mijn bed en ga ik gewoon dood. Ik vind 89 jaar wel genoeg."

Zullen ze wel luisteren?

We zullen wel zien hoe het gaat. Ik vind het fijn dat we het er met elkaar over kunnen hebben. 

Nu is nog mijn enige angst dat ze mijn moeder toch nog naar het ziekenhuis gaan brengen. Ik hoop dat haar huisarts voordat ze eventueel ziek wordt, de vraag of ze dat wel wil aan haar voorlegt.