Geen goede voornemens

Weet jij nog wat je je begin 2010 voornam voor dat jaar? Ik niet. Ik denk eigenlijk dat ik me niets voorgenomen heb en als dat zo is dan is me dat goed bevallen. Ho wacht, er was wel iets. Ik wilde mijn boek: 'Mag ik ook voor mezelf zorgen?' snel afmaken.
Dat schrijven werd een worstelpartij van 200 naar 98 pagina's en op een goed moment was ik mijn eigen boek voorbij. Het voelde als verleden tijd en ik wilde daar niet steeds weer naar terug.
Wel heb ik er van geleerd dat mijn boodschap het best overkomt als ik vertel over mijn eigen ervaringen, observaties en ideeen. Ook heb ik geleerd dat ik dat het beste kan op het moment dat iets actueel aan de orde is of er wanneer mij een vraag wordt gesteld. Dus... korte verhalen, columns, een bijdrage aan het oplossen of verhelderen van een actuele vraag, concretiserende vragen stellen, daar ben ik op mijn best. En toch.....

Snelweg als dwaalspoor
Toch denk ik nog steeds dat ik meer moet doen. Ik blijf zoeken naar wegen om sneller die betere wereld voor elkaar te krijgen. Een wereld waar liefde regeert in plaats van angst.
En zo zat ik de dag na kerst bij een mij tot dan onbekende Tineke aan de keukentafel bij de houtkachel. Eerst was er thee, toen Gluhwein. Een plek om nooit meer weg te gaan.
Tineke wordt 67, en is nog volop aan het werk. Heeft een ruimte die ze verhuurt aan groepen, net als ik. En het blijkt dat we eenzelfde levensvisie hebben, dezelfde overtuigingen en een zelfde passie voor 'het systeem'.
Dat wil zeggen.... voor het minimaliseren er van. We willen allebei een samenleving waarin mensen met voldoening 'samen leven' en er als vanzelfsprekend voor elkaar zijn als dat nodig is. Zonder dat dat allemaal via een systeem geregeld is en aangestuurd wordt. Vol bewondering luister ik naar haar verhaal over de realisatie in haar regio van 'Vraaggestuurde zorg, in plaats van aanbodgestuurde zorg'.
Opeens kom ik erop te vertellen wat ik nou het allerliefst zou willen. Ik wil mensen inspireren beter voor zichzelf (en daarmee voor een ander) te zorgen door te vertellen over mijn ervaringen naar aanleiding van het herseninfarct van mijn partner. Op het moment dat ik het uitspreek schieten mijn ogen vol. Voor mij een teken dat het waar is. Maar het is tegelijk ook zo simpel, want ik doe het namelijk al.
Maar omdat ik steeds weer vind dat het allemaal niet snel genoeg gaat, ga ik op zoek naar snelwegen en raak het zicht op mijn eigen karrespoor telkens weer een beetje kwijt.

Leef-tijd
De volgende dag ontvang ik van iemand anders een plattegrond. Een plattegrond met daarop een landschap bestaande uit mogelijkheden, communities, wederkerigheid, zelfbeschikking, karresporen,  nieuwe zekerheden en bergen van vitaliteit. De plattegrond heeft als titel 'Een nieuwe oude dag'. Nu laat mijn oude dag dan maar vandaag beginnen. Want wat is oud als je je van binnen nog steeds maar 26 voelt?
Hoe is het met jouw leef-tijd?