Live en snel
Op maandagochtend werd ik gebeld door iemand van de redactie van het programma. Na een lang gesprek vroeg ze of ik zaterdag als tafelgast aan het programma wilde deelnemen. En donderdag zat ik met een redactrice hier thuis van alles over mijn leven met Wim door te nemen. Zaterdagavond ging ik met mijn kinderen naar Amsterdam vanwaar het programma werd uitgezonden. Het gesprek ging razendsnel en ik was helemaal verbaasd toen Arie de kijkers toesprak dat het programma was afgelopen. Wat zijn 40 minuten maar kort.
'Zorgen voor' als verrijking
Thuisgekomen had Wim zijn spanning voor het programma op zijn manier verwerkt. Hij wil dan dingen doen en regelen. Maar omdat hij dat niet allemaal meer zelf kan, had hij in dit geval mij daarbij nodig. Hij vroeg mij of ik dat meteen nog maar even wilde gaan doen. Mijn hoofd stond daar totaal niet naar. We hadden een behoorlijke aanvaring en ik voelde me verdrietig.
De volgende ochtend was dat er nog steeds. Ik vertelde Wim waarom ik nog steeds zo verdrietig was. We hadden een verhelderend gesprek. En toen opeens kwam ik tot het inzicht waarom ik mijn zorg voor Wim niet als zwaar ervaar.... ik geef me over aan de situatie waar we ons in bevinden.
Dat betekent dus niet dat alles vanzelf gaat. Juist helemaal niet. Het betekent dat ook goed voor mezelf moet zorgen.
En dat is wat de hele situatie zo waardevol maakt. Door Wim serieus te blijven nemen als mens en partner, en me niet zomaar te voegen naar het reduceren van zijn gevoel van 'machteloosheid', versterken wij elkaar.
Ik leer beter op te komen voor mezelf en hij leert op een andere manier om te gaan met zijn gevoel van 'machteloosheid'. Op zo'n manier kan 'zorgen voor' een verrijking zijn. Maar je moet er wel wat voor doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten