Als beelden gaan spreken....

Vorige week vroeg een kennis die onderwijzeres is aan me: "Weet jij wat een beelddenker is?". Dat woord 'beelddenken was wel eens vaker bij me langsgekomen, maar nog niet echt blijven 'kleven'. Deze keer was het anders. Ik zei: "Ik denk dat ik een beelddenker ben." "Hoe weet je dat?", vroeg ze. Ik moest denken aan de vragen die ik mezelf soms stel en al tekenend beantwoord. Hoe ik daar dan 'houvast en overzicht' in vind. Ik bedacht me opeens ook dat de wiskundeleraar op de middelbare school het opmerkelijk vond dat ik als meisje zo goed was in stereometrie en hoe ik het fenomeen worteltrekken pas écht begreep toen mijn dochter vertelde hoe zij dat op de Montessorischool leerde. De wortel is gewoon één zijde van een vierkant, ik zag dat voor me.

Beelddenken
Deze keer liet het woord 'beelddenken' me dus niet meer los. Ik ging op zoek en vond al Googelend van alles. Het schijnt dat wij eigenlijk als 'beelddenker' geboren worden en langzaamaan 'vertalen'. Als we eenmaal naar school gaan en leren lezen en schrijven raakt het beelddenken steeds meer op de achtergrond. We worden (ook) taaldenkers. Maar niet iedereen is daar even goed in. En ik moet weer denken aan de Spaanse les die ik op mijn dertigste ging volgen. We moesten rijtjes woorden leren. En de 'juf' overhoorde dat ook nog. In een rijtje. Ik kon het niet en wat voelde ik me dom. Ben er ook mee gestopt, maar als ik nu die Spaanse woorden in hun context hoor, kan ik het best redelijk volgen. Blijkt typisch voor een beelddenker. Heerlijk die (h)erkenning.

Van beeld naar woord
In onze talige wereld is het soms best lastig om de kwaliteiten van 'beelddenkers' te zien en te waarderen. Gelukkig wordt alles steeds visueler en krijgen plaatjes en beelden meer betekenis. Tot zo'n 20 jaar geleden was ik stil en enigszins teruggetrokken. Totdat een leidinggevende tegen me zei: "Jij ziet en voelt de dingen heel goed, maar als je het niet kunt vertellen kunnen we er niets mee." Ik werd getriggerd. Twee jaar later diende zich een cursus aan: 'Luisteren naar je innerlijke stem'. Ik vroeg daar of ik mijn gevoel kon leren verwoorden. Ja, dat kon.... Er ging een nieuwe wereld voor me open. Ik kwam weer in contact met mijn verbeelding en vond er woorden bij. Het ging steeds beter. Van stil en teruggetrokken werd ik langzaamaan een 'uitgesproken' type.

Transitie verbeeld
En nu, nu zie ik de waarde van mijn vermogen om mijn verbeeldingskracht met woorden te kunnen combineren. Toen ik de vraag kreeg om te spreken op het Transitiecongres in november, kreeg ik enkele stellingen voorgelegd. Ik merkte dat ik het antwoord beter kon tekenen. Ik tekende de situatie nu, en de situatie waar we naar toe gaan. Het werd me helemaal duidelijk. Al eerder had ik eens op die manier een hele serie vragen over 'gebiedsontwikkeling' beantwoord. Die plaatjes zijn toen met toevoeging van enkele woorden opgenomen in een boek.

Dit zijn de transitieplaatjes

Situatie nu:

Hier zie je waar we nu zijn. Overheersende, verkokerde instituties (de grijze bollen met zwarte rand) die een grauwsluier leggen op de samenleving. Mensen (de gekleurde bolletjes) raken hun kleur kwijt en klonteren op zoek naar die kleur, samen. Wij-zij denken.






Waar we naar toe gaan:

Hier zie je waar we volgens mij uiteindelijk naar toe gaan. De instituties verdwijnen in hun huidige vorm. Daarvoor in de plaats komen een soort van 'knooppunten' (de blauwe stippen) die zich willekeurig met elkaar verbinden. Die knooppunten kunnen ook burgerinitiatieven zijn. De grauwsluier verdwijnt, mensen krijgen weer 'kleur' en verspreiden zich weer onder andere kleuren. Dit is weer 'Samen-leven'.



Op basis van zulke tekeningen kan ik bewegingen in de maatschappij herkennen en benoemen. Het biedt me houvast in onze wereld.

Wat zie jij?








Reacties

  1. Cora,wat een mooi aansprekend blog ! Dank dat je me er op attent maakte. Ik denk dat ons beider beelddenken zeker een klik heeft gegeven. Wat ik zie in jouw beelden; de witte bolletjes zijn de etiketten, we plakken overal etiketten, labels op. Dat zit het in een hokje en kunnen we het duiden en daardoor zien we de rest, de ander niet werkelijk maar alleen het labeltje. De tweede tekening is inderdaad de verbinding, weer zichtbaar door het verwijderen als het ware van de labeltjes. Wat ik er ook in zie is dat het eerste beeld weergeeft wat er bij jonge beelddenkertjes gebeurt als ze niet met rechts mogen denken en (nog) niet met links kunnen denken. Als ze zichzelf toestemming hebben gegeven dat ze wel met rechts mogen denken dan ontstaat er ineens verbinding tussen beide hersenhelften. Prachtig blog en prachtige beelden dus.
    Groet
    Maarten Smit

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten