De menselijke dokter

Het gaat goed

Volgens afspraak word ik ruim twee weken na mijn baarmoederoperatie gebeld voor de uitslag van weefselonderzoek. Of er uitzaaiingen zijn en of er nog verdere behandeling zoals bestraling nodig is. Ik zeg tegen iedereen die daar naar vraagt, dat ik daar eigenlijk niet zo mee bezig ben. Ik wil eerst dat de wond geneest en ik weer gewoon kan bewegen. Wandelen, fietsen.. ik wil weer in mijn kajak!
Rond een uur of 5 in de middag gaat de telefoon en word ik gebeld door de zogenaamde behandelende arts. Ik heb hem echter nog nooit eerder gezien of gesproken. Hij vraagt een beetje hoe het gaat. Dan vertelt hij dat het allemaal schoon is. Ik hoef niet te worden bestraald en er is geen verdere behandeling nodig. Ik ben zoooo opgelucht. Nu merk ik dat ik onbewust wel degelijk gespannen was voor deze uitslag. Ik hield rekening met een natraject met bestraling. Opeens valt dat weg. Ik kan weer vooruit kijken. Er is nog wel een zes weken controle om te kijken of alles goed is hersteld. Maar dat vind ik niet erg. 

De volgende dag pak ik de fiets en rijd naar de lekkerste bakker. Ik haal mezelf een heerlijk brood en zie verrukkelijke taartjes staan. Ik vraag aan de verkoopster hoe ze smaken. Vol liefde beveelt ze me een citroen merengue taartje aan. Ik vertel haar dat ik mezelf daar op tracteer vanwege de goede uitslag. "Hier krijg ik kippenvel van", zegt ze. "Zo mooi dat u dat zichzelf gunt. Het is goed om ook lief te zijn voor jezelf." Samen schieten we vol. Blij van zoveel medemenselijkheid fiets ik naar huis. 

Aandacht voor de mens achter de patiënt

Vier weken later ga ik voor controle naar het ziekenhuis. Dokter B. is de warme en lieve gynaecoloog die mij zo prettig in narcose deed glijden en er was toen ik weer bijkwam. 
Ik loop de kamer binnen en het eerste wat ze zegt is: "Wat ben jij al goed hersteld!" Ik ben verrast. Ze heeft me nog geen vraag gesteld. Blijkbaar kunnen goede dokters aan je neus zien hoe het met je gaat. Ik hou daar van.
"Ik heb vandaag een arts in opleiding erbij, vind je dat goed?", vraagt ze. Ik zie een jongeman naast haar zitten en heb geen bezwaar tegen zijn aanwezigheid. "Hoe gaat het?" vraagt ze vervolgens.
Ik vertel hoe goed het gaat. Dat ik alles alweer doe en helemaal geen pijn meer heb. Ook kwa conditie voel ik me alweer de oude. Ik vertel haar hoe goed het me heeft gedaan hoe ze me naar de narcose begeleidde en hoe fijn ik het vond dat ze speciaal nog even bij me kwam kijken op de verkoeverkamer. Ze was al vrij en ik herinner me haar blauwe trui. Zij herinnerde zich het ook nog. Ze zegt dat ze het fijn vindt dit te horen. 
Dan vertel ik dat ik zo boos ben geworden toen ik na twee dagen 'medisch technisch' gezien naar huis moest, maar daar emotioneel nog niet klaar voor was. Dat ik heb gesmeekt nog één dag in alle rust en stilte daar op die kamer weer tot mezelf te mogen komen. Ze schoof naar het puntje van haar stoel en wilde er alles van weten. "Ik ga hier een notitie van maken" zei ze. "Ik vind dat we beter rekening moeten houden met de totale leefsituatie van de patiënt. Zodra jij thuiskomt sta je in de 'alertstand', er wordt automatisch een beroep op je gedaan. Jij hebt ook rust nodig. Ik vind dat we beter rekening moeten houden met de leefsituatie van de patiënt." Ik ben zo blij dit te horen. 
Zonder handenschudden nemen we afscheid. Corona is er nog steeds. Het liefst zou ik haar met een knuffel bedanken voor haar warme menselijkheid.

Het goede voorbeeld ter inspiratie

Twee dagen later word ik gebeld door de arts in opleiding. "Mag ik u nog wat vragen stellen?" vraagt hij.
"Het gesprek bij dokter B. heeft veel indruk op me gemaakt. Ik moet voor mijn studie een verslag schrijven over iets wat indruk op me heeft gemaakt. De bijzondere manier waarop dokter B. met haar patiënten omgaat vind ik inspirerend en speciaal in het gesprek met u. Ik vind het belangrijk dat je als arts ook vanuit het perspectief van de patiënt kijkt."  We spreken nog zeker drie kwartier. 
"Ik vind het inspirerend u zo te spreken", zegt hij. "In dit telefoongesprek met u leer ik meer over patiëntperspectief en het belang om ook naar de leefsituatie te kijken, dan dat ik tijdens mijn studie heb geleerd." 



Reacties