Cora Postema

Weet jij nog wat je je begin 2010 voornam voor dat jaar? Ik niet. Ik denk eigenlijk dat ik me niets voorgenomen heb en als dat zo is dan is me dat goed bevallen. Ho wacht, er was wel iets. Ik wilde mijn boek: 'Mag ik ook voor mezelf zorgen?' snel afmaken. Dat schrijven werd een worstelpartij van 200 naar 98 pagina's en op een goed moment was ik mijn eigen boek voorbij. Het voelde als verleden tijd en ik wilde daar niet steeds weer naar terug. Wel heb ik er van geleerd dat mijn boodschap het best overkomt als ik vertel over mijn eigen ervaringen, observaties en ideeen. Ook heb ik geleerd dat ik dat het beste kan op het moment dat iets actueel aan de orde is of er wanneer mij een vraag wordt gesteld. Dus... korte verhalen, columns, een bijdrage aan het oplossen of verhelderen van een actuele vraag, concretiserende vragen stellen, daar ben ik op mijn best. En toch..... Snelweg als dwaalspoor Toch denk ik nog steeds dat ik meer moet doe...

Weijland, Nieuwerbrug Buiten is alles wit. Als ik bij opstaan uit het raam kijk zie ik de overburen hun auto uitgraven. Wil ik er ook nog uit vandaag? De kortste dag is dichtbij. Velen hebben al kerstvakantie. De luchthavens en (spoor)wegen zijn verstopt. Ik moet denken aan het liedje van Jenny Arean: "Vluchten kan niet meer!". Nee, vluchten kan niet meer, ik zou niet weten waar naar toe. Ik zou trouwens niet weten waar voor. Al een paar weken heb ik het gevoel dat de wereld een beetje aan me voorbij gaat. Vraag me regelmatig af waar iedereen zich eigenlijk zo druk om maakt. Ligt er sneeuw, klaagt men. Ligt er geen sneeuw klaagt men ook. Het is nooit goed. Maar in feite gaat het helemaal nergens over. Ja, over het feit dat we de illusie hebben dat het leven maakbaar en beheersbaar is, maar wat steeds weer niet zo blijkt te zijn. Gewoon omdat er veel sneeuw valt, of omdat iemand al jaren geleden was veroordeeld wegens kinderporno en toch nog steeds gewoon zijn gang kon...

De afgelopen week nam ik deel aan een bijzondere discussie in een Linkedin groep van het Dutch Health Network  over de vraag naar de eventuele noodzaak van voedingssuplementen. Ooit werd ik dietist, maar voedingssuplementen boeien me niet echt meer. Maar... toch zat ik in die discussie. Er was iets wat me triggerde en ik wilde weten wat dat was. In de discussie probeerden de deelnemers elkaar te overtuigen van de waarheid en steeds werd gevraagd naar wetenschappelijk bewijs. Maar sommige dingen, zoals mijn kalktabletjes tegen wintertenen, werken gewoon zonder wetenschappelijk te zijn bewezen. Moet je zonder wetenschappelijke bewijs dan maar zeggen dat het niet bestaat? Wat is waarheid? Dan is er afgelopen vrijdag in mijn 'krachtcentrale' een workshop 'de eenvoud van het loslaten' . Begeleider Gerrit van der Heide nodigt me uit om gewoon lekker als deelnemer mee te doen, maar ik reageer met: "Joh, ik heb al zoveel losgelaten, ik beperk mij tot de rol van gastvrou...

Vorige week bezocht ik de inspiratiebijeenkomst Eigen kracht en Liefde in de gezondheidszorg, georganiseerd door Zorginspiratie Nederland bij TNO Kwaliteit van Leven. Ik had geen idee wat ik er moest verwachten. Ik meldde me twee dagen daarvoor aan omdat de aankondiging opeens over mijn netvlies kwam en de titel me triggerde. Wat me ook triggerde was de licht techneutische uitstraling. Mijn beide hersenhelften werden hiermee gestimuleerd; dan kun je toch niet anders dan gewoon GAAN! Karlien maakt het verschil Een aantal inleiders vertelde in 5 minuten hun Eigen kracht ervaringen. Mooi, vooral als er een verhaal werd voorgelezen waarin een 'client' zijn/haar verhaal vertelt. 't Was wel een beetje zoeken naar de Eigen kracht van de inleiders. Die was meer zichtbaar buiten de presentatie. Maar toen kwam Karlien Bongers met haar verhaal. Van de wereldverbeteraar die arts werd, stoer wilde zijn en dus chirurg werd, maar zichzelf tegenkwam...

De afgelopen week discussie in de Tweede Kamer over de begroting voor gezondheidszorg. Ik word moe van dat gedoe over beetje minder hier en een beetje minder daar. En dan een discussie over rollators al dan niet in het basispakket. Net of het daarom gaat. Ik heb behoefte aan een duidelijke visie op een gezonde samenleving en wat daarvoor nodig is. Wat dat vraagt van ons als burger en zorgprofessionals. Zicht op wat daarvoor nodig is. En stippel dan een pad uit om van de verstikkende en inefficiente systeemrealiteit naar een gezonde samenleving te komen. Gezond mag dan van mij ook best met ziekte zijn, maar niet ziekmakend. Beloon gezond leven Voor mij bestaat zo'n gezonde samenleving uit mensen die verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen leven en welbevinden. Mensen die weten wat ze eten, weten wat goed voor ze is en wat niet. Mensen die weten dat het beter is de goede keuzes te maken voor zichzelf omdat dat wordt beloond. Beloond in aandacht e...

"Maak van je hart geen moordkuil!", we zeggen het zo gemakkelijk. Maar ik heb er lang over gedaan om het te leren. Het is namelijk meestal veel 'veiliger' om je mond te houden. Al zwijgend en volgzaam door het leven gaand is er niemand die kwaad op je wordt, je krijgt geen ruzie en wordt geprezen om je 'goede' gedrag. Het levert je dus goedkeuring op van je omgeving. Maar hoe moordend is dat stille volgen van wat een ander voor je bedenkt, voor jezelf? Ruimte voor inbreng? Deze week had ik een bijzondere bijeenkomst. Een introductiedag met 30 mantelzorgers om als nieuwe leden ingewijd te worden in de mores van de ledenraad van Mezzo, landelijke vereniging voor mantelzorgers en vrijwilligers. Bestuur en directie vinden de structuur van Mezzo niet meer adequaat en zijn op zoek naar hoe het anders zou kunnen. Er is een commissie ingesteld om dat te onderzoeken. Maar wij als frisse, gedreven nieuwe ledenraadsleden zien ook her en der mogelijkheden ter verbeteri...

Al jaren ontleen ik veel kracht en moed aan mijn dromen. Ik heb mezelf in mijn dromen al vele orkanen, branden en overstromingen zien overleven. Mijn overleden vader sprak me bijzondere woorden toe. Alleen het wiskunde-examen waar ik veel te laat mee begin te leren hangt nog steeds boven mijn hoofd. De symboliek ervan is me ook nog niet helder. Maar de symboliek in mijn droom van vannacht is overduidelijk. Ik trok met een groep langs de Amazone, stroomafwaards. Aan het eind zou ik de tango dansen met mijn man Wim. Op een goed moment stapte ik alleen in een soort van kuipje en liet me met de stroom meegaan. Bloemen, insecten, de zon scheen en het was heerlijk stil. De groene krokodil keek naar me, maar liet niet eens zijn tanden zien. Nog even zwom ie achter me aan, maar ik ging sneller. Het was geen bedreiging. Ik deed mijn ogen dicht en liet me gaan. Toen kwam ik bij een stad. Ik besloot op de kant verder te gaan. Ondertussen was ik mijn pakketje met kleren ...