Wonen met 'zorg voor elkaar'

Toen Wim drie jaar geleden zijn herseninfarct kreeg en het er naar uitzag dat hij blijvend afhankelijk zou zijn van 'zorg', kwam ik op het idee een zorgboerderij te beginnen. We wonen tenslotte op een voormalige boerderij en toen we hier vijf jaar geleden kwamen wonen wist ik al: "Dit is niet voor ons alleen om van deze prachtige lokatie te genieten".
Ik verbouwde destijds de voormalige hooiberg tot ont-moetingsruimte voor workshops en vergaderingen. Maar zo'n ruimte runnen da's voor mij 'bijzaak'. Ik heb een grotere droom op deze plek, maar wat precies, dat wist ik nog niet echt en bovendien zou het iets van ons samen moeten zijn. Iets waar ook Wim zijn ei in kwijt kan.

Geen zorgomgeving
De zorgboerderij werd het dus niet omdat ik niet voortdurend in een 'zorgomgeving' wil zitten. Ook Wim wil juist 'gewoon' zijn en aangesproken op wat hij wél kan. We hebben allebei dus een hekel aan 'zorg'. Toch hebben we er natuurlijk volop mee te maken. Maar ik zie Wim nog steeds niet als een 'gehandicapte', voor mij is hij gewoon mijn partner die ik af en toe moet helpen. Hij helpt mij ook. Gelijkwaardigheid en wederkerigheid zijn voor ons een belangrijke thema's.
Ik liet het idee van de zorgboerderij los, wachtend op iets beters. En opeens zag ik enkele weken geleden dat Buurtzorg haar eerste buurtzorgpension opende en ik werd 'wakker'. Hé, een zorgpension,. Ik ging googlen en kwam erachter dat dat het toch ook nog niet is. Weer dat 'zorgaccent' en dat wilde ik toch niet? Maar wat dan wél?

Wederkerigheid
En toen kwam op 1 februari http://www.caire.nu/ als marktplaats voor hulpvraag en -aanbod in de lucht. Op basis van wederkerigheid. Iemand met handicap kan behoefte hebben aan vervoer van A naar B, maar kan zelf wellicht een website bouwen of zoiets. Zo kun je allemaal wat voor elkaar betekenen. Ik ben helemaal enthousiast over het concept. Ik schreef me in en definieerde eerst mijn hulpaanbod, een dag later ook mijn vraag. Daar moest ik nog best even over nadenken.
Want waar ik behoefte aan heb is dat ik af en toe een hele dag weg kan en dat Wim dan niet alleen zit, zijn sondevoeding klaargezet wordt en er iemand is als hij even ergens bij geholpen moet worden. Volgende wens is dat ik ook eens een weekendje met een vriendin weg kan en dat er dan iemand is om Wim te helpen met het aansluiten van het beademingsapparaat 's nachts en hem de volgende ochtend uit bed helpt. En het mooiste zou zijn als iemand dat hier thuis kan doen die dan ook nog prettig gezelschap is.
En wat nog meer?
Nou, ik zou graag meer in de tuin doen, maar vind dat samen leuker dan alleen. Ik zou graag mijn wat verwaarloosde groentetuin weer nieuw leven in blazen en samen met anderen lekkere maaltijden koken. En nog meer mooie gesprekken voeren aan de keukentafel of anderen af en toe een handje helpen.
Maar hoe geef ik dat vorm in een vanzelfsprekendheid? Allerlei opties komen in me op, maar nergens word ik écht warm van.... tot vanochtendvroeg.

Wél een leefgemeenschap
Opeens weet ik het. Ik wil een leefgemeenschap van mensen met fysieke handicap of die langdurig ziek zijn, mét hun partner. Waarbij we elkaar helpen als dat nodig is, waar we gebruik maken van elkaars kwaliteiten.
Waar de focus ligt op prettig samen leven en waar ziekte en handicap er wel zijn, maar niet de sfeer bepalen.
Waar gemeenschappelijke ruimtes zijn, waar logeermogelijkheden zijn, waar (klein)kinderen met plezier komen, waar het ook leuk is om te wonen als je 40 bent. En als je échte zorg nodig hebt, dan is het allemaal heel dichtbij.
En het mooie... ook Wim is deze keer enthousiast. Hij heeft al eerder een soort van droomhuis voor  zichzelf voor ogen gehad waar hij makelaar en projectontwikkelaar voor warm kreeg om er een hele straat mee vol te bouwen en daar met zijn gezin met veel plezier te wonen tussen de andere jonge gezinnen. Laat hem maar (onder)handelen.

Doe je mee?
Maar nu eerst de volgende stap. Verder uitwerken van het plan en kijken wie er mee wil doen. We hebben de ruimte. Een schuur, nog een schuur, een al verbouwde ontmoetingsruimte (de 'Krachtcentrale') en er is een schuur die ooit bij ons huis hoorde maar nu staat te vervallen. En een geweldig mooie plek voor wie van landelijk wonen en eindeloos ver uitzicht houdt, en dat allemaal op ca. 35 km van Utrecht, Amsterdam, Rotterdam, Den Haag.
Doe je mee, of weet je mensen die hierin geïnteresseerd kunnen zijn? Laat het weten via cora@partnerzorg.nl.

Reacties

  1. Wat een ontzettend mooie Valentijnsgedacht

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ineke Schimmelpenningh19 februari, 2012

    Ik kan wel mijn diensten aanbieden als architect gespecialiseerd in wonen voor ouderen en gehandicapten, zie www.schimmelpenningh.nl en www.ouderwordenineigenhuis.nl. Uiteraard kost dat geld, maar ik kan een gematigd tarief berekenen voor deze bijzonder opzet, die wellicht weer als pilot dienst kan doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank je Ineke, dat ga ik zeker onthouden. We willen aangepast zonder dat het aangepast lijkt. Per ongeluk blijkt ons huis nu door de brede kozijnen, ruimte, gladde vloeren en geen drempels, ruim toilet in badkamer beneden al 'erg rolstoelvriendelijk, zonder dat het aangepast hoefde te worden toen Wim gehandicapt raakte. Ja, de buitendeur moest aangepast. Juist als we ergens anders zijn, merken we hoe 'per ongeluk' dat bij ons al helemaal goed is. Eigenlijk zouden ze dat veel meer moeten integreren in normale woningbouw. Heeft niet alleen met leeftijd te maken, iedereen kan zomaar opeens gehandicapt raken of iemand in z'n omgeving hebben die ook wel eens met rolstoel op bezoek wil komen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ineke Schimmelpenningh19 februari, 2012

      Dat is precies ook mijn drijfveer: stiekem zitten er allerlei handige dingen in, maar het ziet er heel nadrukkelijk NIET uit als een huis waar mensen met een handicap wonen. Ik heb in de loop der jaren ook nog allerlei materialen verzameld waarvan veel te weinig mensen het bestaan weten en die door deze en gene zelfs als een gadget worden beschouwd. En die de mens zelfredzaam maken en houden. Volgens mijn waarneming tot nu toe, moeten we samen door een deur kunnen :-)

      Verwijderen
  4. Harrie van Haaster15 maart, 2012

    Ha Cora. Zoals je weet doe ik onderzoek naar het gebruik van PGB, voor zelfregie en empowerment. In dat verband hebben we elkaar uitgebreid gesproken. Sterke PGB houders organiseren hun eigen leven en dat lukt beter dankzij het PGB. Wij komen meer initiatieven tegen waarbij mensen de zorg zelf maken zonder dat die het leven gaat domineren. Dat zien we in zorgboerderijen waar er vooral gewerkt wordt op de boerderij en soms ook voor een mooi platteland. We zien het bij mensen die zelf een team zorgverleners om zich heen organiseren terwijl ze zelfstandig kunnen blijven wonen. We zien het in een dagbestedingsproject van vluchtelingen waar er aansluiting is bij de eigen taal en cultuur. We zien het ook bij allerlei verschillende vormen van partnerzorg, zoals bij jullie. Een we zien het in sterke gezinnen, soms met meerde kinderen met verschillende handicaps en ziekte, die toch hun gezin overeind weten te houden en zich niet overleveren aan de zorg en de pofessionele opvoeders. Voor al die voorbeelden geld dat de zorg "home made" is,zelf gemaakt, thuis, op je eigen manier, ambachtelijk, etc. En niet dominant, want altijd zijn andere zaken en andere rollen belangrijker. Die kunnen belangrijk blijven dankzij de combinatie met de zorg. Ik gebruik het woord "home made care" eigenlijk vooral met een politieke boodschap: zet de zorg niet centraal, ga voor kleinschaligheid, combineer andere rollen met die van zorgverlening, spreek de competenties aan die met die andere rollen samenhangen, deprofessionaliseer en schep financiele ruimte voor dit soort actieve participatie.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten