Ik heb er zin in!

Op 19 januari word ik 61 jaar en het is alsof het leven steeds mooier wordt. De dips van midlife en de overgang heb ik achter de rug. Ik heb er zin in, misschien wel meer dan ooit.
Waar ik zin in heb? In dat wat zich elke dag weer aandient, en dat is steeds weer wat anders. De ene dag regen, de andere dag zonneschijn. En de wetenschap dat ze elkaar altijd weer afwisselen geeft hoop als het even tegen zit.

Ver kijken voor de passende koers

Passende koers in de gekte

Ik kan me druk maken over de gekte die de economie van altijd maar moeten groeien met zich meebrengt. Het enige wat me daarin echt een goed gevoel geeft is er zelf niet meer in meegaan. Voor de rest blijft het een gevoel van Don Quichotte tegen de windmolens.... we hebben met elkaar een bureaucratisch moloch gecreëerd waar niet tegen te vechten is. Manlief leert me er omheen te zeilen en dat lukt me steeds beter. Laverend kom je verder dan steeds op elke boei weer vast te lopen. Gelukkig kan ik ver kijken, dat helpt bij het vinden van de passende koers.

Vorig jaar dacht ik nog kwa onderwerp van werkzaamheden te moeten kiezen tussen de focus op 'zorg' of op 'natuur'. Maar dat moeten kiezen blijkt iets te zijn wat helemaal niet bij me past. Het is iets wat me ooit in mijn werkende leven is ingegoten, maar wat me eigenlijk al nooit heeft gepast. Ik ben van de communicatie, van de relaties, van de processen, van de gelukkige mens. Dat is alles. Voor mensen die vooral concreetheid zien is dat vrij onzichtbaar. Om toch zichtbaar te zijn vond ik dat ik ergens over moet gaan. Zorg, milieu, natuur. Daar ligt mijn interesse, maar ik hoef er van mezelf geen keuze meer in te maken. Dat werkt bevrijdend. Het doet er allemaal toe.

Verder met gelijkgestemden

Ik zat in het bestuur van de Beroepsvereniging voor Groene Zorg. Per 1 januari 2020 is de vereniging
opgeheven. Niet wegens gebrek aan belangstelling voor de helende werking van de natuur op onze gezondheid, maar wel wegens het gebrek aan financiële waardering er van. Er kunnen nog maar weinig mensen echt beroepsmatig van leven. Het laatste jaar was een proces van bewustwording van wat ons als leden verbond en wat ons verdeelde. De weg naar maatschappelijk erkenning verdeelde ons. Maar wat ons allen bond was de liefde voor de natuur en het besef van het belang er van voor de gezondheid van de mens. Ik hoop vanuit die behoefte van verbinding met gelijkgestemden verder op weg te gaan.

"Mam, je wordt oma!" 

Op kerstavond vertelden mijn zoon en zijn vriendin het blijde nieuws. Ik word oma! In eerste instantie was ik in verwarring. Het nieuws kwam voor mij nogal onverwacht en er zaten ook twee jonge vrouwen van in de dertig aan tafel, allebei worstelend met hun kinderwens.
Mijn ingehouden reactie bracht in mijn zoon een verdriet naar boven. De volgende dag kwamen we er allebei achter dat we de afgelopen twee jaar te weinig echt contact met elkaar hebben gehad. We ontdekten dat we elkaar missen. Het kleinkind in wording brengt herinneringen aan mijn eigen zwangerschappen en mijn zoon als baby naar boven. Ik ben begonnen hierover te schrijven in de vorm van brieven aan mijn klein kind. Mijn zoon verheugt zich er op deze te lezen. Het komt goed!

'Afstemmen' 

En dan is er nog mijn handpan. Ik zag enkele maanden geleden op Facebook een filmpje waar Dagmar Buesink in de natuur op een handpan zat te spelen. Dat klonk me als muziek in de oren. Dat wil ik ook, dacht ik. Enkele weken later volgde ik een workshop bij de Handpanshop. Tijdens die workshop kreeg ik de gelegenheid om te verkennen welk type handpan en welke toonsoort het meest bij me past. Bijzonder hoe dat gaat. Ik was meteen verkocht en ging met handpan naar huis. Elke dag speel ik en ontdek steeds meer. Op youtube vind ik oefeningen en vooral veel inspiratie. Het is heerlijk om met de handpan op schoot intuïtief muziek te maken. Ondertussen ben ik al experimenteel aan het samenspelen met mensen met andere instrumenten. Het woord 'afstemmen' heeft voor mij een diepere betekenis gekregen. Wat kan muziek verbindend zijn!

Ik ga ook in mijn nieuwe levensjaar weer door met dat wat er toe doet. Vol vertrouwen, zin en liefde. Af en toe even verdwalend..... maar steeds weer terugkerend op mijn pad.

En wie eens stukje met me mee wil lopen is van harte welkom.