Cora Postema

Het afgelopen jaar was voor mij een jaar van transformatie. Van Cora de mantelzorger naar Cora de professional. Ik heb de mantel van mijn schouders genomen en aan de kapstok gehangen. Nu kan ik die mantel bewust aandoen en weer weghangen. Ik ben als mantelzorger niet meer in functie als ik dat niet wil. Ik ben weer gewoon partner, moeder, spreker, schrijver, buurvrouw, vriendin, dochter, adviseur, ambassadeur, klankbord, ervaringsdeskundige, workshopleider..... en soms ook mantelzorger. Ik laat me door anderen geen mantels meer om mijn schouders hangen. En die bewuste rolkeuze maakt dat ik in het nieuwe jaar ruimte heb om er nog eentje bij te nemen. Die van trainer. Behoefte aan verdieping In de workshops die ik als 'Sprekende Mantelzorger' de afgelopen jaren heb gegeven aan zorgprofessionals over de samenwerking met mantelzorgers, gebeurde er altijd van alles. We vertelden iets over onze eigen ervaringen, vroegen naar de ervaringen van de deelnemers en er kwamen mooie g...

Deze week bracht me verder. Verder naar wat ik wil zijn, waar ik ten diepste naar verlang. Belangrijk is dan natuurlijk het antwoord op de vraag: "Waar verlang je naar?". Die vraag werd me van de week gesteld in een bijeenkomst van het platform WijMantelzorgers. Het antwoord lag al in de week en werd steeds concreter. Gisteren werd het me duidelijk. Ik verlang naar 'Ontwikkeling'. Hoe ik daarop kom en wat dat betekent zal ik vertellen. Het label 'mantelzorger' Mijn haat-liefde verhouding met het label 'mantelzorger' is er al zolang ik voor mijn partner Wim zorg. Iemand plakte me het label op het hoofd en ik wilde het eigenlijk niet. Ik wil sowieso geen labels, daar verzet ik me al veel langer tegen. Toch kan een 'label' functioneel zijn om in 'het systeem' een plek in te nemen. Dat ik me van de zomer aansloot bij het platform WijMantelzorgers was onderdeel van mijn zoektocht naar het waarom van die haat-liefde met het label 'mant...

Vorige week rijdt er zo'n typische dokters Volvo langs het huis. Ik loop naar de achterdeur, want meestal komt onze huisarts via die weg naar binnen. Hij loopt al in de schuur met zijn tas in de hand. "Ik stoor toch niet he?" is het eerste wat hij zegt. Ik: "Storen hoezo? Je komt vooral service verlenen. Als jij de gripprik niet hier komt brengen, moet ik met Wim en rolstoel in de auto naar de praktijk toekomen. Dit vind ik een grote service." Onze huisarts mompelt nog wat en samen lopen we naar de huiskamer waar Wim zit. "Hoe gaat het hier?" vraagt de huisarts. Ik vertel van de heftige verkoudheid van Wim een week geleden, en dat ik zelfs de temperatuur heb opgenomen. "Je kunt wel goed alles ophoesten?" vraagt hij aan Wim. Ik vertel dat ik een zoutoplossing met een spuitje via de canule in zijn longen heb gespoten en dat dat heel erg helpt het slijm op te hoesten. "Goed hoe je dat zelf oplost", zegt de huisarts. Wim kijkt me trot...

Vanochtend lees ik een blog over het meer betrekken van de patiënt bij 'Kwaliteit van Zorg'. In die context vind ik de kop: 'We willen allemaal dat de patiënt beter wordt'  erg interessant. Wat zou de patiënt eigenlijk zelf willen? Ik ga daarnaar in het blog op zoek. 'We willen dat de patiënt beter wordt'  Het blog is geschreven door Robbert Huijsman, manager van het programma Kwaliteit van Zorg bij Zilveren Kruis Achmea. Hij geeft aan dat het perspectief van de patiënt meer mee wordt gewogen bij het bepalen van kwaliteit en keuze. Hiervoor zijn uitkomstindicatoren ontwikkeld. Voorbeelden van uitkomstindicatoren zijn overleving, herstel van gezondheid, weer goed kunnen functioneren en kwaliteit van leven. 'Best lastig te ontwikkelen die uitkomstindicatoren', aldus Huisman. Dat begrijp ik want geen patiënt is gelijk natuurlijk. Wat de één helemaal gelukkig maakt, is voor de ander een martelgang. En wat als de patiënt helemaal niet beter wil worde...

Vorige week was ik bij een bijeenkomst ter voorbereiding voor een congres. Het is de bedoeling op dat congres de verschillende perspectieven van patiënt, mantelzorger, vrijwilliger en professional met betrekking tot palliatieve terminale zorg te verduidelijken. Ik moet bekennen…. voor mij als ‘burger’ is het begrip ‘palliatieve terminale zorg’ niet gebruikelijk. Als ik opzoek wat het is kom ik op de website van VWS het volgende tegen: Palliatief terminale zorg is persoonlijke zorg, verpleging en begeleiding in de laatste levensfase. Het gaat bijvoorbeeld om    pijn en andere klachten behandelen,    verzorging en verpleging,    psychische en sociale problemen oplossen,    aandacht voor zingeving en spiritualiteit,    ondersteunen bij het afronden van het leven en bij afscheid nemen, etc. Vervolgens moet ik bekennen dat ik niet begrijp dat dit palliatieve terminale zorg moet heten. Is dit dan niet gewoon zorg? Blijkbaar niet… dat maak...

Ik ben er weer. Deze buitengewone zomer duurde voor mijn gevoel eindeloos. Het begon op 30 maart toen mijn dochter vertrok naar Santiago de Compostella en het eindigde afgelopen weekend. Al die tijd was ik ‘de weg kwijt’. Ik hoorde niet meer in het land van mantelzorg, begreep niet waar iedereen zich zo druk over maakte. Het krantennieuws drong niet meer tot me door. Voor mijn gevoel verkeerde ik in een soort niemandsland. Ik wist ook niet goed waar ik uit zou komen als ik mijn functie als ‘mantelzorger’ zou loslaten. Vasthouden was geen optie meer. Ik ben gaan lopen…. Los Mijn dochter ging op pad en al snel merkte ik dat dat grote invloed op mij had. Gevoelsmatig liep ik met haar mee. We hadden elke dag even contact. Voordat ze vertrok hoorden we soms wekenlang niets van elkaar. Het resulteerde erin dat ik besloot een week met haar mee te lopen in Noord Spanje. En daar gebeurde het. Marieke legde me uit dat die stapels van stenen  en steentjes ontstaan door de kwesties die ...

Na zestien uur treinen kom ik om 22.05 uur eindelijk op het station in Burgos aan. Een taxi brengt me naar een eenvoudig hotel. Morgen zal ik mijn dochter Marieke ontmoeten op het plein voor de kathedraal. Al meer dan 100 dagen is ze ondertussen als pelgrim onderweg van Amersfoort naar Santiago de Compostella. Ik zal vijf dagen met haar mee lopen. "Mam, ik loop in een bubble" had ze me al eerder verteld. Ik wil haar bubble niet verstoren, maar voor mijn gevoel ben ik vanaf haar vertrek zelf ook al in een soort van mini bubble geraakt. Een ander bewustzijn van de wereld. Ik ben benieuwd..... Talenhussel Het begon eigenlijk al in de trein. Thuis had ik een boek uit de kast gepakt wat ik in een treinreis zou kunnen uitlezen: 'De Wereldziel' . In Parijs was ik al op een derde deel van het boek en vroeg me af hoe ik mijn treinreis zou moeten doorbrengen als ik niets meer te lezen zou hebben. Na de overstap in Parijs kwam er een jongeman uit Dortmund naast me zitten. We ...